Sekretarz Generalny NATO
Z Wikipedii
Sekretarz Generalny NATO (ang. NATO Secretary General) jest nominowanym przez państwa członkowskie NATO przewodniczącym Rady Północnoatlantyckiej (NAC), Komitetu Planowania Obronnego (DPC), oraz Grupy Planowania Nuklearnego (NPG). Jest również tytularnym przewodniczącym wyższych komitetów NATO, Rady Partnerstwa Euroatlantyckiego oraz Grupy Współpracy Śródziemnomorskiej. Jest również współprzewodniczącym Komisji NATO-Ukraina.
Sekretarz generalny (wybierany na 4-letnią kadencję) jest odpowiedzialny za kierowanie i wspieranie opartego na konsultacjach procesu decyzyjnego Sojuszu. Może poddawać nowe tematy do dyskusji, uczestniczy aktywnie w podejmowaniu decyzji oraz wspiera rozwiązywanie konfliktów między państwami członkowskimi. Jest również głównym rzecznikiem NATO. W razie niemożności wykonywania swoich obowiązków jest on zastępowany przez swojego przedstawiciela (Deputy Secretary General).
[edytuj] Sekretarze generalni NATO
- Hastings Lionel Ismay (Wielka Brytania): 4 kwietnia 1952 - 16 maja 1957
- Paul-Henri Spaak (Belgia): 16 maja 1957 - 21 kwietnia 1961
- Dirk Stikker (Holandia): 21 kwietnia 1961 - 1 sierpnia 1964
- Manlio Brosio (Włochy): 1 sierpnia 1964 - 1 października 1971
- Joseph Luns (Holandia): 1 października 1971 - 25 czerwca 1984
- Peter Carington, 6. baron Carrington (Wielka Brytania): 25 czerwca 1984 - 1 lipca 1988
- Manfred Wörner (Niemcy): 1 lipca 1988- 13 sierpnia 1994
- Sergio Balanzino (Włochy): 13 sierpnia - 17 października 1994
- Willy Claes (Belgia): 17 października 1994 - 20 października 1995
- Sergio Balanzino (Włochy): 20 października - 5 grudnia 1995
- Javier Solana (Hiszpania): 5 grudnia 1995 - 6 października 1999
- George Robertson, baron Robertson of Port Ellen (Wielka Brytania): 14 października 1999 - 1 stycznia 2004
- Jaap de Hoop Scheffer (Holandia): 1 stycznia 2004 - .
