Paleokoty

Z Wikipedii

Ten artykuł wymaga uzupełnienia źródeł podanych informacji.
Aby uczynić go weryfikowalnym, należy podać przypisy do materiałów opublikowanych w wiarygodnych źródłach.

Nimrawidy
szkielet Hoplophoneus mentalis
Systematyka
Domena	eukarioty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ssaki
Rząd	drapieżne
Rodzina	nimrawidy
Nazwa systematyczna
Nimravidae
Cope, 1880
Systematyka w Wikispecies
Galeria zdjęć w Wikimedia Commons

Paleokoty lub inaczej nimrawidy (Nimravidae) - rodzina wymarłych ssaków drapieżnych z grupy kotokształtnych. Były to ssaki wykazujące bardzo silne podobieństwo do właściwych kotowatych (Felidae) i przez długi czas były zaliczane do tej właśnie rodziny. Obecnie przeważa pogląd, że paleokoty stanowiły odrębną linię ewolucyjną, a podobieństwo do kotów jest wynikiem konwergencji ewolucyjnej. Nimrawidy zajmowały w oligocenie i miocenie niszę ekologiczną typową dla kotowatych. Ciekawe jest również to, że przez wiele milionów lat współegzystowały z właściwymi kotami.

Rodzina Nimravidae oddzieliła się od głównego pnia Feliformia w eocenie. Miało to miejsce zanim wykształciły się pozostałe rodziny: mangustowate, łaszowate, kotowate i hienowate. Niektórzy naukowcy sugerują, że nimrawidy wywodzą się bezpośrednio od miacydów i nie należą w ogóle do gałęzi kotokształtnych, a nawet, że bliżej spokrewnione są z psokształtnymi^{[potrzebne źródło]}. Najbardziej charakterystyczną cechą odróżniającą nimrawidy od kotów jest budowa pewnych regionów czaszki, a zwłaszcza rejonu słuchowego. U kotów tak zwana puszka słuchowa jest zbudowana z dwóch komór oddzielonych strukturą nazywaną septum. U nimrawidów puszka słuchowa była całkowicie lub częściowo chrzęstna, niekiedy skostniała, ale pozbawiona septum. U niektórych gatunków istniała struktura podobna do septum ale strukturalnie inna niż u Felidae.

Pewne gatunki wykształciły silnie wydłużone i spłaszczone, szablaste kły analogiczne jak u właściwych kotowatych z grupy machajrodontów (Machairodontinae). Bardziej zaawansowane formy miały kły z charakterystycznym wgłębieniem na całej długości, przypominające nieco zbrocza średniowiecznych mieczy. Kły te były bardzo delikatne i wrażliwe na urazy mechaniczne, ale jednocześnie musiały być bardzo skuteczną bronią w polowaniu na duże ssaki roślinożerne. W dolnej szczęce znajdowała się specyficzna spłaszczona struktura, stanowiąca ochronę dla delikatnych kłów, gdy zwierzę miało zamknięty pysk. Inną cechą upodobniającą nimrawidy do kotów jest skrócony pysk i zaokrąglona czaszka. Wiele gatunków miało wciągane pazury. Generalnie, paleokoty miały stosunkowo długie ciała, niskie masywne kończyny, silną muskulaturę i stosunkowo krótki ogon.

[edytuj] Podrodziny

Wyróżnia się trzy podrodziny w obrębie Nimravidae:

Nimravinae - obejmowały stosunkowo niewielkie drapieżniki o dużym podobieństwie do kotów. Kły u przedstawicieli tej podrodziny były stosunkowo krótkie, porównywalne do tych jakie posiadają właściwe koty. Późniejsze gatunki posiadały już bardziej rozwinięte i znacznie dłuższe kły. Zalicza się tutaj takie rodzaje jak: Dinictis z późnego eocenu i wczesnego oligocenu i Nimravus z późnego oligocenu Ameryki Północnej.

Hoplophoninae - bardziej zaawansowane paleokoty, o większych rozmiarach ciała i dłuższych kończynach. Rozprzestrzeniły się z Ameryki Północnej również na tereny Eurazji. Najlepiej poznanym rodzajem jest Eusmilus żyjący w późnym oligocenie. Rodzaj ten posiadał szablaste kły. W tym samym okresie żył Hoplophoneus, o jeszcze silniej rozwiniętych kłach. Był to jeden z największych nimrawidów, osiągał rozmiary dzisiejszego jaguara.

Barbourofelinae^[1] - to najbardziej zróżnicowana podrodzina paleokotów. Prawdopodobnie wywodzą się od przodka przypominającego Eosumils, żyjącego na terenie Europy. Pierwsze gatunki takie jak Prosansanosmilus peregrinus zasiedlały zachodnią część Europy. Następnie opanowały Azję i Amerykę Północną, prawdopodobnie nieliczne gatunki skolonizowały również Afrykę. Były to najmasywniejsze nimrawidy, o bardzo silnej muskulaturze przedniej części ciała. Zwierzęta te były stopochodne tak jak dzisiejsze niedźwiedzie. Ich ogony były bardzo krótkie. Kły u przedstawicieli Barbourofelinae były najmocniej rozwinięte. Barbourofelis był ostatnim a jednocześnie największym przedstawicielem rodziny. Osiągał wielkość dzisiejszego lwa ale prawdopodobnie był od niego cięższy z powodu silnej muskulatury ciała. Ostatni przedstawiciele tego rodzaju wymarli ok 5 milionów lat temu.