Andreas Baader

Z Wikipedii

Andreas Baader (ur. 6 maja 1943 w Monachium, zm. 18 października 1977 w Stuttgarcie) jeden z przywódców skrajnie lewicowej organizacji terrorystycznej Frakcji Czerwonej Armii (RAF) (Rote Armee Fraktion), znanej jako Grupa Baader-Meinhoff.

Po ukończeniu szkoły podstawowej w Monachium kontynuował edukację w wielu szkołach średnich, jednak był z nich wielokrotnie relegowany i nie uzyskał formalnie wykształcenia średniego. W 1963 roku wyjechał z Monachium do Berlina. Dzięki pomocy Gudrun Ensslin uczestniczył tam w demonstracjach studenckich. Był to początek jego politycznej drogi. W nocy z 2 na 3 kwietnia 1968 Baader i 3 inne osoby podkładają ładunki w wybuchowe pod domy towarowe. Był to protest przeciwko prowadzonej przez USA wojnie w Wietnamie. Został złapany jednak po apelacji wypuszczono go na wolność. W kwietniu 1970 roku został ponownie ujęty przez służby RFN. Z więzienia został odbity 14 maja 1970 roku przez oddział pod dowództwem znanej dziennikarki Ulrike Meinhof. Bernd Baader udał się do obozu szkolenia terrorystów w [[Jordania|Jordanii) skąd razem z innymi członkami grupy zostali usunięci z powodu ich niezgody na segregację płciową panującą w obozie.Ponownie wrócił do Niemiec gdzie dokonał napadów na banki, organizował ataki bombowe, strzelaniny z policją. W maju 1972 roku Bernd Andreas Baader rozpoczął wojnę ludową której elementami były ataki na dowództwo Piątego Korpusu US Army we Frankfurcie, czy też kwaterę główną Armii Amerykańskiej na Europę w Heidelbergu. 1 czerwca 1972 roku Baader Jan-Carl Raspe i Holger Meins zostali aresztowani we Frankfurcie. 21 maja 1975 roku Baader został skazany na dożywocie.

Jego uwolnienie stało się głównym motywem akcji terrorystycznych przeprowadzanych przez Frakcję Armii Czerwonej. W 1977 roku Bader, Ensslin i Jan-Carl Raspe giną w nocy z 17 na 18 października.