علی‌اکبر داور
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
علی‌اکبر داور از رجال دورهٔ رضاشاه و بنيانگذار دادگسترى نوين ايران بود.
او در سال ۱۲۴۶ در تهران به دنيا آمد. پس از تحصيل در رشته علوم انسانى، به كادر عدليه قديم پيوست و مشاغل مختلفى را عهدهدار شد. وى در ۲۵ سالگى، دادستان تهران شد و در پى آن براى ادامه تحصيلات، به سوئيس رفت و تا اخذ درجه دكتراى حقوق تحصيل كرد. سپس به ايران بازگشت. مدتى وزير معارف شد و در كابينههاى مستوفی‌الممالک و مخبرالسلطنه به وزارت عدليه منصوب شد. مهم‌ترين خدمت او، ايجاد تحول در ساختار نظام قضايى عدليه بود.
وى سرانجام در بهمن ۱۳۱۵ خودکشی کرد. داور، پيش از تصدى وزارت، در يكى از روزنامههاى آن زمان مقالهاى با عنوان «اسرار عدليه» به چاپ رساند كه محتواى آن شامل انتقادى بود نسبت به يكى از آراى محاكم وقت.
از نوادگان علی اکبر داور میتوان داور اردلان را نام برد.[۱]
[ویرایش] منبع
- روزنامه ايران نو، 17 ربيعالثانى 1328 قمرى
- مسعود بهنود، کشته شدگان بر سر قدرت، ISBN ۹۶۴۴۰۵۰۵۵X
