Galicisch
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Het Galicisch (Galego in het Galicisch en in het Portugees, Gallego in het Spaans) is een taal die wordt gesproken in de Spaanse autonome gemeenschap Galicië, gelegen in het meest noordwestelijke deel van Spanje, ten noorden van Portugal.
Inhoud |
[bewerk] Taalkunde
In de regio Galicië spreekt ongeveer 70% van de bevolking Galicisch. Bovendien wordt het Galego ook nog gesproken in een klein deel van Castilië en León, en in sommige delen van Zuid-Amerika (bijvoorbeeld in Buenos Aires in Argentinië). In totaal spreken ongeveer 3 miljoen mensen Galicisch. De Spaanse staat erkent Galicisch als een van de vier officiële talen (samen met Castiliaans, Catalaans en Baskisch).
Tijdens de Romeinse overheersing worden Portugal en Galicië verenigd in de provincie Gallaecia. Dit leidt tevens tot een linguïstische eenheid van het Galicisch-Portugees. Deze eenheid duurt voort tot in de 14e eeuw, waarin Portugal een zelfstandig koninkrijk wordt en zich afscheidt van Galicië. De oudste literaire geschriften in het Galicisch zijn de Cantigas de Santa María van Alfonso X en de Galicisch-Portugese liedboeken.
Na de dood van Franco ontstond een democratische Spaanse staat van autonome gemeenschappen. Zo ontstond ook het statuut van autonomie van Galicië, el Estatuto de Autonomia de Galicia (6 april 1981). Dit versterkte de positie van het Galicisch als officiële taal en leidde tot een voorstel tot de wet van linguïstische normalisatie (Ley de Normalizacion Linguistica) in juni 1983.
Na Franco kreeg het Galicisch nieuwe kansen. In de afgelopen decennia was er veel discussie tussen aanhangers van het Reintegracionismo en de groep Autonomistas. De eerste groep pleit voor een reïntegratie met het Portugees, terwijl de laatste groep het Galicisch als een aparte taal ziet.
[bewerk] Literatuur
Galicië is net als de Provence en Sicilië, een belangrijke bakermat van middeleeuwse lyriek. De liederen werden door de troubadours verspreid over het gehele Iberische schiereiland en het Galego vormde samen met het Occitaans de taal van deze zangers. Vanaf 1200 tot 1350 kent deze lyrische vorm een grote bloei, met als belangrijke vertegenwoordigers Martín Codax, Alfonso Eanes de Cotón, Bernal de Bonaval en anderen.
De Cantigas de Amigo vormen een aparte groep, gekenmerkt door hun vrouwelijke karakter. Het zijn meest klaagliederen die gaan over verloren liefde en een band met de natuur.
Na 1400 vervangt het Castiliaans het Galego als belangrijkste taal in de Spaanse lyriek. Galicië verliest aan onafhankelijkheid en dankzij de invloed van het Castiliaans als officiële taal verwijdert het Galicisch zich ook steeds meer van het Portugees. De periode vanaf 1450 tot aan de 19e eeuw wordt in Galicië zelf aangeduid met Séculos Escuros, de donkere eeuwen.
In de 17e eeuw vindt even een opleving plaats met als belangrijkste vertegenwoordigers Diego Cernadas y Castro en María Francisca de Isla y Losada.
Vanaf het begin van de 19e eeuw brengt de romantiek een vernieuwde interesse voor het Galicisch voort. Rondom 1840 ontstond het Provincialismo Gallego, gesteund door de Universiteit van Santiago de Compostela, als voorloper van het galleguismo en het Galicisch nationalisme, het nacionalismo gallego. De schrijver Antolín Faraldo (1823-1853) was een van de grondleggers van deze beweging. Deze hergeboorte van het Galego (Rexurdimento) begint met de Juegos Florales, die in A Coruña in 1861 plaatsvinden. De meest belangrijke schrijvers zijn Rosalía de Castro, Eduardo Pondal y Abente, Alberto García Ferreiro, en Manuel Curros Enríquez (1851-1908). Deze laatste was de eerste schrijver in de moderne Galicische literatuur met een sociaal engagement.
De eerste roman die gedrukt werd was 1880, Maxina ou a filla espúrea, van Marcial Valladares Núñez.
Vertegenwoordigers van de moderne lyriek zijn onder meer A. Noriega Varela, en R. Caballas Enríquez.
Manuel Antonio Pérez Sanchez was een avant-gardistische dichter die meewerkte aan het manifest Mais Alá (1922). Andere belangrijke schrijvers uit de 20e eeuw zijn L. Amado Carballo, Fermín Bouza Brey, Álvaro Conqueiro, José Diaz Castro en Celso Emilio Ferreiro, een van de eerste dichters van het Galicisch in de 20e eeuw.
Vanaf 1927 is er sprake van een nieuwe fase, en wel die van de persoonlijke lyriek. Onder leiding van Fermín Bouza Brey. (1901 – 1973) ontstaat een beweging die zich baseert in de Middeleeuwse troubadours, en die het Neotrobadorismo genoemd wordt,
In 1931 ontstaat de Tweede Spaanse Republiek. Er wordt een nationalistische partij opgericht, de Partido Galleguista, die strijdt voor zelfbestuur van Galicië. De strijd om meer onafhankelijkheid wordt echter in de kiem gesmoord door de Spaanse Burgeroorlog en het daaropvolgende regime van Franco.
Tot de belangrijkste schrijvers van de moderne literatuur behoren:
[bewerk] Theater
Manuel Lourenzo
[bewerk] Poëzie
Pura Vazquez, Manuel María (Fernández Teixeiro), Xosé María Álvarez Cácamo, Arcadio López-Casanova, Miguel Anxo Fernán-Vello, Claudio Rodríguez Fer, Xavier Baixeras.
[bewerk] Proza
RomanMéndez Ferrin, Alfredo Conde, Manuel Rivas, Xavier Neira Vilas, Suso de Toro, Victor F. Freixanes, Anxo A. Rei Ballesteros, Carlos Casares, Xesús Rábade, Xavier Alcalá y Xosé Carlos Caneiro.
| Bronnen, noten en/of referenties: |
|
 |
Zie de Galicische uitgave van Wikipedia. |
| Indo-Europese talen > Kentum-talen > Italische en Romaanse talen > | ||
| Romaanse talen: | Italische talen: | |
| Aragonees | Aroemeens | Arpitaans | Asturisch (Leonees - Mirandees) | Catalaans | Corsicaans | Dalmatisch | Frans | Friulisch | Galicisch | Gascoons (Aranees) | Istriotisch | Istro-Roemeens | Italiaans | Ladinisch | Ladino | Mozarabisch | Napolitaans | Occitaans | Portugees | Reto-Romaans | Roemeens | Sardisch | Spaans | Venetiaans | Faliskisch | Latijn | Oskisch | Umbrisch | Zuid-Piceens | |
