Chojniczanka Chojnice
Z Wikipedii
Miejski Klub Sportowy "Chojniczanka" Chojnice - wielosekcyjny klub sportowy założony 10 marca 1930 roku.
Spis treści |
[edytuj] Historia Klubu
[edytuj] Trudne początki
Odzyskana po prawie półtorawiecznej niewoli niepodległość pozwoliła nareszcie na jawne podkreślenie swojej przynależności narodowej. Życie społeczne zaczęło się więc rozwijać w Chojnicach entuzjastycznie i żywiołowo. Powstały liczne organizacje społeczne, kulturalne i sportowe. Istniejące w Chojnicach jeszcze w latach dwudziestych kluby sportowe niemieckie "Grif", "Sturm", "Turnverein", "Gesangverein" były dość aktywne i wywierały znaczny wpływ na młodzież polską. Posiadały one bardzo dobrze wyposażoną bazę rekreacyjną. Wkrótce te organizacje na skutek emigracji wielu Niemców oraz utworzenia prężnych polskich organizacji traciły coraz więcej członków i w końcu uległy likwidacji. Najbardziej zasłużoną polską organizacją było Towarzystwo Gimnastyczne "Sokół".
Pierwsze koło powstało już w 1904 roku, a oddział w Chojnicach w sierpniu 1919 roku z inicjatywy mec. Feliksa Kopickiego, Aleksandra Standera i Antoniego Ulandowskiego. Prezesem był Mieczysław Szczepański. Znakomitą kartę w dziejach chojnickiego sportu zapisał klub Chojniczanka, którego początków szukać należy w powstałej w 1927 roku drużynie piłki nożnej. Założycielem drużyny był 17-letni uczeń gimnazjum chojnickiego Jan Schreiber. W 1929 roku zlikwidowano ostatecznie niemieckie kluby "Greif' i "Sturm" a ich zawodnicy przeszli w części do "Chojniczanki". Systematyczna praca zarządu pod kierownictwem pierwszego prezesa Jana Schreibera doprowadziła do stałego naboru młodych i utalentowanych zawodników, głównie ze szkół średnich. Pierwszym sekretarzem klubowym był Tadeusz Glaza. Zebrania odbywały się w nieistniejącej już restauracji za Bramą Człuchowską (dzisiaj stoi tam pomnik pomordowanych nauczycieli). Pierwsze boisko, na którym przeprowadzano treningi to piaszczysty plac w lasku miejskim oraz tzw. plac "Hilmara". Mecze do 1931 roku rozgrywano w lasku miejskim. Szatniami były przerobione wagony towarowe.
[edytuj] Oficjalne powstanie klubu
Oficjalną datą zarejestrowania Klubu Sportowego "Chojniczanka" był dzień 10 marca 1930 roku. Jesienią tego samego roku delegat PZPN, profesor Guziński z Tczewa, prezes KS Wisła, przyjechał by werbować kluby chojnickie do PZPN. Deklarację podpisała "Chojniczanka", a "Sokół" wycofał się ze względów finansowych. Drużynę zakwalifikowano do rozgrywek w klasie "B" razem z m.in. "Bałtykiem Gdynia", "Wisłą Tczew" i "Czarnymi z Nakła".
Początki piłkarstwa były trudne. Boisko w lasku miejskim oddalone, piaszczyste, nie ogrodzone, dawało mierne dochody. Pierwsze koszulki, jakie podarował Juliusz Schreiber, znany kupiec i właściciel drukarni były w biało-zielone pasy. Dały one sportowcom wiele radości. Dopiero z chwilą oddania w 1932 roku boiska miejskiego (obecny stadion przy ul. Mickiewicza) życie w klubie nabrało rumieńców. Poprawiła się frekwencja na treningach, a na mecze przychodziło coraz więcej publiczności, co naturalnie zwiększyło dochody i pozwoliło na szerszą działalność. To, że Chojnice uznano wówczas za prężny ośrodek sportu jest zasługą takich działaczy "Chojniczanki" jak: Jan Schreiber, Brunon Nurnberg, Jan Terlecki.
[edytuj] Dalszy rozwój
W tym okresie 1932-1935 powstała druga drużyna oraz drużyna juniorów, które ze względów finansowych grały mecze z drużynami miejscowymi. Klub w tym czasie systematycznie się umacniał i rozwijał, obejmując inne dyscypliny sportu. Powstały sekcje kolarska, tenisa stołowego i hokeja na lodzie. Później także sekcje turystyczno-motocyklowa i bokserska. Pierwszymi zawodnikami drużyny piłkarskiej w roku 1929/1930 byli:
bramkarz - Paweł Schulz, obrona - Erwin Wogatzki, Karol Pepliński, pomoc - Edmund Betke, Ignacy Lubiński, Willi Doege, atak - Jan Schreiber, Stanisław Badziąg, Stanisław Schwanitz, Ambroży Joachimski, Deja, Szamotulski, kierownikiem sekcji był Edmund Betke.
W okresie największego powodzenia piłki nożnej w latach 1932 do 1935 w zespole I drużyny grali: bramkarze - Paweł Schulz, Aleksander Elas, obrońcy - Erwin Wogatzki, Karol Pepliński, Jen Lewiński pomocnicy: Franciszek Belzerowski, Willi Doege, Teodor Joachimczyk, Franciszek Laskowski, Paweł Braciszewicz, Jan Sobczak, napastnicy - Roman Bakoś, Jan Czecholiński, Antoni Kiedorwicz, Jan Joachimczyk, Leon Miłoszyk, Czesław Pietruszka, Józef Szturmowski, Karol Żychliński. Najlepszym strzelcem ataku był wszędobylski "Jochas" - Jan Joachimczyk. Niezawodnym egzekutorem rzutów karnych był bombardier "Pietrucha" - Czesław Pietruszka. Za najlepszego obrońcę uznano chojnickiego "Martynę" - Jana Lewińskiego. Miano najlepszego chojnickiego bramkarza zyskał sobie "Bomba" - Aleksander Elas.
W roku 1934 i następnych powstało w sposób żywiołowy kilka nowych klubów, hołdujących szczególnie piłce nożnej. Uzyskane wyniki sportowe, dogodne położenie boiska, efektowne trykoty "Chojniczanki" z emblematami klubowymi oraz ufundowane przez Jana Schreibera walizki spopularyzowały tę dziedzinę sportu. W każdej prawie dzielnicy miasta tworzyły się "dzikie" drużyny: Policyjny Klub Sportowy "Jedność", Wojskowy Klub Sportowy I Bat. Stowarzyszenie Młodzieży Polskiej, Klub Sportowy Zakładu Wychowawczego. Każdy z tych klubów starał się zjednać sobie najlepszych zawodników. Zaczęły się zatem niezdrowe przetargi i kaperowanie zawodników z "Chojniczanki", "Gromu", i "Sokoła". Ta sytuacja miała naturalnie ujemny wpływ na pracę w klubie, a szczególnie na wyniki na boisku "Chojniczanka", która straciła w ten sposób kilku zawodników, musiała na pewien czas opuścić szeregi klasy "B".
W roku 1935 ponownie toczyła boje o awans i mimo porażki z RKS "Amatorem" Bydgoszcz, po zwycięstwie nad "Ironami" Bydgoszcz i "Wisłą" Tczew powróciła do klasy B. Nawiązano również szereg kontaktów towarzyskich z zamiejscowymi drużynami np. z Bydgoszczy "Sokół V", Grudziądzką "Olimpia", "SKS" ze Starogardu Gdańskiego. Grano ze zmiennym szczęściem, wyniki nie zawsze uważano za najważniejsze. Chodziło głównie o nawiązanie jak najszerszych kontaktów sportowych z atrakcyjnymi, a przez to klasowymi drużynami, poznanie różnych wariantów gry i wreszcie o kondycyjne przygotowanie drużyny do rozgrywek związkowych. W tym czasie bardzo modne były w Chojnicach mecze tzw. "błyskawiczne", trwające dwa razy po 15 minut. Mecze takie grano z okazji świąt narodowych i sportowych. Dogodność tego systemu polegała na tym, że przy większej liczbie zgłoszonych drużyn dochodziło się szybko do finał|finału. Przyznać trzeba, że nie zawsze najlepsza drużyna zostawała finalistą dużo zależało od szczęścia. Do najzaciętszych spotkań piłkarskich dochodziło w czasie "derbów" chojnickich pomiędzy "Sokołem" a "Chojniczanką". W wyniku szalonej ambicji i stałej rywalizacji tych drużyn, nie zawsze popartej umiejętności, dochodziło często do niebezpiecznej gry. Ofiarą takiej gry padł zawodnik "Chojniczanki" Józef Banasiak, który tak niefortunnie zderzył się z zawodnikiem "Sokoła", że trafiony łokciem w szyję został przewieziony do szpitala. Na całe życie miał uszkodzone struny głosowe. Po wyleczeniu grał jednak dalej - takich ambitnych i rozmiłowanych w piłkarstwie mieliśmy zawodników. Innym razem Karol Pepliński z obwiązaną głową grał na obronie, bo nie było zawodnika rezerwowego. Za tę postawę publiczność na stadionie zgotowała mu owację. W Chojnicach były takie rodziny, z których jeden z braci grał w "Chojniczance", a drugi w "Sokole".
[edytuj] Pozostałe Sekcje
[edytuj] Sekcja hokeja na lodzie
Założona w 1935r. z inicjatywy miłośnika sportu Jana Schreibera. Zawodnicy drużyny wywodzili się spośród wychowanków gimnazjum "Gromu". Pierwsze mecze i od razu dobre wyniki. Drużynę tworzyli: bramkarze - Gill, Szkopek, obrońcy - W. Górecki, J. Mazurkiewicz, Rej, Ratajewski, Stroiński, atak - R. Bakoś, A. Dullek, J. Schreiber, Pirsz, J. Laska, W. Schreiber oraz M. Szymczak, A. Miszewski J. Mazurkiewicz. Boisko (lodowisko) mieściło się przy uI. Al. Brzozowa. 18 listopada 1936 r. "Chojniczanka" przyjęta została do Polskiego Związku Hokejowego. W 1937 r. w rozgrywkach drużyna zdobyła Wicemistrzostwo Pomorza. Drużyna rozegrała jeszcze mecze z drużynami Gdańska: KS "Gdynia" i DSV Gdańsk, które to pokonała odpowiednio: 6:0 i 6:2. Początek wojny to koniec działalności, sekcji, która już się nie odrodziła.
[edytuj] Sekcje kolarska i tenisa stołowego
W okresie przedwojennym przy Klubie istniały jeszcze sekcje kolarska i tenisa stołowego. Do sekcji kolarskiej należeli: D. Nurnberg, F. Sztuwa, J. Brunka, J. Dzwonkowski, E. Raszka, F. Chmarzyński, J. Zarańczyk, J. Jeszka, natomiast do sekcji tenisa - J. Jachimczyk, Z. Poniecki, J. Ossowski A. Wesotowski, W. Witucki, E. Huzarski, I. Janita, E. Samgorzewski, P. Ginter, A. Szczypiorski, I. Jeszka.
[edytuj] Po wojnie
[edytuj] Sekcja Piłki Nożnej
Wraz z wyzwoleniem Chojnic spod okupacji hitlerowskiej 14 lutego 1945 roku rozpoczął się nowy etap życia sportowego miasta. W czerwcu tego roku reaktywowano klub sportowy "Chojniczanka". Koniec lat 40. i początek 50. to odrodzenie się klubu. Wiodącą sekcją jest sekcja piłki nożnej, a czołowymi piłkarzami tego okresu są: Józef Dalecki, Józef Paszek, Franciszek Sabiniarz, Czesław Lenc, Alfons Elas, Jan Majko, Henryk Mankiewicz, Paweł Laskowski, Julian Pączka, Zygmunt Prądzyński, Jan Osowski, Stefan Polasik. W 1950 roku pierwsza drużyna seniorów ku radości działaczy i kibiców gra w III lidze. Wskładzie są tacy zawodnicy jak: Z. Prądzyński, E. Gierszewski, J. Kwiatkowski, J. Lipiński, T. Orchowski, K. Ossowski, B. Pawlak, K. Pawlak, S. Polasik, E. Potracki, H. Rokita, K. Skiba, H. Szank, M. Szczukowski i R. Szonszor. Zwycięstwa i sukcesy odnosili również zawodnicy sekcji bokserskiej: Aleksander Kowalski, Feliks Szopiński, Edmund Osowski i inni.
[edytuj] Rozwój klubu
Powstają nowe sekcje i pod koniec lat 50. działa 11 sekcji, które skupiają 350 zawodników. Piłkarze grają w III lidze, bokserzy zaczynają się uczyć, ponieważ tacy działacze jak: Eligian Mrozek czy Feliks Szopinski wkładają dużo serca i pracy w szkolenie. Na ringach odnoszą sukcesy: Wojciech Witczach, Edmund Kierski, Alfons Rudziński, Lech Orchowski, Lech Łukowicz, Piotr Prądzyński, Józef Kaliński (szkoleniowiec) i Jerzy Dończyk. Siatkówka to zespół dziewcząt szkolony przez Czesława Jurgawkę. W 1960 roku drużyna zdobywa upragniony awans do II ligi. Czołowe zawodniczki to: Janina Pachojka, Aleksandra Ryduchowska, Krystyna Stolarczyk, Krystyna Kupczyk, Helena Osowicka, reprezentantka Polski Urszula Adrian. Także rozgrywaja swoje mecze mężczyźni, wśród których wyróżniają się: Czesław Jurgawka, Edmund Stolarczyk , Kazimierz Klunder. Czołowi działacze sekcji to: Witold Menard, Zbigniew Osowicki, Stanisław Cieślak. Sekcja motorowa to "Rajdy Kaszubskie" oraz sukcesy Jerzego Parandowskiego i braci Kędzierskich. Opiekunem i duszą sekcji jest Paweł Świerczyński.
[edytuj] Złoty sezon piłki nożnej w Chojnicach
W sezonie 70/71 drużyna seniorów zdobywa Puchar Polski na szczeblu województwa, pokonując w finale 22 lipca 1971 r. na stadionie w Inowrocławiu Kujawiaka Włocławek 3:1. Bramki w i tym meczu strzelili: Damski - 2 i Pawlak -1. Sezon 1971/72 to udział drużyny w rozgrywkach Pucharu Polski na szczeblu centralnym. Zawodnicy "Chojniczanki" byli na ustach całej Polski po kolejnych zwycięstwach 2:1 nad Zniczem Pruszków. 3 października tego roku w Chojnicach gościli I ligowe Zagłębie Sosnowiec. Piłkarze "Chojniczanki" nie przestraszyli się rywala i pokonali go 2:1. Kolejny mecz to porażka 0:1 z drugoligowym GKS Katowice. Mimo tego chojnicka piłka zapisała się w tym roku w kronikach piłkarstwa polskiego. Po tym sukcesie w klubie zapanowała atmosfera na kolejne dobre wyniki. W sezonie 77/78 drużyna seniorów awansowała do III ligi. Trenerem drużyny był A. Miszta. Kolejne dwa sezony drużyna gra w III lidze. Drużynę opuszczają kolejno: J. Rudziński, który występuje w Zawiszy Bydgoszcz, w ślad za nim udaje się B. Nielipowicz, a B. Świniarski przenosi się do Chemika Bydgoszcz.
[edytuj] Zmienne losy
Początek lat 80. to różne dzieje chojnickiej piłki. Seniorzy na przemian występują raz w III lidze, w kolejnym sezonie w lidze okręgowej. Popularność i ranga Pucharu Polski na szczeblu centralnym wyzwala w drużynie wielkie ambicje i na stadionie "Chojniczanki" 31 października 1981 roku dochodzi do meczu z Widzewem Łódź. Renoma rywala, sławne nazwiska ściągają na trybuny nadkomplet publiczności, która chce zobaczyć sławy polskiej piłki. Jesienna aura spłatała figla. Taki mecz w taki deszcz. Na murawie i na stadionie jednak gorąco. Mimo wielkich ambicji mecz wygrywają I-ligowcy 2:1. Dla Widzewa bramki strzelili Boniek i Filipczak. Ponadto w Widzewie grali m.in. Żmuda, Surlit i Smolarek. Pod koniec lat 80. drużynę najlepsi piłkarze. Po takich ubytkach w drużynie podstawowej szkoleniowcy na bazie utalentowanej młodzieży budują nową drużynę. W sezonie 85/86 drużyna opuszcza III ligę i gra w lidze okręgowej aż do sezonu 89/90, kiedy ponownie na jeden sezon drużyna awansuje do ligi międzyokręgowej. Sezon znowu mniej udany i kolejne lata w lidze okręgowej. Praca szkoleniowców daje efekty i w sezonie 91/92 drużyna awansuje do III ligi.
[edytuj] Inne sekcje
[edytuj] Sekcja bokserska
Kiedy została reaktywowana w 1972 r., kierownikiem został R. Mieliński. Tacy zawodnicy "Chojniczanki" jak: E. Gołębiowski i B. Żychuński w roku 1977 walczyli w barwach I-ligowych Czarnych Słupsk. Kryzys i kłopoty kadrowe kategorii seniorów powodują, że w sekcji zaczyna szkolić się młodzież. Pod koniec lat 70. "Chojniczanka" posiada drużynę seniorów i juniorów. W tym czasie sukcesy odnoszą tacy zawodnicy jak: B. Brzeźiński, M. Andrzejczak, Z. Krzoska, S. Łącki, B. Labrenc, M. Piszczek, J. Jasnok, K. Kloskowski. Zwycięstwo w finale VII OSM Zbigniewa Ejsmonda i brązowy medal Wiesława Andrzejczaka to efekty dobrej pracy sekcji. Późniejsze lata to różny okres w dziejach sekcji, która przestawia się tylko na szkolenie młodzieży. Na ringu w chojnicach odbywają się różne turnieje bokserskie krajowe i w obsadzie międzynarodowej -"Gazety Pomorskiej", w których startuje chojnicka młodzież. Chojnicki "Papa" - Kazimierz Poteracki ma efekty swojej pracy. W 1991 r. Krzysztof Wójcik zdobywa tytuł Młodzieżowego Mistrza Polski i wspólnie z Piotrem Poterackim występują od początku 1992r. w Gwardii Warszawa. W 1992r. Marcin Gruchała zdobywa tytuł Mistrza Polski w kategorii junior młodszy.
[edytuj] Sekcja żeglarska
Największe sukcesy tej sekcji to: dwukrotne mistrzostwo Polski w bojerach w latach 1951 i 1952 (załoga w składzie - Łucjan Gierszewski i Paweł Sieradzki) oraz w latach 1953 i 1954 III miejsce w Mistrzostwach Polski w klasie "Omega" (załoga - Łucjan Gierszewski, Henryk Januszewski i Augustyn Pestka). W 1962 r. z inicjatywy L. Nieżorawskiego i Cz. Gierszewskiego przy sekcji powstaje pierwsza w kraju szkółka żeglarska w klasie "Cadet". W klasie tej startowali tacy zawodnicy jak: A. J. Beizerowscy, F. Bieliński, Z. Jerchewicz, J. Wrkus, S. Kostka i inni. W 1970r. wobec trudności w utrzymaniu Zarząd postanawia przekazać sekcje do Chojnickiego Klubu Żeglarskiego.
[edytuj] Sekcja piłki ręcznej
Sekcję założono w 1976 r. Do rozgrywek zgłoszono drużyny juniorów i kadrę spartakiadową. W sezonie 77/78 juniorzy zajęli II miejsce w klasie "B", a drużyna spartakiadowa, której trenerem był T. Ryngwelski I miejsce w VI Wojewódzkiej Spartakiadzie Młodzieży. W sezonie 78/79 do rozgrywek zgłoszono dwie drużyny seniorów i juniorów. Zajęcia prowadzi K. Zabrocki. Organizuje się różne turnieje. Początek 1980 roku to zatrudnienie trenera S. Rudzińskiego, który wspólnie z K. Zabrockim zajmuje się szkoleniem. Liczono na rozwój tej sekcji w Klubie. Mimo zaangażowania działaczy - K. Synoradzkiego i E. Borowskiego wobec narastających trudności nie zostają spełnione oczekiwania trenerów, działaczy i zawodników. Od 1992 r. sekcja piłki ręcznej działa przy OSiR Chojnice.
[edytuj] Sekcja motocyklowa
Działała w okresie przedwojennym, a kierownikiem sekcji była pani Gertruda Bonin, której to sekcja w tym okresie bardzo dużo zawdzięczała. W 1939 roku pani Gertruda zostaje rozstrzelana na Polach Igielskich. Sport chojnicki traci oddanego działacza. Potem działalność rozpoczęto w latach 1948 i 1949 za sprawą takich zapaleńców jak: H. Salah, P. Świerczyński, J. Kędzierski, B. Janicki. W 1951 r. sekcja zorganizowała I Kaszubski Rajd Motorowy. W późniejszych latach sekcja organizuje szereg imprez i zawodów motorowych: "Mały Żużel", Kaszubskie Rajdy Motorowe "Wyścigi Szosowe". Zawodnicy sekcji startują w różnych miastach: Bydgoszcz, Słupsk, Gdańsk. W 1957 r. sekcja zaprzestaje działalności.
