Pargowo

Z Wikipedii

Współrzędne: 53°17' N 14°26' E53.2833333 14.4333333 (Pargowo)


Pargowo
Województwo	zachodniopomorskie
Powiat	policki
Gmina	Kołbaskowo
Sołtys	Dariusz Kruszczyński
Położenie	53° 17' N 14° 26' E
Strefa numeracyjna (do 2005)	91
Tablice rejestracyjne	ZPL
Położenie na mapie Polski Pargowo

Pargowo (do 1945 niem. Pargow) – wieś w Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie polickim, w gminie Kołbaskowo przy granicy polsko-niemieckiej.

W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa szczecińskiego.

Pargowo jest najdalej wysuniętą na południe miejscowością w powiecie pilickim. Znajduje się ono w sąsiedztwie niemieckiego Staffelde. Leży 19 km na południowy zachód od Szczecina i 3 km na wschód od dawnego drogowego przejścia granicznego Rosówek-Rosow (zlikwidowanego na mocy układu z Schengen).

[edytuj] Historia

Herb rodziny von Blumennthal na ścianie frontowej kościoła

Zrujnowany kościół w Pargowie pochodzący z XIV wieku

Wieś po raz pierwszy wzmiankowana w 1240 r. Do miejscowości prowadzi wąska asfaltowa droga, która we wsi obsadzona jest starymi kasztanowcami. W Pargowie przeważają głównie stare, poniemieckie wiejskie domy.

Znajdują się w nim także ruiny kościoła (wpisany do rejestru zabytków pod nr rej. 377^[1]) wybudowanego przed 1336 r. z głazów narzutowych i kwadr granitowych o różnym stopniu obróbki (dokładnie obrobione są kwadry w obramieniach portali, okien i narożników). Posiada on niesymetrycznie rozmieszczone okna - w elewacji południowej cztery okna romańskie zwieńczone łukiem ostrym o ościeżach wykonanych z ciosów granitowych, natomiast po stronie północnej dwa okna. Kościół pokryty był ceramicznym dachem dwuspadowym.

Budynek ma także trzy portale:

portal dwuuskokowy w elewacji południowej o pierwszym uskoku w kształcie trójliścia koniczyny, drugim ostrołukowym;
portal dwuuskokowy, ostrołukowy w elewacji północnej;
portal granitowy, dwuuskokowy w elewacji zachodniej (przesłoniony przez Epitafium z piaskowca pochodzące z XIX wieku)^[2].

Na ścianie szczytowej świątyni zachował się herb rodziny von Blumennthal. Na szczycie wschodnim przetrwała dekoracja w kształcie dwóch blend ostrołukowych z rozetą po środku.

W XIV wieku od strony północnej dobudowano zakrystię, która była pokryta dachem pulpitowym i posiadała od wschodniej strony okno szczelinowe.

Kościół funkcjonował nieprzerwanie do 1945 r. Po II wojnie światowej popadł w ruinę. Przy kościele przetrwały pozostałości cmentarza (wpisany do rejestru zabytków pod nr rej. 1144^[1]). Całość otoczona była kamiennym murem. Cmentarz i ruiny kościoła posiadają ślady dewastacji.