Bitwa pod Krasnem
Z Wikipedii
| Bitwa pod Krasnem Powstanie Chmielnickiego |
|||||||||||||||||
| Data | 20-23 lutego 1651 | ||||||||||||||||
| Miejsce | Krasne | ||||||||||||||||
| Wynik | wygrana Polaków | ||||||||||||||||
| Terytorium | Ukraina | ||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||
| Powstanie Chmielnickiego |
|---|
|
Żółte Wody (1648) - Korsuń (1648) - Konstantynów (1648) - Piławce (1648) - Murażnowice (1649) - Łojów (1649) - Zahal (1649) - Zbaraż (1649) - Zborów (1649) - Krasne (1651) - Kopyczyńce (1651) - Beresteczko (1651) - Łojów (1651) - Biała Cerkiew (1651) - Batoh (1652) - Żwaniec (1653) |
Bitwa pod Krasnem - bitwa, która została stoczona między wojskami polskimi pod dowództwem hetmana polnego koronnego Marcina Kalinowskiego a wojskami kozackimi pod wodzą pułkownika Danyło Neczaja w dniach 20-23 lutego 1651.
W trakcie powstania Chmielnickiego, podczas obowiązywania ugody zborowskiej (1649), kozacki płk Neczaj (uważany wśród Kozaków za drugą osobę po Bohdanie Chmielnickim) zaatakował wraz siłami liczącymi kilkanaście tysięcy ludzi Bracławszczyznę (styczeń-luty 1651). Pośpieszył przeciw niemu hetman Kalinowski (wspomagany przez Stanisława Lanckorońskiego, wojewodę bracławskiego) z 12 tysięczną armią. Wojska kozackie zajęły Szarogród i zamierzały uderzyć na Bar, ale na wieść o nadciągających wojskach koronnych zatrzymali się w miasteczku Krasne.
W nocy 20 lutego 1651 pod Krasne szybkim marszem podeszły oddziały Kalinowskiego i, korzystając z całkowitego zaskoczenia przeciwnika, uderzyły na miasteczko. Hetman podzielił swoje siły, oddział dowodzony przez Adama Kazanowskiego zaatakował od drugiej strony. Bitwa szybko przekształciła się w rzeź oddziałów kozackich, a wśród zabitych znalazł się sam Neczaj. Części Kozaków udało się jednak zbiec do miejscowego zamku. Krwawe walki trwały do 23 lutego, a hetman Kalinowski dawał w nich przykłady osobistego męstwa. Ostatecznie resztki oddziałów kozackich zostały zdziesiątkowane podczas próby ucieczki z zamku. Bitwa pod Krasnem zakończyła się całkowitym zwycięstwem Polaków, a straty Kozaków mogły wynieść nawet do 10 tysięcy ludzi.
Po tym sukcesie, wojska Kalinowskiego ruszyły w głąb Ukrainy. Efektem zwycięstwa było zajęcie przez armię koronną kilku miejscowości (w tym Jampola, Szarogrodu i Czernijowiec).
