Kirył Mierieckow
Z Wikipedii
Kirył Afanasjewicz Mierieckow, ros. Кирилл Афанасьевич Мерецков (ur. 7 czerwca 1897, zm. 30 grudnia 1968), wojskowy radziecki, marszałek ZSRR, Rosjanin.
Urodził się 7 czerwca 1897 (kalendarz juliański?) we wsi Nazariewo w obwodzie moskiewskim w rodzinie chłopskiej. Do 15 roku życia wychowywał się na wsi, po czym udał się do miasta i został robotnikiem. Był ślusarzem. Od 1917 wstąpił do partii komunistycznej WKP(b). W 1918 został komisarzem politycznym w Armii Czerwonej, służył podczas wojny domowej na wschodnim i południowym froncie. Szybko awansował na pomocnika szefa sztabu 14 dywizji piechoty, a potem na szefa sztabu brygady piechoty. W czasie wojny polsko - bolszewickiej zajmował stanowisko pomocnika szefa sztabu 4 Dywizji Kawalerii, a potem 6 Dywizji Kawalerii 1 Armii Konnej Budionnego.
W 1921 ukończył radziecką Akademię Wojenną i zajmował kolejno stanowiska: szefa sztabu 1 Tomskiej Syberyjskiej Dywizji Kawalerii, inspektora w Ludowym Komisariacie Spraw Wewnętrznych, szefa sztabu 9 Dońskiej Dywizji Piechoty, szefa oddziału mobilizacyjnego sztabu Moskiewskiego Okręgu Wojskowego, pomocnika szefa sztabu Moskiewskiego Okręgu Wojskowego i jednocześnie komisarza sztabu, dowódcy i komisarza 14 dywizji piechoty. W 1931 wysłano go do Niemiec na szkolenie, gdzie przebywał przez rok, mimo braku znajomości języka niemieckiego. Po powrocie z Niemiec ponownie pełnił funkcje wcześniejsze w Moskiewskim Okręgu Wojskowym. W kwietniu 1932 został szefem sztabu Białoruskiego Okręgu Wojskowego. w styczniu 1935 roku został skierowany do Samodzielnej Armii Dalekowschodniej na stanowisko szefa sztabu. W 1936 wyjechał do Hiszpanii, gdzie pełnił funkcję doradcy wojskowego Szefa Sztabu Generalnego Republiki Hiszpańskiej w czasie wojny domowej. Po powrocie w czerwcu 1937 do Moskwy uniknął losu większości kombatantów i objął stanowisko zastępcy szefa Sztabu Generalnego B.Szaposznikowa.
Od 1938 dowodził Nadwołżańskim, a następnie Leningradzkim Okręgiem Wojskowym i z tej racji stanął na czele wojsk, które dokonały agresji na Finlandię. Wobec całkowitej nieudolności został 7 stycznia 1940 pozbawiony tego stanowiska i objął dowodzenie 7. Armią, walczącą na Przesmyku Karelskim, na kierunku Wyborgu (Viipuri), zdobytego po ciężkich walkach w marcu 1940. Nie wpłynęło to źle na jego karierę wojskową, gdyż 21 marca 1940 uhonorowany został za działania w Finlandii tytułem Bohatera Związku Radzieckiego, 4 czerwca tego roku awansowano go do stopnia generała armii; ponadto został członkiem Głównej Rady Wojskowej i od 14 sierpnia szefem Sztabu Generalnego. Po konferencji oceniającej wyniki gier wojennych prowadzonych w styczniu 1941 pozbawiono go tego stanowiska i objął funkcję szefa Zarządu Szkolenia, zastępcy Ludowego Komisarza Obrony. Prawdopodobnie w lutym 1941 roku został aresztowany pod zarzutem szpiegostwa na rzecz Wielkiej Brytanii. Odbyło się to bez wiedzy szefa NKWD.
Po wybuchu wojny radziecko-niemieckiej, 21 czerwca 1941 na mocy decyzji Politbiura miał objąć dowodzenie Frontem Północnym, aczkolwiek dano mu na krótko stanowisko dowódcy 11. Armii. Dowodził też 7., 4. i 33. Armiami. Od grudnia 1941 do lutego 1944 dowodził Frontem Wołchowskim, którego wojska m.in. w styczniu 1943 współdziałały z Frontem Leningradzkim w przerwaniu blokady Leningradu. Od lutego 1944 dowodził Frontem Karelskim. 26 października 1944 otrzymał stopień marszałka ZSRR. Od kwietnia 1945 dowodził Nadmorską grupą wojsk, a od sierpnia 1945 wojskami 1. Frontu Dalekowschodniego, biorącego udział w wojnie z Japonią w Mandżurii.
Po wojnie dowodził kilkoma okręgami wojskowymi (Nadmorskim, Moskiewskim, Białomorskim, Północnym). W latach 1955-1964 był zastępcą Ministra Obrony do spraw wyższego szkolnictwa wojskowego, a następnie generalnym inspektorem Ministerstwa Obrony ZSRR. Był ponadto deputowanym Rady Najwyższej ZSRR od I do V kadencji. Zmarł w Moskwie 30 grudnia 1968, pochowany na Placu Czerwonym przy ścianie Kremla.
Odznaczony wieloma orderami, w tym orderem Zwycięstwa (1945), Złotą Gwiazdą Bohatera Związku Radzieckiego, siedmiokrotnie orderem Lenina, Orderem Rewolucji Październikowej, czterokrotnie Orderem Czerwonego Sztandaru, dwukrotnie Orderem Suworowa I st., Orderem Kutuzowa I st. i innymi.
Autor wspomnień "Pół wieku w mundurze", Warszawa 1971
