Samaria
Z Wikipedii
Samaria (hebr. שומרון) - ruiny starożytnego miasta położonego w Samarii, w środkowej części Izraela. Miejsce wykopalisk archeologicznych znajduje się pod administracją Autonomii Palestyńskiej.
Nazwa pochodzi od hebrajskiego słowa "Szomron", oznaczającego należące do rodu Szemera lub strażnica. Od miasta nazwę wzięło północne państwo Izraela oraz kraina geograficzna Samaria.
[edytuj] Historia
Miasto Samaria (Szamir) zostało założone przez izraelskiego króla Omriego (IX wiek p.n.e.), w miejscu kupionym od niejakiego Szemera na górze Samaria na terytorium plemienia Manassesa. Przez około 200 lat było stolicą północnego, dziesięcioplemiennego królestwa Izraela. Rozbudowane przez króla Achaba, jako siedziba kultu Baala, pełniło rolę rywalki Jerozolimy, stolicy królestwa Judy, gdzie znajdował się ośrodek oddawania czci Jahwe. Samaria często była potępiana przez proroków Starego Testamentu jako miejsce zepsucia, bałwochwalstwa i fałszywego kultu.
Samaria została zdobyta przez Asyryjczyków w 740 i 722 roku p.n.e. a jej ludność wysiedlono do Mezopotamii i Medii. W czasach rzymskich Herod Wielki na jej ruinach zbudował miasto Sebaste. Dziś pozostałości Samarii znane jako Szomeron, lokuje się w okolicach arabskiej wsi Sabastija (55 km na północ od Jerozolimy i 11 km na północny wschód od Szechem). Archeolodzy znaleźli w tym miejscu ponad 500 fragmentów przedmiotów z kości słoniowej, co potwierdza biblijną wzmiankę o "domach z kości słoniowej" i innych przejawach zamiłowania do luksusu w czasach Achaba. W latach 1908-1910 odkryto ok. 60 inskrypcji zwanych "ostrakami z Samarii".
Od głównego miasta i swojej stolicy całe dziesięcioplemienne północne królestwo Izraela i jego obszar nazywane były czasem Samarią. Achab jest w Starym Testamencie nazywany "Królem Samarii".
W VIII wieku p.n.e. królestwo Samarii stało się celem podbojów Asyrii. Asyryjski władca Tilgat-Pileser III uzależnił Samarię i czyni ją jednym terytoriów lennych swojego mocarstwa (według pisma klinowego Samrina). Ostatecznie stolica Samaria została zdobyta w 722 roku p.n.e. przez Salmanassara V lub Sargona II, bowiem w czasie oblężenia w obozie asyryjskim doszło do przewrotu.
Asyryjczycy deportowali dziesięć plemion północnego Izraela po całym terytorium swojego mocarstwa. Tereny byłego królestwa Samarii zasiedlili przedstawicielami innych podbitych ludów. Nowi mieszkańcy Samarii stworzyli nową, synkretyczną religię i z czasem zespolili się w naród zwany Samarytanami.
W I wieku n.e. terytorium w rzymskiej Palestynie, w prowincji Syria zamieszkane przez Samarytan. Samaria rozdzielała dwie, zamieszkane przez Żydów prowincje rzymskie: Judeę i Galileę. Ze względu na antagonizmy pomiędzy Żydami i Samarytanami, była omijana przez Żydów.
