Jan Chojeński

Z Wikipedii

Jan Chojeński
Herb
Data wyboru	1537
Urodzony	1486
Zmarł	1538

Bł. Jan Chojeński herbu Habdank (ur. 17 marca 1486 w Golejówku koło Sieradza, zm. 11 marca 1538 w Piotrkowie) – kanclerz wielki koronny, doktor obojga praw uniwersytetu w Sienie, biskup przemyski od 1531 r., biskup płocki od 1535 r., a od 1537 r. biskup krakowski.

Zaufany urzędnik króla Zygmunta I Starego i królowej Bony, których kilkakrotnie reprezentował w układach o koronę węgierską. Bronił przywilejów kościoła przed ruchem egzekucyjnym. Nie dopuścił do ograniczenia prerogatyw Stolicy Apostolskiej w stosunku do spraw polskich. Skupiał wokół siebie elitę umysłową kraju, wspierał najwybitniejszych przedstawicieli humanizmu. Ufundował stypendium dla Marcina Kromera, na studia do Padwy wysłał późniejszego lekarza i profesora medycyny Józefa Strusia; na swój dwór przyjął Stanisława Hozjusza. Na sejmie piotrkowskim, 1538, który zajął się ograniczaniem praw gospodarczych Żydów wygłosił mowę domagając się wypędzenia Żydów z Polski. Następnego dnia już nie żył. To stało się podstawą do snucia podejrzeń, że został otruty.

Pochowany został za ołtarzem głównym w katedrze wawelskiej. Obecnie płyta nagrobna biskupa znajduje się w kaplicy króla Jana Olbrachta pw. Bożego Ciała.

[edytuj] Bibliografia

ks. Piotr Nitecki, Biskupi Kościoła w Polsce w latach 965-1999. Słownik biograficzny, wyd. II, popr. i uzupeł., Warszawa 2000, k. 51. ISBN 83-211-1311-7.