Wilhelm Ritter von Leeb

Z Wikipedii

Wilhelm Ritter von Leeb (ur. w 1876 w Landsbergu - zm. w 1956 w Hochenschwangau) – feldmarszałek Niemiec.

Spis treści

1 Do wybuchu II wojny światowej
2 Lata 1939-1942
3 Lata 1942-1945
4 Lata powojenne
5 Publikacje von Leeba

[edytuj] Do wybuchu II wojny światowej

Od 1895 r. był oficerem bawarskiej armii, służąc w 4 pułku artylerii w Augsburgu, a następnie służył w Reichswehrze. W 1900 r. wyjechał do Chin jako członek korpusu ekspedycyjnego. Po powrocie stworzył w Monachium Akademię Wojskową.

Był uczestnikiem I wojny światowej; walczył w 1915 r. w Serbii, zaś w 1916 z Brusiniowem (tereny Rumunii). Później został przeniesiony do Chemin de Dames. W 1925 r. otrzymał stopień pułkownika i został mianowany dowódcą 7 pułku artylerii. Od 1927 r. był dowódcą artylerii V OW w Stuttgarcie, zaś w 1929 r. już dowódcą artylerii VII OW w Monachium. W latach 1930 - 38 był dowódcą 7 dywizji piechoty(bawarskiej) i 2 Grupy armijnej(z siedzibą w Kassel). Od 1 października 1933 r. był odpowiedzialnym za Gruppenkomando 2, zaś od 1 stycznia 1934 r. był już w stopniu generała artylerii. Napisał wówczas kilka książek z zakresu strategii defensywnej. W październiku 1938 r. został mianowany dowódcą 12 Armii. W tym też roku jego wojska okupowały Sudety. 1 listopada otrzymuje nowy awans na generała pułkownika.

[edytuj] Lata 1939-1942

Od 26 sierpnia 1938 r. do maja 1941 r. był dowódcą Grupy Armii "C" na froncie zachodnim. Podczas Kampanii wrześniowej w stopniu generała był dowódcą XI Korpusu piechoty . 14 czerwca 1940 r. wojska Leeba przełamały linię Maginota w pobliżu miasta Colmar w Alzacji. 19 lipca 1940 r. został mianowany feldmarszałkiem. Od 1941 r. był dowódcą Grupy Armii "Nord" .

30 lipca Hitler wydał operacyjną dyrektywę nr. 34, która nakazywała zdobycie Leningradu, oraz połączenie się niemieckich z wojskami fińskimi. Do natarcia na miasto Leeb utworzył 3 zgrupowania uderzeniowe: północne, składające się z pięciu dywizji, południowe w składzie siedmiu dywizji, oraz zgrupowanie 5 dywizji 18 Armii, w Estonii, które uderzeniami z trzech kierunków miały zdobyć miasto Leningrad. Zatem następnego dnia jego wojsko ruszyło do ataku. Równocześnie od północy atak na kierunku leningradzkim przeprowadziła Armia Fińska, przedostając się przez Przesmyk Karelski. Odcinek ten był broniony przez 23 Armię Radziecką. 7 sierpnia wojska niemieckie przełamały opór 8 Armii radzieckiej i wychodzą nad wybrzeże Zatoki Fińskiej i zajęły Kingisepp i Krasnogwardiejsk. Zaś poprzedniego dnia zajęły Starą Russę. 15 sierpnia padł Nowogród, a radziecki XLII Korpus został okrążony w rejonie Ługi. Po przecięciu magistrali kolejowej Leningrad - Moskwa oddziały von Leeba 25 sierpnia natarły na kierunki: Lubań, Tosno, Budogoszcz, Tichwin (na południowy wschód od Leningradu). 29 sierpnia podeszły, pod miasto Kolpino. 30 - zdobyły stację kolejową Mga, a także w okolicach miejscowości Odradnoje dotarli do Newy i zaczęli przygotowywać się do forsowania rzeki. 5 września z rozkazu Hitlera Grupa Armii "Nord" przypuściła kolejny atak mający na celu połączenie się oddziałów niemieckich z fińskimi. 8 września wojska niemieckie zajęły Szlisselburg i wyszły nad jezioro Ładoga. W tym też dniu rozpoczęła się blokada miasta Lenina, trwająca 900 dni. Generalny szturm na miasto przypuszczono 17 września, a brało w nim udział 16 dywizji wspieranych bronią pancerną i lotnictwem. 7 października 1941 r. Leeb otrzymał tajną dyrektywę od Sztabu Generalnego, mówiącą o nieprzyjmowaniu kapitulacji. Spodziewano się bowiem, że Rosjanie pozostawią w mieście miny. Ostatnim sukcesem Wehrmachtu było zajęcie Aleksandrówki, końcowego przystanku leningradzkiej linii trolejbusowej. Niemiecka Grupa Armii "Nord" po dotarciu do Leningradu, rozciągnęła swój front na długości 600 km. wzdłuż łuku biegnącego od Zatoki Koporskiej do Wielkich Łuków, rzeki Wołchow i skrawka południowego brzegu Ładogi. 8 listopada wojsko Leeba zdobyło strategiczny punkt, czyli wioskę Tychwin, dzięki czemu niemieckie oddziały mogły kontrolować linie zaopatrzeniowe, którymi dowożono zapasy do miasta. 5 grudnia wojsko radzieckie odbiło tę wioskę. Działania bojowe na bezpośrednich przedpolach Leningradu zimą 1941/42 r. przybrały typowe formy wojny pozycyjnej i miały znaczenie lokalne.

[edytuj] Lata 1942-1945

Po niepowodzeniach i wysokich stratach pod Leningradem 16 stycznia 1942 r. Leeb został zwolniony ze służby. 2 maja 1945 r. został aresztowany w swojej rodzinnej posiadłości Hochenschwangau przez amerykańską policję.

[edytuj] Lata powojenne

28 listopada 1948 r. był sądzony przez Międzynarodowy Trybunał Wojskowy i został skazany na 3 lata więzienia, ale zwolniony zaraz po ogłoszeniu wyroku. Wielokrotnie odznaczany, najważniejsze z odznaczeń to Krzyż Rycerski i Order Maksymiliana Józefa. Zmarł w zamku Hochenschwangau w 1956 roku.