Spółgłoska

Z Wikipedii

Spółgłoska to dźwięk języka mówionego powstający w wyniku całkowitego lub częściowego zablokowania przepływu powietrza przez aparat mowy (kanał głosowy). W czasie wymawiania spółgłosek powstaje szmer, gdy powietrze natrafia na przeszkodę (zwarcie, zbliżenie).

Do opisu artykulacji spółgłoski stosuje się następujące kryteria:

• sposób artykulacji, czyli stopień/sposób ograniczenia przepływu przez kanał głosowy,
• miejsce artykulacji, czyli miejsce największego zbliżenia lub zwarcia narządów mowy,
• narząd artykulacji biorący udział w tworzeniu zwężenia lub zwarcia,
• udział wiązadeł głosowych (dźwięczność/bezdźwięczność).

W języku polskim spółgłoski nie tworzą zasadniczo sylaby, czyli są niesylabiczne. Do wyjątków należą "wyrazy" takie jak: pst, brr itp., w których elementem sylabicznym są spółgłoski s, r. W niektórym językach spółgłoski mogą tworzyć sylaby, czyli być elementem 'sylabicznym'. Szczególnie często taką rolę spełniają spółgłoski nosowe, płynne. Przykładem może być tu język czeski, w którym spółgłoski r, l tworzą sylaby np. wyrazy: čtvrt 'ćwierć, vlk 'wilk', są jednosylabowe.

Języki różnią się ilością posiadanych spółgłosek - język ubychijski miał ich 84, a rotokas - tylko 6.

[edytuj] Zobacz też

• Klasyfikacja spółgłosek

	Dwu‐ wargowe	War‐ gowo‐ zębowe	Zębowe	Dzią‐ sło­we	Zadzią‐ słowe	Re­tro‐ fle­ksyjne	Pod­nie‐ bienne	Miękko‐ podnie‐ bienne	Języcz‐ kowe		Gar‐ dłowe		Nagło‐ śnio­we		Krta‐ niowe
Nosowe	m	ɱ	n̪	n		ɳ	ɲ	ŋ	ɴ
Zwarte	p b	p̪ b̪	t̪ d̪	t d		ʈ ɖ	c ɟ	k ɡ	q ɢ				ʡ		ʔ
Szczelinowe	ɸ β	f v	θ ð	s z	ʃ ʒ	ʂ ʐ	ç ʝ	x ɣ	χ	ʁ	ħ	ʕ	ʜ	ʢ	h ɦ
Półotwarte	β̞	ʋ	ð̞	ɹ		ɻ	j	ɰ
Drżące	ʙ		r			*			ʀ				*
Uderzeniowe	*	ѵ	ɾ			ɽ							*
Boczne szczelinowe			ɬ ɮ			*	*	*
Boczne półotwarte			l			ɭ	ʎ	ʟ
Boczne uderzeniowe			ɺ			*	*	*

Podwójna artykulacja i koartykulacja ʍ w ɥ ɕ ʑ ɧ ɫ Zwarto-szczelinowe pf ʦ ʣ ʧ ʤ ʨ ʥ tɬ dɮ kx qχ

Mlaski ʘ ǀ ǃ ǂ ǁ   Iniektywne ɓ ɗ ʄ ɠ ʛ   Ejektywne pʼ tʼ cʼ kʼ qʼ sʼ