Frakcja Czerwonej Armii

Z Wikipedii

Frakcja Czerwonej Armii (niem. Rote Armee Fraktion, ang. Red Army Fraction, w skrócie RAF) - radykalna lewicowa organizacja terrorystyczna, ideologicznie związana z marksizmem, anarchizmem i Nową Lewicą, działająca w Niemczech od lat 70. XX wieku do roku 1998. W czasie swojej ponad 20-letniej historii zabili oni kilkanaście osób. Jesienią 1977 doprowadzili nawet do poważnego kryzysu państwa.

Pierwszą zbrojną akcją organizacji było uwolnienie z więzienia Andreasa Baadera 14 maja 1970 przez grupę kierowaną przez Ulrike Meinhof. Po tym organizację nazywano początkowo "grupą Baader-Meinhof". Po szkoleniu w Palestynie przywódcy grupy powrócili do RFN i podjęli dalszą działalność zbrojną, wtedy też pojawiła się nazwa RAF i manifest programowy organizacji. Na skutek intensywnych działań policji, przywódcy grupy: Baader, Meinhof, Gudrun Ensslin, Holger Meins i Jan-Carl Raspe zostali schwytani w czerwcu 1972, co zakończyło pierwszy etap działalności RAF. Ich proces rozpoczął się w Stammheim 21 maja 1975, zakończył 28 kwietnia 1977 skazaniem trzech pozostających przy życiu liderów za morderstwa i inne zarzuty. Ulrike Meinhof znaleziono powieszoną w celi w 1976 (okoliczności jej śmierci nigdy nie wyjaśniono).

24 kwietnia 1975 RAF zaczął okupację ambasady RFN w Sztokholmie. Dwoje zakładników zginęło, gdy kanclerz RFN, Helmut Schmidt odmówił żądań terrorystów. Zginął także jeden z terrorystów, Siegfried Hausner, gdy podłożone materiały wybuchowe niespodziewanie detonowały.

[edytuj] Offensive 77

Po aresztowaniu liderów i rozpoczęciu ich procesu podjęło działalność terrorystyczną tzw. drugie pokolenie RAF, którego postulaty ogniskowały się głównie wokół uwolnienia uwięzionych członków. Działania RAF w 1977 doprowadziły do poważnego kryzysu państwowego, nazywanego czasami "niemiecką jesienią". Pozostający na wolności terroryści: Christian Klar, Knut Folkerts, Gunter Sonnenberg i Brigitte Mohnhaupt zamordowali nadzorującego śledztwo w sprawie liderów prokuratora Bubacka. Wkrótce w ramach tzw. Offensive 77 porywali i mordowali przedstawicieli niemieckiego biznesu. Porwany wówczas został, a następnie zgładzony przemysłowiec Hanns-Martin Schleyer (przed 1945 członek NSDAP oraz żołnierz Waffen-SS) a także Jürgen Ponto. Zamachowcy zostali schwytani w latach 80. XX wieku i skazani na wieloletnie więzienia. Większość z nich zakończyła wyroki przedterminowo w latach 90. Przebywający w więzieniu Christian Klar w styczniu 2007 roku napisał przesłanie do uczestników konferencji ku czci Róży Luksemburg.

RAF znalazła wsparcie u terrorystów palestyńskich, którzy porwali niemiecki samolot pasażerski, odbity przez jednostkę antyterrorystyczną GSG-9 18 października 1977 w Mogadiszu. Po tych wydarzeniach przywódcy grupy w tajemniczych okolicznościach popełnili samobójstwa w więzieniu, przy czym Baader został znaleziony zastrzelony.

Po ich śmierci RAF zmienił metody i cele. Pojawiło się tzw. trzecie pokolenie RAF. Po zjednoczeniu Niemiec władze ogłosiły rozbicie grupy, lecz dochodziło nadal do sporadycznych ataków. 20 kwietnia 1998 RAF oficjalnie ogłosiła samorozwiązanie.

Nazwa organizacji nawiązywała do Japońskiej Czerwonej Armii - innej lewicowej grupy terrorystycznej. 'Frakcja' miała wskazywać na łączność między wszystkimi tego typu lewicowymi organizacjami na świecie.

[edytuj] Najważniejsze akcje RAF

• 29 września 1970 - trzy napady na banki, rabunek 220 tys. marek niemieckich
• 24 maja 1972 - zamach bombowy na kwaterę główną armii amerykańskiej w RFN – zginęło trzech żołnierzy
• 10 lutego 1974 - zamach bombowy na budynek Federalnego Związku Przemysłu Niemieckiego
• 24 kwietnia 1975 - zajęcie przez członków RAF ambasady RFN w Sztokholmie – żądali uwolnienia 26 przebywających w więzieniach członków ugrupowania. W odpowiedzi na odmowę, dwóch dyplomatów zostało zabitych, a budynek wysadzony w powietrze. Dwóch zamachowców zostało zabitych, a czterech złapanych i przekazanych władzom RFN.
• 7 kwietnia 1977 (Wielki Czwartek) - zastrzelenie prokuratora generalnego Siegfrieda Bubacka oraz jego kierowcy i jednego urzędnika prokuratury nieopodal budynku Federalnego Trybunału Konstytucyjnego w Karlsruhe
• 5 września - 18 października 1977 - porwanie, a następnie zabójstwo Hannsa-Martina Schleyera i 3 policjantów
• 1 lutego 1985 - zabójstwo Ernesta Zimmermana, szefa koncernu zbrojeniowego MTU w Gauting.
• 1985 - Birgit Hogefeld zwabiła do swojego domu amerykańskiego żołnierza, który został zamordowany przez członków RAF. Jego dokumenty umożliwiły wejście do bazy Rhein-Main Air Base, w której zamordowane zostały kolejne dwie osoby. Terroryści podłożyli także bombę, której wybuch zabił następne dwie osoby i ranił kilkanaście^[1].
• 30 listopada 1989 - zamach bombowy i zabójstwo Alfreda Herrhausena, prezesa Deutsche Banku.

7 maja 2007 roku prezydent Niemiec Horst Köhler odmówił ułaskawienia dwójki skazanych terrorystów RAF. Chrystian Klar skazany na sześciokrotne dożywocie (9 morderstw i 11 prób) będzie mógł ubiegać się o przedterminowe zwolnienie najwcześniej w 2009 roku. Birgit Hogefeld skazana na dożywocie za potrójne morderstwo i zamach terrorystyczny będzie mogła być zwolniona dopiero po 2011 roku.

Przypisy