Mitologia ormiańska

Z Wikipedii

Mitologia ormiańska to mitologia mieszkańców starożytnej Armenii oraz samych Ormian z okresu sprzed przyjęcia chrześcijaństwa w 301 roku.

Mitologia ta wywodzi się z wierzeń i tradycji ludów zamieszkujących tereny starożytnego państwa Urartu i późniejszego Królestwa Armenii. W czasie swojego istnienia była pod oddziaływaniem państw sąsiednich. Czerpała więc elementy z mitologii asyryjskiej oraz z Zaratusztrianizmu a także z greckiej i wierzeń ludów semickich. Do dziś zachowały się nieliczne źródła przedstawiające mity i wierzenia dawnych Ormian. Jedynym źródłem, które je zawiera jest Historia Armenii, wydana przez mnicha Mojżesza z Chorenu.

[edytuj] Bogowie i postacie mitologiczne

[edytuj] Bogowie i boginie

• Amanor - bóg ormiańskiego nowego roku oraz pan urodzaju w nowym roku. Składano mu honory pod koniec lipca (zwanym jak Navasard). Kult odprawiano głównie w Bagavan.
• Anahit (Անահիտ) - bogini płodności, piękna i wody a w początkowym okresie bogini wojny. Wzorowana na greckiej Afrodycie. Do I wieku p.n.e. była oprócz Mitry głównym bóstwem w Armenii. Kult oddawano jej w miastach Eriza, Armavir (dawna stolica Armenii), Artaszat i Asztiszat.
• Aralez (Արալեզ) - jedno z najstarszych bóstw ormiańskiego panteonu. Miał postać psa, który ulegał wskrzeszaniu poprzez wylizywanie do czysta ran.
• Aramazd (Արամազդ) - ojciec wszystkich bogów i bogiń, twórca nieba i ziemi. Był źródłem ziemskiej urodzajności. Święto ku jego czci nazywano Am'nor lub Nowym Rokiem, który według starożytnego ormiańskiego kalendarza przypadał 21 marca. Aramazd wywodzi się z wierzeń ludów tubylczych i inspiracjami perskim Ahura Mazdą.
• Astghik (Աստղիկ) - bogini miłości, piękna i wody. Jej odpowiednikiem były grecka Afrodyta i mezopotamskiej Isztar. Symbolem bogini był dymnik. Wg mitologi była żoną lub kochanką Vahagn'a. Poświęcony jej był festiwal Vartavar, podczas którego ludzie oblewali się wodą. Odbywał się w czerwcu i przetrwał do dzisiejszych czasów.
• Barsamin (Բարշամին) - bóg pogody bądź nieba. Pochodzenie wysnuto z wpływów semickiego Baala.
• Mihr - bóg słońca i niebiańskiego światła. Był synem Aramazda oraz bratem Anahit i Nane. Najbardziej znanym miejscem kultu była świątynia Garni, ponadto oddawano mu cześć w Bagaharich. Powiązywano go z greckim Hefajstosem.
• Nane - bogini wojny. Córka Aramazda. Jej kult był nierozerwanie powiązany z kultem Anahit. Świątynia jej poświęcona znajdowała się w regionie Ekegyac. Wywierała przemożny wpływ na praktyki spirytualistyczne w starożytnej Armenii.
• Nuneh - bogini mądrości, zdrowego rozsądku, macierzyństwa. Chroniła domostwa i była uważana za opiekunkę rodziny. Utożsamiana z grecką Ateną.
• Spandaramet - bóg królestwa umarłych, podziemi i piekła. Utożsamiany z Hadesem.
• Tir (Տիր) - bóg literatury, nauki i sztuki. Interpretował sny. Odpowiadał greckiemu Apollo. Miał świątynie nieopodal Artaszat.
• Tork Angegh - bóg siły, waleczności, wojny i żołnierzy.
• Tsovinar - bogini wody, deszczu i morza. Była ognistą istotą, która zmuszała deszcz i grad, by opadały z niebios.
• Vahagn (Վահագն) - bóg męstwa, piorunów, chmur i ognia; uważany również Słońca (gdzie w tym wypadku był konkurentem pochodzących z obcych wierzeń Baalem i perskim Mitrą). Przez pewien czas jego kult współtworzył "triadę" z Aramazdem i Anahit. Identyfikowano go z greckim Heraklesem. Miało swoje odzwierciedlenie w wystawieniu przez kapłanów posągu greckiego herosa w świątyni w Vahevanian. Z czasem otrzymał właśnie miano Vahagn. Na jego cześć stworzono pieśń (odśpiewywano ją przy akompaniamencie liry), która była w użyciu nawet po chrystianizacji Armenii. Obecnie w Erywaniu stoi jego pomnik.
• Vanatur (Վանատուր) - bóg gościnności i łaskawych gospodarzy.

[edytuj] Postacie mitologiczne

• Ara Geghecik (Արա Գեղեցիկ) - pierwszy władca Armenii, którego istnienie zostało potwierdzone również przez historyków. Syn Arama. Do legend trafił za sprawą odrzucenia zalotów Semiramidy, królowej Asyrii. W odwecie wojska jej kraju najechały ojczyznę Ary, który poniósł śmierć w trakcie walk.
• Aram (Արամ) - prawnuk Hajka. Będąc niezadowolonym z ataku sąsiednich krajów, zebrał armię 50.000 łuczników, którzy potrafili dobrze spisywać się jako włócznicy. Stoczyła ona bitwę z medyjską armią pod dowództwem Nyuqar Madesa, który wcześniej spustoszył kilka ormiańskich osad. Po klęsce Medów, sam Nyuqar Mades został pojmany i osadzony a Armawir, gdzie niebawem wbito go na pal. W międzyczasie, władca asyryjski Ninus, szukający pomsty za śmierć Bela z ręki Hajka. Gdy ujrzał zwycięskie kampanie wojenne Arama, odstąpił od zamiaru odwetu i nadał mi rangę drugiego po sobie. Gdy Aram zwyciężył wszystkich wrogów Armenii, jego królestwo przeszło w ręcę jego syna - Ary Pięknego.
• Hajk (Հայկ) - legendarny patriarcha i twórca narodu ormiańskiego. Od jego imienia wywodzi się dzisiejsza nazwa Armenii (Hajastan). Według mitów pokonał wojska babilońskie 11 sierpnia 2492 r.p.n.e. (data określona przez mnicha Mechitarystów Mikajela Czamcziana) w bitwie pod Diucaznamart. Miał to uczynić dzięki wystrzelonej z łuku strzale, która zabiła Bela. Bel, jako również legendarna postać, był gigantem, który ogłosił się panem wszystkich pozostałych gigantów oraz bogiem wszystkiego. Dowodził on najeźdźczymi wojskami babilońskimi. Jego śmierć z ręki hajka wywołała chaos w szeregach babilończyków. Wzgórze, które było świadkiem tych zdarzeń, nazwano Gerezmank a w stolicy współczesnej Armenii, Erywanie odsłonięto statuę poświęconą Hajkowi.