Πράσινο Ακρωτήριο
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
|
|||||
Εθνικό Σύνθημα: | |||||
Επίσημη Γλώσσα | Πορτογαλικά | ||||
Πρωτεύουσα | Πράια | ||||
Πρόεδρος | Πέδρο Πίρες | ||||
Πρωθυπουργός | Ζοζέ Μαρία Νέβες | ||||
Έκταση - Ολική - % νερό |
Κατατάσσεται 172η 4.033 km²; Αμελητέα |
||||
Πληθυσμός - Ολικός (2006) - Πυκνότητα |
Κατατάσσεται 163η 420.979 126/km²; |
||||
Ανεξαρτησία (από Πορτογαλία) | 5 Ιουλίου 1975 | ||||
Νόμισμα | Εσκούδο του Πράσινου Ακρωτηρίου | ||||
Ζώνη Ώρας | UTC-1 | ||||
Εθνικός ύμνος | ''Cântico da Liberdade | ||||
Internet TLD | .cv | ||||
Κώδικας κλήσεων | +238 |
Το Πράσινο Ακρωτήριο (πορτογαλικά: Cabo Verde, 'kabu 'veɾdɨ) είναι μια χώρα με έκταση 4.033km² και πληθυσμό 426.998, με βάση υπολογισμούς του 2008[1] Το όνομα της πρωτεύουσας είναι Πράια. Το νησί βρίσκεται στην περιοχή Μακαρονησία (αποτελείται από δέκα νησιά και άλλα πιο μικρά νησιά) στα βόρεια του Ατλαντικού Ωκεανού. Τα μέχρι πρότινος ακατοίκητα νησιά ανακαλύφθηκαν και αποικίστηκαν από τους Πορτογάλους το 15ο αιώνα. Η χώρα πήρε την ονομασία της από το Cap-Vert (που σημαίνει Πράσινο Ακρωτήριο), σήμερα στη Σενεγάλη, στο δυτικότερο άκρο της ηπειρωτικής Αφρικής.
Πίνακας περιεχομένων |
[Επεξεργασία] Γεωγραφία
[Επεξεργασία] Τα νησιά
Τα δέκα μεγαλύτερα νησιά είναι: Μπράβα, Φόγκο, Σάο Τιάγκο, Μάιο, Μπόα Βίστα, Σαλ, Σάο Νικολάου, Σάο Βισέντε, Σάντο Αντάο και Σάντα Λουσία. Τα νησιά έχουν τραχιά μορφολογία και είναι ηφαιστειογενή. Το Φόγκο αποτελεί ενεργό ηφαίστειο και είναι το μοναδικό στο αρχιπέλαγος. Ο ηφαιστειακός κώνος στο Φόγκο φθάνει σε ύψος τα 2.829μ. στην Πίκο ντο Κάνου. Δέκα κύρια νησιά και γύρω στις οκτώ νησίδες απαρτίζουν το αρχιπέλαγος. Τα κυριότερα νησιά είναι:
- Barlaventos (βόρεια συστάδα νησιών)
- Santo Antão
- São Vicente
- Santa Luzia
- São Nicolau
- Sal
- Boa Vista
- Sotaventos (νότια συστάδα νησιών)
- Maio
- Santiago
- Fogo
- Brava
Οι νησίδες είναι οι Branco και Razo.
[Επεξεργασία] Κλίμα
Το κλίμα των νησιών είναι τροπικό και επηρεάζεται από τους ζεστούς και ξηρούς αληγείς ανέμους. Η ξηρασία αποτελεί σημαντικό πρόβλημα στο νησί σε αρκετά σημεία του αρχιπελάγους. Η βλάστηση επίσης είναι φτωχή.
Ετήσιες Κλιματολογικές Συνθήκες
|
Θερμοκρασία
|
Βροχοπτώσεις σε mm
|
|
Ιανουάριος |
75°F
|
24°C
|
5.3mm
|
Φεβρουάριος |
75°F
|
24°C
|
3.8mm
|
Μάρτιος |
77°F
|
25°C
|
1.3mm
|
Απρίλιος |
77°F
|
25°C
|
0.0mm
|
Μάιος |
78°F
|
25°C
|
0.0mm
|
Ιούνιος |
79°F
|
26°C
|
0.0mm
|
Ιούλιος |
81°F
|
27°C
|
0.8mm
|
Αύγουστος |
84°F
|
29°C
|
14.1mm
|
Σεπτέμβριος |
85°F
|
29°C
|
33.6mm
|
Οκτώβριος |
83°F
|
29°C
|
6.5mm
|
Νοέμβριος |
81°F
|
27°C
|
2.5mm
|
Δεκέμβριος |
77°F
|
25°C
|
1.6mm
|
[Επεξεργασία] Περιβάλλον
Η απομόνωση των ειδών στο Πράσινο Ακρωτήριο, καθώς η απόστασή του είναι 500 χιλιόμετρα από την υπόλοιπη Αφρική είχε αποτέλεσμα την ύπαρξη ενδημικών ειδών χλωρίδας και πανίδας, πολλών από αυτά να απειλούνται με εξαφάνιση. Στα ενδημικά πτηνά συμπεριλαμβάνονται το Alexander's Swift (Apus alexandri), Raso Lark (Alauda razae), Cape Verde Warbler (Acrocephalus brevipennis) και Iago Sparrow (Passer iagoensis),[2] , ενώ στα ερπετά συμπεριλαμβάνεται το γιγάντιο γκέκο (σαύρα) του Πρασίνου Ακρωτηρίου (Tarentola gigas).
Ο Κάρολος Δαρβίνος καταγράφει τη γεωλογικής σύσταση του εδάφους , του κλίματος, της πανίδας και της χλωρίδας των νησιών στο πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου του The Voyage of the Beagle (Το Ταξίδι του Μπιγκλ)..
[Επεξεργασία] Ιστορία
Το νησί ήταν ακατοίκητο (χρησιμοποιείτο από αλιείς της Σενεγάλης) όταν έφτασαν οι Πορτογάλοι το 1456 και έγινε τμήμα της Αυτοκρατορίας τους (η προσάρτηση έγινε το 1495). Σημαντική υδάτινη οδός, εξαιτίας της γεωγραφικής θέσης του, το Πράσινο Ακρωτήριο αποτέλεσε επίσης τόπο με φυτείες ζαχαροκάλαμου και έπειτα σημαντικό κέντρο δουλεμπορίου. Η δουλεία καταργήθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα. Το 1951 η χώρα έγινε υπερπόντια επαρχία της Πορτογαλίας.
Το 1975, χάρη στις προσπάθειες εν μέρει του Αφρικανικού Κόμματος για την Ανεξαρτησία της Γουινέας-Μπισσάου και του Πράσινου Ακρωτηρίου (Partido Africano da Independência da Guiné e Cabo Verde, PAIGC), ήρθε η πολυπόθητη ανεξαρτησία, στις 5 Ιουλίου. Πρώτος Πρόεδρος ανέλαβε ο Αριστίντες Περέιρα, ο οποίος επέβαλε μονοκομματικό σύστημα διακυβέρνησης. Έπειτα από την ανεξαρτησία, το PAIGC επεχείρησε να ενοποιήσει το Πράσινο Ακρωτήριο με τη Γουινέα-Μπισσάου. Οι προσπάθειες αυτές ανακόπηκαν από το στρατιωτικό πραξικόπημα στη δεύτερη χώρα, το 1980.
Το PAICV (προσκείμενο στο PAIGC) κυβέρνησε στο νησιωτικό κράτος μέχρι τη διεξαγωγή δημοκρατικών εκλογών, το 1991, οι οποίες είχαν αποτέλεσμα την κυβερνητική αλλαγή. Την αλλαγή του καθεστώτος είχαν ζητήσει οι ίδιοι οι εκλογείς, οι οποίοι ενέκριναν τροποποίηση του Συντάγματος σε δημοψήφισμα, το 1990. To Κίνημα για τη Δημοκρατία (Movimento para a Democracia)(MPD) κέρδισε σε εκείνες τις εκλογές και επανεξελέγη το 1996, με αρχηγό τον Κάρλος Βέιγκα στην πρωθυπουργία και τον Αντόνιο Μοντέιρο στην προεδρία του κράτους. Το PAICV επέστρεψε στην εξουσία το 2001, για να επανεκλεγεί το 2006.
[Επεξεργασία] Δημογραφία
Οι απόγονοι των εποίκων Ευρωπαίων, που ήταν οι Πορτογάλοι, απαρτίζουν το σημερινό πληθυσμό των νησιών αλλά και οι απόγονοι των δούλων, οι οποίοι είχαν μεταφερθεί από τη Γουινέα και κυρίως κατάγονται από τη Σενεγάλη, τη Γκάμπια και τη Γουινέα-Μπισσάου. Το 70% του πληθυσμού είναι Κρεολοί και το υπόλοιπο είναι Αφρικανοί. Πολύ μικρό ποσοστό είναι Ευρωπαίοι (Ολλανδοί, Άγγλοι, Γάλλοι κλπ.). Στον πληθυσμό συμπεριλαμβάνονται Άραβες, Εβραίοι και Κινέζοι (του Μακάο), όπως επίσης και Αφροβραζιλιάνοι. Αξιοσημείωτο είναι ότι μεγάλος αριθμός κατοίκων της χώρας ζουν στο εξωτερικό, όπως οι ΗΠΑ (μισό εκατομμύριο), η Πορτογαλία (80.000), η Αγκόλα (45.000), το Σάο Τομέ και Πρίνσιπε και άλλες χώρες.
[Επεξεργασία] Θρησκεία
Οι περισσότεροι κάτοικοι είναι Χριστιανοί. Η θρησκεία τους είναι Ρωμαιοκαθολική (90%), με αρκετούς να ανήκουν στο προτεσταντικό δόγμα και μία μερίδα να ακολουθεί τις ανιμιστικές δοξασίες. Λίγοι ακολουθούν την Πίστη Μπαχάι, το Βουδισμό και το Ισλάμ.[3]
[Επεξεργασία] Γλώσσα
Η επίσημη γλώσσα είναι η πορτογαλική, ενώ ομιλείται ως εθνική γλώσσα η Κρεολική (κριούλο) , η οποία αποτελεί κράμα πορτογαλικών και δυτικοαφρικανικών στοιχείων.
Οι ηφαιστειακές εκρήξεις του Φόγκο (όπως αυτή του 1680) και οι επιδημίες, δεν άφησαν περιθώρια για αύξηση του πληθυσμού. Ωστόσο, το προσδόκιμο ζωής είναι σήμερα ένα από τα υψηλότερα της Αφρικής, στα 74 χρόνια στις γυναίκες και στα 67 στους άνδρες.
Οι σημαντικότερες πόλεις της χώρας , εκτός από την Πράια, είναι η Μιντέλο (στο Σάο Βισέντε) και η Σάο Φιλίπε.
[Επεξεργασία] Διοικητική Διαίρεση
Η νησιωτική χώρα διαιρείται σε 22 δήμους (concelhos) και περαιτέρω σε 32 ενορίες (freguesias).
[Επεξεργασία] Πολιτικά
- Κύριο άρθρο: Πολιτικά του Πρασίνου Ακρωτηρίου
Το πολίτευμα της χώρας είναι Προεδρική Δημοκρατία. Δικαίωμα ψήφου χορηγείται στους πολίτες από την ηλικία των 18 ετών και άνω.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι Αρχηγός Κράτους και έχει δικαίωμα να διεκδικήσει μέχρι και δεύτερη θητεία. Πρόεδρος της χώρας είναι ο Πέντρο Πίρες και Πρωθυπουργός (αρχηγός κυβερνήσεως) ο Ζοζέ Μαρία Νέβες. Η νομοθετική εξουσία ασκείται τόσο από την κυβέρνηση όσο και από την Εθνοσυνέλευση της χώρας, η οποία αποτελείται από 72 μέλη, τα οποία εκλέγονται με καθολική ψηφοφορία για πενταετή θητεία. Η Δικαιοσύνη ασκείται ανεξάρτητα.
[Επεξεργασία] Διεθνείς σχέσεις
Η χώρα ασκεί παραδοσιακά αδέσμευτη εξωτερική πολιτική και διατηρεί καλές σχέσεις με όλες τις χώρες. Για το λόγο αυτό η χώρα έχει επιλεγεί για διεξαγωγή σημαντικών διεθνών συνεδρίων.
[Επεξεργασία] Άμυνα
Η στρατιωτική θητεία στη χώρα δεν είναι υποχρεωτική, ωστόσο υπάρχει η υποχρέωση για παροχή υπηρεσιών και στρατολόγηση επί 14μηνο. Οι Ένοπλες Δυνάμεις έχουν την ονομασία Επαναστατικές Ένοπλες Δυνάμεις του Λαού (FARP). Ηλικία στράτευσης είναι τα 18 χρόνια. Υπάρχουν Στρατός και Ακτοφυλακή (με πτέρυγες στην Αεροπορία).
[Επεξεργασία] Οικονομία
Η ανεπάρκεια πλουτοπαραγωγικών πηγών έχει αρνητικό αντίκτυπο στη χώρα. Έτσι, η οικονομία στηρίζεται εν μέρει στον τουρισμό και στις υπεράκτιες εταιρείες αλλά και στην εξωτερική βοήθεια. Επίσης, οι δημόσιες υπηρεσίες έχουν μεγάλο μερίδιο στο εισόδημα. Το 2000 το 30% του πληθυσμού ζούσε υπό το όριο της φτώχειας. Οι κάτοικοι καλλιεργούν πατάτες, φασόλια, μανιόκα, ζαχαροκάλαμο, καφέ, κακάο, κίκι και καπνό. Η ξηρασία αποτελεί μεγάλο πρόβλημα για τη χώρα. Η εκτροφή βοοειδών και η αλιεία είναι λιγότερο αναπτυγμένες στο κράτος. Στα νησιά Σαλ και Μάιο εξορύσσεται αλάτι, ενώ ο βιομηχανικός τομέας περιορίζεται στην κατάψυξη των ψαριών και την κατασκευή πορσελάνης.
Το Πράσινο Ακρωτήριο έχει εμπορικούς εταίρους την Πορτογαλία, τη Γερμανία, την Ισπανία και την Ολλανδία. Εισάγει κυρίως καύσιμα και βιομηχανικά προϊόντα.
Νομισματική μονάδα της χώρας είναι το εσκούδο. Ως το 1999 ήταν συνδεδεμένο με το εσκούδο Πορτογαλίας και στη συνέχεια με το Ευρώ.
Τα τελευταία χρόνια η οικονομία του νησιού παρουσίασε σημάδια ανάκαμψης ώστε σήμερα κατατάσσεται στις χώρες με μεσαία ανάπτυξη και ο ΟΗΕ την κατατάσσει στις αναπτυσσόμενες χώρες. Από την εποχή της ανεξαρτησίας, η ανάπτυξη είναι σταθερή[4][5]. To 2007 έγινε χώρα με μεσαία ανάπτυξη, αφήνοντας την κατηγορία των λιγότερο αναπτυσσόμενων κρατών. Ήταν η δεύτερη φορά που έγινε αυτό σε ένα κράτος[6]. Σήμερα είναι 5η καλύτερη σε κατάταξη από τις αφρικανικές χώρες στον κατάλογο.
Στις 18 Δεκεμβρίου του 2007 εγκρίθηκε η αίτηση για εισδοχή του Πρασίνου Ακρωτηρίου στον ΠΟΕ. Με βάση το πακέτο ένταξης η χώρα υποχρεώνεται να εισαγάγει νέο Τελωνειακό Κώδικα και να θεσπίσει νομοθεσία για την παραβίαση πνευματικών δικαιωμάτων, καθώς επίσης και νομοθεσία για διπλώματα ευρεσιτεχνίας.[7].
[Επεξεργασία] Μεταφορές και επικοινωνίες
Η χώρα έχει 7 αεροδρόμια, με ένα διεθνές αεροδρόμιο να βρίσκεται στο Σαλ. Η πρωτεύουσα αποτελεί το σημαντικότερο λιμάνι. Ο εμπορικός στόλος αριθμεί 8 πλοία, εκ των οποίων τα δύο είναι ξένης ιδιοκτησίας. Η χώρα δε διαθέτει σιδηροδρομικό δίκτυο.
Σε ό,τι αφορά τις τηλεπικοινωνίες, λειτουργούν 22 ραδιοφωνικοί σταθμοί (όλοι στα FM) και ένας τηλεοπτικός. Το 2007 το νησιωτικό κράτος διέθετε 344 παρόχους υπηρεσιών Διαδικτύου. Οι χρήστες του Διαδικτύου υπολογίζονταν το 2005 σε 29.000.
[Επεξεργασία] Πολιτισμός και τουριστικά αξιοθέατα
Οι παραλίες του Σάο Τιάγκο προσελκύουν πολλούς τουρίστες, ενώ από το 1997 λειτουργεί στην πρωτεύουσα Εθνογραφικό Μουσείο. Σε πολλά κτίρια της χώρας η αφρικανική παράδοση έχει εξοβελιστεί από την αποικιοκρατική επιρροή. Στην παλιά πρωτεύουσα, τη Σιντάντε Βέλια, ο επισκέπτης μπορεί να δει τα ερείπια της Μονής του Αγίου Φραγκίσκου, τον καθεδρικό ναό και πάνω από την πόλη το Βασιλικό Φρούριο του Αγίου Φιλίππου (χρονολογείται από το 1593).
Στον τομέα του πολιτισμού η χώρα μπορεί να καυχιέται για τη μουσική της παράδοση, η οποία επηρεάστηκε από τα πορτογαλικά "φάντος". Έτσι, το είδος της μελαγχολικής μουσικής μόρνα εκφράζουν την έντονη μελαγχολία, γνωστή ως "Sodade". Το ομώνυμο τραγούδι της "ξυπόλητης ντίβας" Σεζάρια Εβόρα, μαζί με την Ελευθερία Αρβανιτάκη καταδεικνύει αυτό το μουσικό είδος. Η Εβόρα αποτελεί την καλύτερη πρέσβειρα για τη μουσική και τον πολιτισμό της νησιωτικής χώρας, καθώς εδώ και μία δεκαετία κάνει διεθνή καριέρα.
[Επεξεργασία] Βιβλιογραφία
- Συλλογικό έργο, Παγκόσμιος Γεωγραφικός Άτλας, εκδόσεις ΔΟΜΗ, 2006.
[Επεξεργασία] Παραπομπές
- ↑ CIA World Fact Book
- ↑ Endemic Bird Areas: Cape Verde Islands
- ↑ Πράσινο Ακρωτήριο - Θρησκείες
- ↑ Cape Verde HDI Trend - από το 2007 Human Development Report
- ↑ country fact sheet
- ↑ "UN advocate salutes Cape Verde’s graduation from category of poorest States", UN News Centre, 14 Ιουνίου 2007.
- ↑ Δελτίο Τύπου του ΠΟΕ
[Επεξεργασία] Συνδέσεις
- República de Cabo Verde Κυβέρνηση του Πράσινου Ακρωτηρίου
- Assembleia Nacional de Cabo Verde Ιστότοπος της Βουλής
- BBC News - Προφίλ της χώρας
- CIA World Factbook - Πράσινο Ακρωτήριο]
- Ενδημικά Πτηνά
- Φωτογραφίες
- Cape Verde - Γη των Morabeza
Αγκόλα | Αίγυπτος | Αιθιοπία | Ακτή Ελεφαντοστού | Αλγερία | Γκάμπια | Γκαμπόν | Γκάνα | Γουινέα | Γουινέα-Μπισσάου | Δυτική Σαχάρα1 | Ερυθραία | Ζάμπια | Ζιμπάμπουε| Ισημερινή Γουινέα | Καμερούν | Κεντροαφρικανική Δημοκρατία | Κένυα | Κομόρες | Δημοκρατία του Κονγκό | Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό | Λεσότο | Λιβερία | Λιβύη | Μαδαγασκάρη | Μαλάουι | Μάλι | Μαρόκο | Μαυρίκιος | Μαυριτανία | Μοζαμβίκη | Μπενίν | Μποτσουάνα | Μπουρκίνα Φάσο | Μπουρούντι | Ναμίμπια | Νίγηρας | Νιγηρία | Νότια Αφρική | Ουγκάντα | Πράσινο Ακρωτήριο | Ρουάντα | Σάο Τομέ και Πρίνσιπε | Σενεγάλη | Σεϋχέλλες | Σιέρρα Λεόνε | Σομαλία | Σουαζιλάνδη | Σουδάν | Τανζανία | Τζιμπουτί | Τόγκο | Τσαντ | Τυνησία
1.Αναγνωρίζεται από 46 χώρες
Εξαρτημένα Εδάφη
Νήσος Αγίας Ελένης | Θεούτα | Κανάριες Νήσοι | Μαγιότ | Μελίγια | Πουντλάνδη | Ρεϊνιόν | Σοκότρα | Σομαλιλάνδη