Penguin

Z Wikipedii

AGM-119 Penguin

Dane podstawowe
Państwo	Norwegia
Producent	Kongsberg Defence & Aerospace
Typ	woda-woda, powietrze-woda
Przeznaczenie	przeciwokrętowy średniego zasięgu
Historia
Data konstrukcji	1967
Lata produkcji	1972 - obecnie
Używana w latach	1972 - obecnie
Dane techniczne
Długość	Mk II: 3000 mm Mk III: 3200 mm
Średnica	280 mm
Rozpiętość	Mk II: 1400 mm Mk III: 1000 mm
Napęd	rakietowy na paliwo stałe
Prędkość	1,2 Macha (1500 km/h)
Naprowadzanie	Mk II: impulsowe laserowe, termiczne Mk III: termiczne + radiowysokościomierz
Masa	500 kg
Masa głowicy	Mk II: 120 kg Mk III: 130 kg
Typ głowicy	kumulacyjna, burząca
Zasięg	Mk II: 34 km Mk III: 55 km
Użytkownicy
Australia, Korea Południowa, Grecja, Hiszpania, Norwegia, Stany Zjednoczone, Szwecja, Turcja

Penguin (ang. pingwin) - norweski przeciwokrętowy pocisk rakietowy zbudowany przez Kongsberg Defence & Aerospace w wersjach do wystrzeliwania z okrętów nawodnych, samolotów i śmigłowców. Przyjęty do uzbrojenia w wielu krajach, także Stanów Zjednoczonych pod oznaczeniem AGM-119 Penguin. Jest to pierwszy zachodni pocisk przeciwokrętowy naprowadzany pasywnie termicznie (na źródło podczerwieni), w przeciwieństwie do innych konstrukcji tego typu używających do naprowadzania technologii radiolokacyjnej. Penguin jest również pierwszym pociskiem przeciwokrętowym typu wystrzel i zapomnij.

Pocisk Penguin został zaprojektowany na początku lat 60. do wystrzeliwania z wyrzutni pokładowych okrętów norweskich i miał służyć jako broń obronna przed atakiem z morza. Pierwsza wersja Penguin Mk I weszła do służby w marynarce wojennej Norwegii i Turcji w 1972 roku, a w 1980 pojawiła się wersja Penguin Mk II wprowadzona do uzbrojenia w siłach zbrojnych Norwegii, Grecji i Szwecji. Do tej pory pocisk był wielokrotnie modyfikowany w ramach projektu rozwojowego uzbrojenia przeciwokrętowego.

Penguin posiada bezwładnościowy system nawigacyjny (INS) umożliwiający programowanie wielu profili lotu w taki sposób, że pocisk jest zdolny do omijania przeszkód, manewrowania między wyspami i atakowania celu z innego kierunku niż został wystrzelony. Taki sposób ataku pozwala uniknąć zdradzenia pozycji wystrzeliwującego pocisk okrętu lub śmigłowca, a także umożliwia trafienie w cel z najmniej spodziewanego kierunku lub w najbardziej newralgiczną część okrętu. Pułap lotu pocisku zależy od terenu nad jakim się porusza i jest dość wysoki nad lądem, co pozwala łatwiej omijać przeszkody terenowe, i bardzo niski nad powierzchnią wody dzięki czemu jest on trudniejszy do wykrycia i może trafiać tuż nad linią wodną okrętu. Zmodyfikowana głowica bojowa jest wyposażona w zapalnik zwłoczny powodujący detonację wewnątrz kadłuba okrętu. System naprowadzający pocisku Penguin jest trudny do zakłócenia i stąd charakteryzuje się on dużą skutecznością.

Obecnie produkowane są dwie wersje pocisku: Mk II Mod 7 przeznaczony do wystrzeliwania z jednostek nawodnych i śmigłowców, oraz Mk III przenoszony przez samoloty myśliwskie i patrolowe wprowadzona do uzbrojenia w 1990. Do przenoszenia pocisków Penguin przystosowano śmigłowce Bell 412, SH-2 Seasprite, UH-60 Black Hawk, SH-60 Seahawk i Lynx. Do przenoszenia Penguina Mk III przystosowano do tej pory tylko jeden samolot F-16 Fighting Falcon.