Eric Gerets
Z Wikipedii
Eric Gerets (ur. 15 maja 1954 w Rekem), były piłkarz belgijski grający na pozycji prawego obrońcy, a po zakończeniu kariery trener. Podczas kariery piłkarskiej mierzył 177 cm, ważył 77 kg. Nosił przydomek "De Leeuw van Vlaanderen" ("Lew z Flandrii").
Spis treści |
[edytuj] Kariera klubowa
[edytuj] Początki w Belgii
Gerets urodził się w małym mieście Rekem, leżącym w prowincji Limburgia. Piłkarską karierę także rozpoczynał w tej miejscowości, w amatorskim klubie o tej samej nazwie. Na początku lat 70. nastoletni wówczas Eric trafił do młodzieżowej drużyny Standardu Liège, jednej z najbardziej utytułowanych w kraju. Do pierwszego składu został włączony w 1971 roku, a 16 kwietnia 1972 zadebiutował w pierwszej lidze, w przegranym 0:1 meczu z KFC Diest. W tamtym sezonie był to jego jedyny mecz w lidze, a w kolejnym zagrał siedmokrotnie. Dopiero w sezonie 1973/1974 Gerets stał się podstawowym zawodnikiem drużyny i wywalczył miejsce na prawej obronie Standardu. Z roku na rok był pewnym punktem zespołu, zdobywał bramki, ale pierwsze sukcesy osiągnął dopiero na początku lat 80. W 1979 roku trenerem klubu został słynny Austriak Ernst Happel, a w 1981 roku zespół z Geretsem w składzie sięgnął po Puchar Belgii. Po sezonie Happel odszedł, a jego miejsce zajął inny znany szkoleniowiec, Raymond Goethals. W 1982 roku wywalczył pierwsze od 11 mistrzostwo Belgii, a Gerets (31 meczów, 2 gole) spisywał się na tyle udanie, że otrzymał nagrodę „Złotego Buta” dla Najlepszego Piłkarza Sezonu 1981/1982. Rok później Goethals ponownie doprowadził klub z Liège do miana najlepszej drużyny Belgii, a w dorobek Erica w tamtym sezonie to 33 mecze i 2 gole.
[edytuj] Pobyt w Milanie plus kontrowersje
Latem 1983 Geretsem zainteresowane były czołowe kluby Europy. Ostatecznie zawodnik trafił do włoskiego A.C. Milan, do którego ściągnął go ówczesny trener drużyny, Ilario Castagner. Gerets grał w pierwszym składzie i rozegrał w rundzie wiosennej 13 meczów w Serie A oraz zdobył jednego gola, jednak w 1984 roku wybuchł skandal. Okazało się wówczas, że w 1982 roku, gdy Standard zdobywał mistrzostwo kraju, przed ostatnim meczem sezonu doszło do przekupstwa graczy Thor Waterschei, a przede wszystkim kapitana zespołu, Rolanda Janssena. Jednym z winnych tej afery uznano Geretsa i zdyskwalifikowano go na rok.
[edytuj] Holandia
Zimą 1985 Geretsowi minął okres zawieszenia i zawodnik wyjechał do Holandii by podpisać kontrakt z tamtejszym klubem MVV Maastricht. W MVV grał przez rok i doszedł do formy sprzed roku, co poskutkowało transferem do PSV Eindhoven w lipcu 1985. Do zespołu z Eindhoven ściągnął go ówczesny szkoleniowiec, Jan Reker i to pod jego wodzą Gerets wywalczył swój pierwszy w karierze tytuł mistrza Holandii. W 1987 roku już za trenerskiej kadencji Hansa Kraaya PSV znów zostało mistrzem, a latem po sezonie pierwszym trenerem mianowano dotychczasowego asystenta, Guusa Hiddinka. Już w 1988 roku zespół kolejny raz z rzędu został mistrzem kraju (zdobył także puchar), a także awansował do finału Pucharu Mistrzów. 25 maja na Neckarstadionie w Stuttgracie Holendrzy okazali się lepsi w serii rzutów karnych od SL Benfica, w czym duży udział miał także Gerets, będący już kapitanem zespołu. Dzięki temu osiągnięciu Eric został uznany Piłkarzem Roku w Belgii za rok 1988. Z PSV prawy obrońca jeszcze trzykrotnie zostawał mistrzem kraju w latach 1989, 1991 oraz 1992 oraz dwukrotnie krajowy puchar w latach 1989 i 1990. 3 maja 1992 Gerets rozegrał swój ostatni mecz w karierze, a PSV wygrało 5:0 z De Graafschap. Opuścił wówczas boisko w 65. minucie, żegnany owacją na stojąco przez kibiców PSV i zmieniony przez Berry'ego van Aerle. Był to zarazem ligowy mecz nr 200 w barwach klubu z Philips Stadion.
[edytuj] Kariera w liczbach
[edytuj] Kariera reprezentacyjna
W reprezentacji Belgii Gerets zadebiutował 27 września 1975 roku w przegranym 1:2 meczu z NRD. Rok później został wystąpił w ćwierćfinale Euro 76, jednak Belgia doznała klęski dwukrotnie przegrywając z Holandią 1:2 i 0:5.
W 1980 roku Gerets został powołany do kadry na Euro 80 odbywające się na boiskach Włoch. Na tym turnieju był podstawowym zawodnikiem zespołu i zagrał we wszystkich grupowych meczach, a w spotkaniu z Hiszpanią (2:1) zdobył pierwszego gola dla swojej drużyny. Wystąpił także w finale z RFN, jednak Belgowie nie sprostali Niemcom i przegrali 1:2.
.svg/50px-Flag_of_Belgium_(civil).svg.png){kind=small}
1 Custers • 2 Gerets • 3 Millecamps • 4 Meeuws • 5 Renquin • 6 Cools • 7 Vandereycken • 8 van Moer • 9 van der Elst • 10 Vandenbergh • 11 Ceulemans • 12 Pfaff • 13 M. Martens • 14 Plessers • 15 Verheyen • 16 Millecamps • 17 Mommens • 18 Dardenne • 19 Wellens • 20 Preud'homme • 21 Heyligen • 22 R. Martens • Trener: Thys
W 1982 roku Gerets zaliczył swoje pierwsze mistrzostwa świata. W kwalifikacjach grał niemal w każdym meczu, ale na turnieju w Hiszpanii wystąpił tylko w pierwszej fazie grupowej, gdyż w ostatnim z nich, zremisowanym 1:1 z Węgrami doznał kontuzji i nie wystąpił już w spotkaniach drugiej fazy grupowej.
W 1986 roku selekcjoner Guy Thys po raz drugi powołał Erica na turniej mistrzostw świata. Na Mundialu w Meksyku Gerets z Thysem doprowadzili Belgów aż do półfinału. Tam Belgowie przegrali 0:2 z późniejszymi mistrzami świata, Argentyną, a w meczu o 3. miejsce zostali pokonani przez Francję (2:4 po dogrywce).
W 1990 roku Gerets po raz trzeci i ostatni znalazł się w drużynie na wielki turniej, a był to Mundial we Włoszech. 36-letni już wówczas zawodnik w drugim grupowym meczu z Urugwajem (3:1) dostał czerwoną kartkę i pauzował jeden mecz. Do gry wrócił na 1/8 finału, ale Belgowie doznali porażki 0:1 z Anglią i odpadli z turnieju.
Swój ostatni mecz w reprezentacji Gerets rozegrał 27 marca 1991, a Belgia zremisowała 1:1 z Walią. Łącznie przez blisko 16 lat rozegrał 86 meczów i zdobył 2 gole. Więcej meczów od niego w kadrze rozegrał tylko napastnik Jan Ceulemans, a tyle samo – Franky Van Der Elst.
[edytuj] Kariera trenerska
- 1992-1994
.svg/20px-Flag_of_Belgium_(civil).svg.png)
Club Liège - 1994-1997 Lierse SK
- 1997-1999 FC Brugge
- 1999-2002
PSV Eindhoven - 2002-2004
1. FC Kaiserslautern - 2004-2005 VfL Wolfsburg
- 2005-2007
Galatasaray SK - od 2007
Olympique Marsylia
Po zakończeniu kariery piłkarskiej Gerets został trenerem. W 1992 roku objął Club Liège, ale dopiero w 1994 roku trafił do pierwszej ligi do Lierse SK. Przez pierwsze dwa sezony nie osiągał z tym klubem sucesów, ale w 1997 dość niespodziewanie wywalczyl z nim mistrzostwo kraju i wtedy zaczęto go uważac za jednego z najlepszych szkoelniowców w kraju. Po sezonie odszedł jednak z Lier i został szkoleniowcem silniejszego FC Brugge i po 2 latach odzyskał mistrzowski tytuł dla klubu z Brugii. Z Brugge nie zdołał awansować do Ligi Mistrzów, a w lidze zajął 2. miejsce za Racingiem Genk i zrezygnował z pracy.
Latem 1999 Gerets został zatrudniony w PSV Eindhoven. Podobnie jak w czasach, gdy był zawodnikiem, osiągał z klubem z Eindhoven sukcesy. Już w 2000 roku wywalczył mistrzostwo kraju, a rok później, czyli w 2001 roku powtórzył ten sukces, a do tego latem dołożył superpuchar. W 2002 roku PSV straciło mistrzostwo na rzecz Ajaksu Amsterdam i fakt ten był jednym z powodów odejścia Belga ze stanowiska.
Gerets pozostawał bez pracy do września 2002 i wtedy objął 1. FC Kaiserslautern po Andreasie Brehme. Zespół zaczynał grać coraz lepiej i w efekcie czego Gerets uchronił 1. FCK przed degradacją z ligi. Sezon 2003/2004 również rozpoczął jako trener Kaiserslautern, jednak po serii słabszych meczów, 4 lutego 2004 zrezygnował ze stanowiska. Bez pracy pozostawał do kwietnia i wtedy został zatrudniony jako trener VfL Wolfsburg. Z zespołem zajął 10. miejsce w lidze, a w 2005 miejsce 9. i po sezonie ponownie zmienił miejsce pracy, tym razem stając się szkoleniowcem tureckiego Galatasaray SK, z którym w 2006 roku wywalczył mistrzostwo Turcji.
W 2007 roku Gerets został trenerem Olympique Marsylia.
1 Carasso • 2 Akalé • 3 Taiwo • 4 Rodriguez • 5 Faty • 6 Ziani • 7 Cheyrou • 8 Oruma • 9 Cissé • 10 Zenden • 11 Niang • 12 Kaboré • 14 L. N'Diaye • 15 Zubar • 16 Hamel • 17 M'Bami • 18 Grandin • 19 Cana • 21 Krstić • 22 Nasri • 22 Krupoviesa • 24 Bonnart • 26 Sabo • 27 M'Bow • 28 Valbuena • 29 Ayew • 30 Mandanda • 32 Givet • 33 Barrillon • 40 Maté • trener: Gerets
| poprzednik: Gheorghe Hagi |
Trener Galatasaray SK w roku 2005-2007 |
następca: Karl-Heinz Feldkamp |
[edytuj] Sukcesy
[edytuj] Jako piłkarz
- Mistrzostwo Belgii: 1982, 1983 ze Standardem
- Puchar Belgii: 1981 ze Standardem
- Mistrzostwo Holandii: 1986, 1987, 1988, 1989, 1991, 1992 z PSV
- Puchar Holandii: 1988, 1989, 1990 z PSV
- Puchar Mistrzów: 1988 z PSV
- Belgijski Złoty But: 1982
- Piłkarz Roku w Belgii: 1988
- Udział w MŚ: 1982, 1986, 1990
- Wicemistrzostwo Europy: 1980
- Udział w ME: 1976, 1980
[edytuj] Jako trener
- Mistrzostwo Belgii: 1997 z Lierse, 1998 z Brugge
- Mistrzostwo Holandii: 2000, 2001 z PSV
- Superpuchar Holandii: 2001 z PSV
- Mistrzostwo Turcji: 2006 z Galatasaray
