Ośno Lubuskie
Z Wikipedii
Współrzędne: 52°27'19" N 14°52'37" E
| Ośno Lubuskie | |||||
|
|||||
| Województwo | lubuskie | ||||
| Powiat | słubicki | ||||
| Gmina - rodzaj |
Ośno Lubuskie miejsko-wiejska |
||||
| Burmistrz | Stanisław Kozłowski | ||||
| Powierzchnia | 8,01 km² | ||||
| Położenie | 52° 27'19'' N 14° 52'37'' E |
||||
| Liczba mieszkańców (2004) - liczba ludności - gęstość |
3800 465,7 os./km² |
||||
| Strefa numeracyjna (do 2005) |
95 | ||||
| Kod pocztowy | 69-220 | ||||
| Tablice rejestracyjne | FSL | ||||
|
Położenie na mapie Polski
  Ośno Lubuskie
|
|||||
| TERC10 (TERYT) |
4081005034 | ||||
|
Urząd miejski3
Rynek 169-220 Ośno Lubuskie tel. 95 757-60-29; faks 95 757-50-80 (e-mail) |
|||||
 Galeria zdjęć w Wikimedia Commons |
|||||
| Strona internetowa miasta | |||||
Ośno Lubuskie (niem. Drossen, dawn. Ośno) – miasto w woj. lubuskim, w powiecie słubickim, położone nad rzeką Łęcza i jeziorem Reczynek. Siedziba gminy miejsko-wiejskiej Ośno Lubuskie. W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do woj. gorzowskiego.
Miasto o charakterze turystyczno-wypoczynkowym, położone wśród wzgórz morenowych Wysoczyzny Lubuskiej. Jest jednym z najważniejszych ośrodków miejskich na ziemi lubuskiej. Znajduje się tu niewielki ośrodek przemysłowy: fabryka mebli, mleczarnia, roszarnia.
Według danych z 1 stycznia 2007, miasto miało 3800 mieszkańców.
[edytuj] Historia
Ośno Lubuskie posiada bogatą historię. W okresie wczesnopiastowskim istniał tu gród obronny. Dokument z 1252 roku mówi o nadaniu praw miejskich. Ośno stanowiło własność biskupów lubuskich, a od 1258 roku właścicielami miejscowości byli margrabiowie brandenburscy. Formalnie biskup lubuski przekazał miasto na własność Brandenburgii w 1401 roku. W 1369 roku Ośno otrzymało prawo bicia własnej monety. Początkowo była to osada targowa, gród obronny z podgrodziem, z czasem przekształciły się w miasto. W okresie średniowiecza Ośno stało się głównym ośrodkiem ziemi torzymskiej, a od 1447 roku, kiedy ustanowiono tu starostwo krajowe – stolicą ziemi torzymskiej. Było to także miasto dekanalne. Dekanat zorganizowano tu przed 1249 rokiem. Obejmował on 42 kościoły i był największy w całej diecezji.
Wiele razy miasto płonęło, nie omijały go wojny i zarazy. Miasto słynęło z piwa ośnieńskiego, uprawy kwiatów (plantacje konwalii, stąd nazwa niem. Maiblumenstadt), szparagów i porzeczek. W 1565 roku w Ośnie było 857 warzelni piwa, a w XVIII wieku istniało 157 warsztatów tkackich. W 1584 roku nadano mu prawo urządzania dwóch jarmarków rocznie.
[edytuj] Warte zobaczenia
- gotycki kościół pw. św. Jakuba (1298-1380) – najstarsza budowla miasta; kościół posiada wysoką masywną wieżę ozdobioną blendami, wewnątrz m.in. późnorenesansowy polichromowany ołtarz z 1627 roku, ambona z 1619 roku, kamienna chrzcielnica z 1667 roku;
- mury miejskie (XIV-XV w.) – średniowieczne mury miejski wzniesione w 1477 roku, w których umieszczono 12 baszt; mury otaczają miasto na długości 1350 metrów, są zbudowane z głazów narzutowych, nadbudowane i uzupełniane cegłami;
- ratusz XIX – neogotycki ratusz, który stoi na miejscu gotyckiego;
- późnogotycka kaplica pw. św. Gertrudy z XIV wieku na cmentarzu.
- liczne kamienice z XVIII i XIX wieku.
[edytuj] Zobacz też
Grabno-Rosławice, Gronów, Lubień, Ośno Lubuskie, Połęcko, Radachów-Lipienica, Sienno, Smogóry, Świniary, Trześniów-Kochań.
Miasta: Cybinka • Ośno Lubuskie • Rzepin • Słubice
Gminy miejsko-wiejskie: Cybinka • Ośno Lubuskie • Rzepin • Słubice
Gminy wiejskie: Górzyca
