Stanisław Ostrowski

Z Wikipedii

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej
Stanisław Ostrowski
ur. 19 października 1892 w Lwowie zm. 22 listopada 1982 w Londynie
Partia polityczna	(związany ze środowiskiem PPS na emigracji)
Poprzednik	August Zaleski
Okres urzędowania	od 9 kwietnia 1972 do 24 marca 1979 (Prezydent RP na uchodźstwie)
Następca	Edward Bernard Raczyński

Stanisław Ostrowski (ur. 29 października 1892 we Lwowie, zm. 22 listopada 1982 w Londynie) – lekarz, prezydent Lwowa i Prezydent RP na Uchodźstwie.

Spis treści 1 Młodość 2 I wojna światowa i obrona Lwowa 3 Dwudziestolecie międzywojenne 4 II wojna światowa 5 Okres powojenny 6 Linki zewnętrzne

[edytuj] Młodość

Urodził się we Lwowie. Jego ojciec, Michał, był powstańcem styczniowym i Sybirakiem. Ukończył V Gimnazjum we Lwowie, po czym podjął studia na wydziale lekarskim Uniwersytetu Lwowskiego i wiedeńskiego. Dyplom lekarza otrzymał w 1919.

[edytuj] I wojna światowa i obrona Lwowa

Był członkiem Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckiego, w którym ukończył niższą szkołę oficerską. Od 1912 należał do konspiracyjnej Organizacji Młodzieży Narodowej. W czasie wojny służył w I Brygadzie Legionów. Służbę w Legionach przerwała choroba i pobyt w szpitalu. Po wyleczeniu, został przeniesiony do Kancelarii Lekarskiej w stacji Zbornej Legionów w Wiedniu, Przemyślu i Lwowie, gdzie pełnił obowiązki lekarza.

W listopadzie 1918 brał udział w obronie Lwowa - był lekarzem w szpitalu na Politechnice. Podczas wojny z bolszewikami w 1920 był naczelnym lekarzem ochotniczego 240 pułku piechoty Armii Ochotniczej.

Za udział w walkach został odznaczony:

• Orderem Virtuti Militari V klasy,
• Krzyżem Walecznych,
• Krzyżem Obrony Lwowa,
• Odznaką I Załogi Szkoły Sienkiewicza i Orlętami,

a w okresie międzywojennym za służbę w Legionach i przynależność do Związku Strzeleckiego -

• Krzyżem Niepodległości.

[edytuj] Dwudziestolecie międzywojenne

W 1922 przeszedł do rezerwy w stopniu kapitana.

Po wojnie był docentem Uniwersytetu Jana Kazimierza, a także wiceprezydentem i prezydentem swego rodzinnego miasta. Od 1930 był trzy razy wybierany posłem do Sejmu z listy BBWR, gdzie zajmował się sprawami zdrowotnymi, bronił też praw mniejszości narodowych.

[edytuj] II wojna światowa

Po agresji sowieckiej na Polskę 17 września 1939 r. i kapitulacji Lwowa przed Armią Czerwoną, został aresztowany i więziony przez NKWD we Lwowie i Moskwie (Butyrki i Łubianka). Skazany na 8 lat łagrów, uwolniony po amnestii 1941 r. ewakuował się z ZSRR wraz z Armią Andersa. Z Drugim Korpusem gen. Władysława Andersa przeszedł do Włoch, gdzie pracował w szpitalach wojskowych.

[edytuj] Okres powojenny

Od 1946 w Wielkiej Brytanii, pracuje jako lekarz do przejścia na emeryturę w 1962. Współpracownik tzw. Rady Trzech

9 kwietnia 1972 roku został prezydentem RP na Uchodźstwie. Po upływie siedmioletniej kadencji, w roku 1979 przekazał swój urząd Edwardowi Raczyńskiemu.

Zmarł 22 listopada 1982 roku w Londynie. Pochowany 4 grudnia w Newark na cmentarzu lotników polskich, obok grobów poprzednich prezydentów: Władysława Raczkiewicza i Augusta Zaleskiego, a także grobu gen. Władysława Sikorskiego.

Był odznaczony:

• Orderem Orła Białego (posiadał go z racji urzędu);
• Wielką Wstęgą Orderu Polonia Restituta,
• Krzyżem Króla Rumunii oraz wieloma innymi medalami.

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Dnie pohańbienia - fragmenty pamiętników Stanisława Ostrowskiego
• Ostatni Prezydent królewskiego stołecznego miasta Lwowa