Wanda Łuczycka

Z Wikipedii

Wanda Łuczycka, właśc. Wanda Łuczycka-Meller (ur. 2 lipca 1907 w Józefowie Lubelskim, zm. 3 lipca 1996 w Skolimowie) – polska aktorka teatralna i filmowa.

Ukończyła Państwową Szkołę Dramatyczną Wilama Horzycy przy Konserwatorium Warszawskim. Debiutowała w 1932 r. na deskach Teatru Miejskiego w Toruniu, z którym związana była do 1933 r. Ponadto występowała w Teatrze Ziemi Wołyńskiej w Łucku (1933-1936), Reducie Osterwy (1936-1937), Teatrze Miejskim w Łodzi (1937-1938) i Teatrze Narodowym (1938-1939). Po wojnie występowała w Teatrze Wojska Polskiego w Lublinie, z którym przeniosła się do Łodzi. Od 1947 r. związana z teatrami warszawskimi: Nowym (1947-1948), Rozmaitości (1948-1949), Narodowym (1949-1955 i 1965-1968) i Dramatycznym (1955-1964 i 1968-1985). Występowała także w radio m.in. w popularnej powieści radiowej Matysiakowie jako Stefania Frączakowa.

Z kamerą zetknęła się jeszcze przed wojną, statystując w filmach. Po wojnie zagrała w ponad pięćdziesięciu filmach. Najczęściej były to role epizodyczne, często jednak, jak chociażby rola masażystki Kowalskiej w Mężu swojej żony w reżyserii Stanisława Barei czy babcia Pawła w Wojnie domowej w reżyserii Jerzego Gruzy, pozostające w pamięci widzów na dłużej.

Była żoną aktora i dyrektora teatrów warszawskich: Nowego, Dramatycznego i Narodowego – Mariana Mellera. Ich syn, Wiktor jest reżyserem telewizyjnym.

[edytuj] Wybrana filmografia

1953: Celuloza – jako Rozalia Stelmachowa
1960: Mąż swojej żony – jako Kowalska, gosposia Karczów
1965: Wojna domowa – jako babcia Pawła
1969: Do przerwy 0:1 – jako woźna Matulakowa
1970: Wakacje z duchami – jako Lichoniowa
1972: Kaprysy Łazarza – jako żona Jacentego
1973: Chłopi – jako Kłębowa
1974: Awans – jako Horpyna
1977: Noce i dnie – jako Arkuszowa
1979: W słońcu i deszczu – jako Małolepsza, matka Bolka
1985: Diabeł – jako Rapetowa
1986: Zmiennicy – jako Maria Oborniakowa, gospodyni w Skórcu
1988: Warszawskie gołębie – jako matka Kaczmarskiego

[edytuj] Nagrody i odznaczenia

1973 – Nagroda Przewodniczącego Komitetu ds. Radia i Telewizji I stopnia za twórczość radiową i telewizyjną
1977 – Nagroda Złoty Ekran za kreacje aktorskie w spektaklach Mieszczanie i Decyzje'
1977 – Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
1980 – Nagroda Przewodniczącego Komitetu ds. Radia i Telewizji I stopnia za wybitne kreacje aktorskie w PR i TV
1983 – Nagroda Ministra Kultury i Sztuki I stopnia za całokształt dokonań aktorskich w zakresie teatru