Janusz Bokszczanin

Z Wikipedii

Janusz Bokszczanin
Sęk, Wir


Życie	pułkownik
Data urodzenia	1894
Data śmierci	1973
Kariera
W służbie od	1914
Pełniona funkcja	szef sztabu KG AK, dowódca 10 psk
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa, wojna obronna 1939r., I wojna światowa, wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Janusz Bohdan Bokszczanin ps. "Sęk", "Wir" (1894-1973) – pułkownik dyplomowany Wojska Polskiego.

Po wybuch I wojny światowej w 1914 został zmobilizowany do armii rosyjskiej. W 1917 walczył w III Korpusie Polskim w Rosji, w 1918 powrócił do Polski i w 1919 wstąpił do Wojska Polskiego jako oficer kawalerii.

W latach 1930-1932 był słuchaczem Kursu Normalnego Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Z dniem 1 listopada 1932, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, przydzielony został do Brygady Kawalerii "Równe" na stanowisko szefa sztabu. ^[1]

W 1935 został szefem sztabu Wołyńskiej Brygady Kawalerii. Później został dowódcą 10 Pułku Strzelców Konnych, pierwszej całkowicie zmotoryzowanej polskiej jednostki taktycznej (1937). W czasie kampanii wrześniowej, jego pułk przeprowadził udaną mobilizację w Łańcucie i walczył w składzie 10 Brygady Kawalerii płk Stanisława Maczka w walkach w okolicach Pcimia, Lubienia i Myślenic. Później w oklicach Wojnicza i Tarnowa. Od 9 września 1939 pułk bronił Łańcuta. Następnie wycofał się w kierunku Jarosławia i dalej w kierunku Lwowa. 16 września 1939 roku w czasie walk w obronie Lwowa, pod Zboiskami, płk Bokszczanin został ciężko ranny i zmuszony był opuścić pułk. Odwieziony został do szpitala w Dublanach.

W czasie okupacji, w 1940 wstąpił do Związku Walki Zbrojnej, później przekształconego w AK. Do 1943 był szefem Referatu Broni Szybkich lub Wojsk Pancernych w Oddziale III (Operacyjno-Szkoleniowym) Komendy Głównej Armii Krajowej. W 1944 przygotowywał plan "Burza" - przejścia AK do działań zaczepnych. Został szefem Oddziału III i zastępcą szefa sztabu Komendy Głównej AK. W czasie powstania warszawskiego bezskutecznie próbował się przebić do stolicy. Został ranny i wywieziony na roboty do Niemiec. W końcu września 1944 udaje mu się uciec do kraju. Od października 1944 jest szefem Sztabu KG AK, od kwietnia 1945 – zastępcą Delegata Sił Zbrojnych na Kraj i zostaje zastępcą Delegata Rządu na Kraj. Wstępuje do organizacji Wolność i Niezawisłość, w październiku 1945 opuścił kraj jako jej emisariusz i udał się do Londynu. Zamieszkał w Paryżu. Do 1953 był członkiem delegatury WiN-u za granicą. Zmarł w Paryżu w 1973 roku.