Bitwa pod Lepanto (1571)

Z Wikipedii

Bitwa pod Lepanto
Bitwa pod Lepanto, autor nieznany
Data	7 października 1571
Miejsce	Zatoka Koryncka, Morze Jońskie
Wynik	pełne zwycięstwo floty Świętej Ligi
Strony konfliktu Święta Liga: Hiszpania Republika Wenecka Państwo Kościelne Republika Genui Księstwo Sabaudii Zakon maltański Imperium Osmańskie Dowódcy Juan de Austria Ali Pasza † Siły 206 galer, 6 galeasów 230 galer, 56 galeot Straty 9 tys. zabitych i rannych, 12 galer straconych 30 tys. zabitych i rannych, 137 okrętów zdobytych, 50 okrętów zatopionych

Podboje Turcji Osmańskiej
Didymotyka – Adrianopol – Marica – Plocznik – Kosowe Pole – Rowina – Nikopolis – Ankara – Gallipoli – Warna – Kosowe Pole (1448) – Konstantynopol – Belgrad – Krbavsko Polje – Sapienza – Czałdyran – Mardż Dabik – Rodos – Mohacz – Wiedeń – Preveza – Malta – Cypr – Famagusta – Lepanto

Lepanto - miasto i port w Grecji, obecna nazwa Naupaktos.

7 października 1571 roku koło Lepanto rozegrała się bitwa morska pomiędzy Turcją a Ligą Świętą, zakończona zwycięstwem chrześcijan. Bój pod Lepanto był jedną z najkrwawszych bitew morskich w dziejach świata.^[1]

Spis treści 1 Podłoże 2 Przebieg bitwy 3 Pokłosie 4 Przypisy 5 Bibliografia

[edytuj] Podłoże

W 1570 r. Turcja zażądała od Wenecji przekazania Cypru. Wenecjanie zignorowali groźbę turecką. W rezultacie Cypr został najechany przez wojska tureckie. Po upadku Nikozji papież Pius V zorganizował dla obrony Famagusty (maj 1571) wśród państw chrześcijańskich Świętą Ligę, w której główne role odgrywały Hiszpania i Wenecja.

Pod Lepanto stoczono bitwę morską, w której po obu stronach wzięło udział po ok. 200 okrętów. Siłami chrześcijańskimi dowodził książę Juan de Austria, nieślubny syn cesarza Karola V Habsburga zaś muzułmańskimi - Ali Pasza.

[edytuj] Przebieg bitwy

Starcie rozpoczęła flota turecka próbując oskrzydlić flotę chrześcijan, ale potężne galeasy weneckie miały tak wielką przewagę ogniową, że praktycznie druzgotały ogniem dział osmańskie galery. W tej sytuacji Turkom pozostał jeden tylko sposób walki - abordaż, tymczasem okręty chrześcijańskie, szybsze od galer tureckich, nie przyjęły taktyki przeciwnika, lecz starały sie ustawiać doń burtami, wykorzystując całą siłę swych dział. Walczono z ogromną determinacją, ale zwolna jęła się zarysowywać przewaga po stronie floty europejskiej. W rezultacie niemal cała turecka flota została zatopiona.

[edytuj] Pokłosie

Zwycięstwo sił chrześcijańskich wzmocniło morale w Europie, jednak nie zostało wykorzystane militarnie. Sułtan Selim II miał powiedzieć po bitwie "Pod Lepanto chrześcijanie mnie ogolili. Na Cyprze, ja odciąłem im ramię. Moja broda odrośnie...". I miał rację: wkrótce Liga Święta rozpadła się, Cypr pozostał w rękach tureckich, a w 1574 r. Hiszpania musiała opuścić Tunis.

Zwycięstwo Świętej Ligi w bitwie pod Lepanto papież Pius V przypisał wstawiennictwu Najświętszej Maryi Panny i w 1572 dzień 7 października ogłosił świętem Matki Boskiej Zwycięskiej zmienionym w 1573 przez jego następcę, papieża Grzegorza XIII, na święto Matki Boskiej Różańcowej.^[2]

Przypisy

[edytuj] Bibliografia

Zygmunt Ryniewicz, Bitwy świata, leksykon, Warszawa 1995, ISBN 83-214-1046-4