قاریان هفتگانه

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

قاریان هفتگانه یا قراء سبعه، هفت تن از روخوانان سرشناس قرآن، کتاب مقدس اسلام بودند که در نیمه سدهٔ دوم هجری قمری می‌زیستند.

قاریان هفتگانه از طبقه سوم قاریان قرآن بودند که میان مردم شهرت پیدا کردند و این شهرت باعث شد که دیگران را تحت‌الشعاع قرار بدهند. این هفت تن با این که روات بسیار داشتند ولی دو راوی از آن‌ها معروف شدند که عبارت‌اند از:

ابن کثیر مالکی: که راویانش قنبل و بزّمی می‌باشند.
نافع مدنی: راویانش قامون و ورش می‌باشند.
عاصم کوفی: راویانش ابوبکر شعیة بن عباس و حفص می‌باشند. و قرآنی که الآن در بین مردم دائر است مطابق قرائت عاصم است به روایت حفص.
حمزه کوفی: راویانش خلف و خلاد هستند.
کسایی کوفی: راویانش دوری و ابوالحارث هستند.
ابوعمرو بن علاء بصری: روایانش دوری و سوّی می‌باشند.
ابن عامر: روایانش هشام و ابن ذکوان هستند.

از میان قرّاء سبعه پنج نفر اصالتاً ایرانی هستند و دو نفر عرب بوده‎اند و همچنین پنج نفر از بزرگان قراء سبعه (عاصم، نافع، حمزه، کسائی و ابوعمرو) از مذهب تشیع بوده‎اند و دو نفر بقیّه «ابن عامر و ابن کثیر) از اهل تسنن می‎باشند.^[۱]