Siemion Timoszenko
Z Wikipedii
Siemion Konstantynowicz Timoszenko (ros. Тимошенко Семён Константинович) (ur. 18 lutego 1895, zm. 31 marca 1970), radziecki dowódca wojskowy, marszałek ZSRR podczas II wojny światowej.
Urodził się 18 lutego (6 lutego jul.) 1895 we wsi Frumanka koło Odessy w rodzinie chłopskiej, z pochodzenia Ukrainiec. W 1915 został powołany do wojska rosyjskiego i walczył w pierwszej wojnie światowej z Niemcami. W 1918 roku wstąpił do Armii Czerwonej. Walczył w wojnie domowej dowodząc plutonem, szwadronem, a w końcu 1. Krymskim Rewolucyjnym pułkiem, z którym w sierpniu 1918 brał udział w obronie Carycyna. Od listopada dowodził brygadą kawalerii. W 1919 wstąpił do partii komunistycznej RKP(b). W wojnie polsko-bolszewickiej dowodził 6. Dywizją Kawalerii (listopad 1919 - sierpień 1920), następnie 4. Dywizją Kawalerii, wchodzącymi w skład 1. Armii Konnej Budionnego. Był kilkakrotnie raniony. W 1922 ukończył Akademię Wojskową im. Frunzego.
Po zakończeniu wojny ukończył wyższe kursy wojskowe w 1922, 1927 i 1930. Dowodził 3., a następnie 6. Korpusem Kawalerii. W 1933 został zastępcą dowódcy białoruskiego okręgu wojskowego, a w 1935 - kijowskiego okręgu wojskowego. Od czerwca 1937 dowodził północnokaukaskim okręgiem wojskowym, od września 1937 charkowskim okręgiem wojskowym, a od lutego 1938 — kijowskim specjalnym okręgiem wojskowym.
We wrześniu 1939, w stopniu komandarma był dowódcą Frontu Ukraińskiego uczestniczącego w agresji na Polskę. Objął również dowództwo nad wojskami w czasie drugiego etapu wojny radziecko-fińskiej, od 7 stycznia 1940. Za dowodzenie w tej wojnie 21 marca 1940 przyznano mu tytuł Bohatera Związku Radzieckiego.
7 maja 1940 mianowano go marszałkiem Związku Radzieckiego. Od maja 1940 do lipca 1941 był ludowym komisarzem obrony ZSRR, po Woroszyłowie. W czerwcu 1941 po agresji niemieckiej, stał się z racji stanowiska komisarza przewodniczącym Stawki i tytularnym Naczelnym Wodzem wojsk radzieckich (faktycznym był Józef Stalin). Na początku lipca 1941 z rozkazu Stalina wyruszył dowodzić wojskami Frontu Zachodniego oraz pięcioma armiami rezerwowymi. Dowodzeni przez niego żołnierze nie powstrzymali uderzenia niemieckiego. 30 września 1941 objął dowództwo Frontu Południowo-Zachodniego. W kwietniu 1942 w czasie ofensywy w kierunku Charkowa stracił 250 tys. żołnierzy. W lipcu objął dowództwo Frontu Stalingradzkiego, lecz 23 lipca Stalin odwołał go do Moskwy. Od października 1942 do marca 1943 dowodził Frontem Północno-Zachodnim. Brak sukcesów jego wojsk przesądził o przeniesieniu go jako przedstawiciela Kwatery Głównej Naczelnego Dowództwa do zajęć koordynowania działań frontów. Między innymi, od sierpnia 1944 do końca wojny koordynował działania sztabów 2., 3. i 4. Frontu Ukraińskiego.
Po wojnie dowodził kolejno kilkoma okręgami wojskowymi (1945-1946 - baranowiczowski, 1946-1949 - południowouralski, 1949-1960 - białoruski okrąg wojskowy). Od 1960 roku był w grupie generalnych inspektorów Ministerstwa Obrony ZSRR. 18 lutego 1965, w 70. urodziny przyznano mu drugi tytuł Bohatera Związku Radzieckiego za zasługi dla sił zbrojnych. Zmarł 31 marca 1970; pochowany przy ścianie kremlowskiej na Placu Czerwonym w Moskwie.
Odznaczony wieloma orderami, w tym orderem Zwycięstwa (1945), pięciokrotnie orderem Lenina (1938, 1940, 1945, 1955, 1970), Orderem Rewolucji Październikowej (1968), pięciokrotnie Orderem Czerwonego Sztandaru (1920, 1921, 1930, 1944, 1947), trzykrotnie Orderem Suworowa I st. (1943, 1944, 1945) i innymi. Był deputowanym do Rady Najwyższej ZSRR od I do VII kadencji, w latach 1939-1952 był członkiem Komitetu Centralnego WKP(b).
