Wilhelm Canaris
Z Wikipedii
Wilhelm (Franz) Canaris (ur. 1 stycznia 1887 w Aplerbeck, zm. 9 kwietnia 1945 we Flossenbürgu) - admirał niemiecki, szef wywiadu wojskowego Abwehry od 1935 do 1944 roku, jedna z najbardziej enigmatycznych postaci II wojny światowej, wysoki dygnitarz nazistowskiego reżimu niemieckiego, a zarazem przeciwnik polityki Adolfa Hitlera.
Urodzony w Aplerbeck w Niemczech, syn przemysłowca pochodzenia włoskiego. W 1905 roku wstąpił do niemieckiej Reichsmarine jako aspirant i w 1907 roku rozpoczął naukę w Szkole Marynarki Wojennej w Kilonii. Jako oficer zawodowy służył na kilku okrętach wojennych, w tym na znajdującym się w chwili wybuchu I wojny światowej na wodach Oceanu Spokojnego krążowniku Dresden. W marcu 1915 roku, kiedy osaczony przez okręty brytyjskiej Royal Navy Dresden został zatopiony przez własną załogę, Canaris zdołał przez Wielką Brytanię przedostać się do Niemiec na pokładzie statku handlowego. Od 1916 do 1918 roku dowódca okrętów podwodnych, m.in. od 16 września 1917 do 15 listopada 1917 dowódca U-38, jednego z najsłynniejszych U-bootów Kaiserliche Marine. Następnie zaangażowany w pracę wywiadowczą w Hiszpanii i we Włoszech. Po wojnie awansował na dowódcę przestarzałego pancernika Schlesien (1932-1933). 1 stycznia 1935 roku, w randze kontradmirała, mianowany szefem wywiadu wojskowego Abwehry.
Spis treści |
[edytuj] David Kahn o Canarisie
Historyk wywiadu, David Kahn, w książce Szpiedzy Hitlera (Hitler's Spies), pisze -
Posiwiały przedwcześnie, nazywany był starym siwym. Również z tego względu nazywany był przez niektórych "Świętym Mikołajem" W jego obejściu nie było nic wojskowego. Poruszał się cicho i dyskretnie. W swoim biurze, nazywanym lisią norą, pojawiał się niespodzianie, przez nikogo nie zauważony. Wolał ubierać się po cywilnemu, a kiedy już wkładał mundur, to najbardziej znoszony. Nie dbał o pozory, swoje odznaczenia trzymał w szufladzie, razem z innymi rupieciami (..) Podwładni dowiedzieli się o jego awansie na kontradmirała i wiceadmirała z innych źródeł. Wydawało się, że nigdy nie jest mu ciepło, nawet w lecie nosił czasami płaszcz.
Lubił grę w tenisa i przejażdżki konne. W Berlinie jeździł często z Walterem Schellenbergiem, tym samym, który w lipcu 1944 roku osobiście dokonał jego aresztowania. Początkowo Canaris należał do grona zdecydowanych zwolenników Adolfa Hitlera. Widząc w nim wroga porządku powersalskiego i komunizmu, wkrótce jednak zaczął skłaniać się ku niechętnym Führerowi oficerom sił zbrojnych. Podczas II wojny światowej Canaris utrzymywał ścisłą kontrolę nad Abwehrą.
[edytuj] Dymisja
W lutym 1944 roku pod naciskiem SS Hitler zdymisjonował Canarisa, który po krótkiej przerwie został przeniesiony na stanowisko szefa Urzędu ds. Gospodarki Wojennej.
[edytuj] Aresztowanie
Aresztowany 23 lipca 1944 roku, po nieudanym zamachu na Hitlera, osadzony został w obozie koncentracyjnym we Flossenbürgu na północ od Monachium, wielokrotnie przesłuchiwany i poddawany torturom przez SS.
[edytuj] Egzekucja
5 kwietnia 1945 roku Hitler nakazał egzekucję Canarisa, choć wyrok formalnie zatwierdził Trybunał Ludowy. 9 kwietnia 1945 roku, tuż po godzinie 5:30, strażnicy SS zarzucili mu na szyję pętlę z jedwabnej linki lub jak też wskazują inne źródła metalowej obrozy i dusili go powoli, by przedłużyć cierpienia. Po zdjęciu stryczka okazało się że Canaris jeszcze żyje, powieszono go zatem ponownie. Następnie odcięto mu dłonie i stopy. Ciało spalono.
[edytuj] Kontakty z Matą Hari i OSS
Krążą pogłoski, że podczas pobytu w Hiszpanii Canaris spotkał się z Matą Hari, a w czasie II wojny światowej miał się kontaktować z przebywającym w Szwajcarii szefem amerykańskiego wywiadu OSS, Williamem Donovanem, oraz szefem OSS w Europie, (późniejszym dyrektorem Centrali Wywiadu) Allenem Dullesem.
Klementyna Mańkowska jedna z agentek Polskiej organizacji wywiadowczej "Muszkieterzy" podróżując do Londynu zatrzymywała się w Paryżu, gdzie spotykała się z kapitanem von Boninem. Po wojnie widząc zdjęcia Wilhelma Canarisa stwierdziała, że kapitan von Bonin i Wilhelm Canaris to prawdopodobnie te same osoby.
