Juliusz Łukasiewicz

Z Wikipedii

Juliusz Łukasiewicz ( ur. 6 maja 1892 w Żytomierzu, zm. 6 kwietnia 1951 w Waszyngtonie ) , polski dyplomata.

Związany z obozem piłsudczyków. Od 1914 roku w Polskiej Organizacji Bojowej. Po utworzeniu Polskiej Komisji Likwidacyjnej do spraw Królestwa Polskiego był sekretarzem osobistym prezesa Komisji Aleksandra Lednickiego, a następnie pierwszym sekretarzem Przedstawicielstwa Rady Regencyjnej w Moskwie.

Po odzyskaniu niepodległości , w MSZ RP od 1 stycznia 1919. Jako znawca spraw rosyjskich pracował do roku 1921 w Wydziale Wschodnim MSZ , przez rok przebywał w Poselstwie RP w Paryżu, po czym wrócił do Wydziału Wschodniego na stanowisko jego naczelnika ( był nim w latach 1922 - 1926 ). W latach 1926 - 1929 poseł w Rydze, w latach 1931 - 1932 w Wiedniu, w okresie 1933 - 1934 poseł w Moskwie, następnie od roku 1934 do 1936 ambasador polski w Moskwie (po wzajemnym podniesieniu rangi placówek do szczebla ambasad przez Polskę i ZSRR). Od 20 lipca 1936 - do 7 listopada 1939 ambasador Rzeczypospolitej w Paryżu.

Po ataku Niemiec na Polskę we wrześniu 1939 r. bardzo energicznie domagał się od francuskich władz cywilnych i wojskowych wypełnienia zobowiązań sojuszniczych Francji wobec Polski określonych traktatowo i potwierdzonych ratyfikowaną na początku września 1939 konwencją wojskową.

Po utworzeniu na emigracji w Paryżu rządu Władysława Sikorskiego strona francuska wymusiła dymisję Łukasiewicza z funkcji ambasadora RP. Wyjechał do Wielkiej Brytanii, niedopuszczany do służby publicznej przez otoczenie gen. Sikorskiego. Kontynuował ostrą opozycję wobec rządu Sikorskiego. Po klęsce Francji (1940) był w lipcu 1940 r w Londynie autorem memoriału do prezydenta Władysława Raczkiewicza,w którym zarzucał generałowi Sikorskiemu zaprzepaszczenie jednostek Armii Polskiej we Francji. Memoriał Łukasiewicza był główną przyczyną przejściowego kryzysu rządowego w Rządzie RP na uchodźstwie, gdy Prezydent udzielił dymisji gen. Sikorskiemu z funkcji premiera ( powierzając funkcję Augustowi Zaleskiemu), a pod naciskiem brytyjskim i grupy oficerów polskich powołał ponownie Sikorskiego na to stanowisko.

Po II wojnie światowej Łukasiewicz był wiceprezesem Instytutu Badań Międzynarodowych w Londynie (1947-1950), działaczem Zespołu Piłsudczyków i Ligi Niepodległości Polski. Od września 1950 roku przebywał w Stanach Zjednoczonych. Zmarł śmiercią samobójczą.

[edytuj] Bibliografia

• Juliusz Łukasiewicz, Dyplomata w Paryżu, 1936-1939 : wspomnienia i dokumenty Juliusza Łukasiewicza, ambasadora Rzeczypospolitej Polskiej / wyd. rozszerz. oprac. Wacław Jędrzejewicz i Henryk Bułhak. Londyn 1989 Wyd. Polska Fundacja Kulturalna, ISBN 0-85065-169-7; wyd. 1 krajowe Dyplomata w Paryżu Warszawa 1995 Wyd. Warszawska Oficyna Wydawnicza Gryf i Instytut Historii Polskiej Akademii Nauk,ISBN 83-85209-43-3