Hala Morskie Oko

Z Wikipedii

Hala Morskie Oko – dawna hala pasterska w polskich Tatrach Wysokich. Należała do niej Hala za Mnichem i Szałasiska. Obejmowała górną część Doliny Rybiego Potoku, tereny wokół Morskiego Oka i Dolinkę za Mnichem^[1]. Zabudowania pasterskie stały na śródleśnej płaśni Szałasiska^[2] . Na dolinie za Mnichem znajdował się w głazach zbudowany z kamieni szałas o rozmiarach 2,6 x 3 m^[3]. Łączna powierzchnia hali wynosiła 704,39 ha, w tym halizny stanowiły tylko 41 ha, reszta to nieużytki (527,86 ha), kosodrzewina (80 ha) i las (55,53 ha). Z pasterskiego punktu widzenia wartość użytkowa tej hali była znikoma, gdyż w większości są to obszary wysokogórskie. W 1960 wypasano tutaj 131 owiec. Wypas powodował zaś tutaj ogromne szkody, gdyż są to tereny o dużej wartości przyrodniczej. W lasach występuje limba, na skałach obficie roślinność alpejska. Żyją też tutaj duże ssaki: kozice, świstaki, jelenie, rejon penetrują niedźwiedzie^[1]. Od wieków wypasali na tej hali Murzańscy, ostatnim wypasającym był baca Jan Murzański z Gronia^[3].

Znaczenie przyrodnicze tej hali doceniano już dawno. Wykup hali z rąk licznych jej właścicieli zapoczątkowany został przez Towarzystwo Tatrzańskie już w 1889 r., zakończony został przez Tatrzański Park Narodowy w 1963 r.^[2] Po zniesieniu pasterstwa tej hali jej nazwa jest już historyczna, znacznie zaś poprawiły się warunki bytowania roślin i zwierząt w tym rejonie. Jest on obecnie jednym z głównych w Tatrach miejsc występowania dużych ssaków.

Przypisy

[edytuj] Zobacz też

• Hale tatrzańskie