Israel Gutman
Z Wikipedii
Israel Gutman (ur. 1923 w Warszawie) – żydowski historyk, działacz podziemia niepodległościowego w getcie warszawskim, jeden z ostatnich żyjących uczestników powstania w getcie warszawskim. W latach 1975-1993 piastował funkcję dyrektora Ośrodka Badawczo-Naukowego Yad Vashem w Jerozolimie, a w latach 1993-1996 dyrektora Międzynarodowego Instytutu Badań nad Holocaustem w Yad Vashem. Od 1995 roku doktor honoris causa Uniwersytetu Warszawskiego. Jest wiceprzewodniczącym Międzynarodowej Rady Oświęcimskiej i członkiem Komitetu Naukowo-Badawczego Muzeum Pamięci Holocaustu w USA. Jest autorem 11 książek i redaktorem oraz współredaktorem 19.
Podczas okupacji niemieckiej był działaczem Żydowskiej Organizacji Bojowej w getcie warszawskim, uczestniczył w powstaniu w getcie. Od 5 maja 1943 roku do 5 maja 1945 roku, był więźniem nazistowskich obozów koncentracyjnych na Majdanku, Auschwitz-Birkenau i Mauthausen-Gusen. Członek grupy założycielskiej kibucu Aviv we Włoszech, w latach 1947-1971 członek kibucu Lehavot w Górnej Galilei. W 1961 roku uczestniczył w tworzeniu Centrum Pamięci Mordechaja Anielewicza. W tym samym roku podczas odbywającego się w Izraelu procesu Adolfa Eichmanna, uczestniczył w nim w charakterze świadka.
W latach 1971-1993 pracował na Uniwersytecie Hebrajskim w Jerozolimie, a w latach 1980-1981 wykładał gościnnie na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles. Od 1983 do 1985 piastował funkcję dyrektora Instytutu Współczesnego Żydostwa Uniwersytetu Hebrajskiego w Jerozolimie.
[edytuj] Otrzymane nagrody
- Nagroda Avrahama Shlonsky’ego (w dziedzinie literatury)
- Nagroda Itzhaka Sade'a
- Carl von Ossietzky Prize der Oldenburg Stadt
- Nagroda Federacji Żydów Polskich
[edytuj] Wybrana bibliografia autorska
- „Ghetto-Underground-Uprising”
- „Resistance”
- „The Jews of Warsaw”
