Serafin Kaszuba
Z Wikipedii
Sługa Boży o. Serafin Kaszuba (ur. 1910, zm. 1977) - zakonnik kapucyn (franciszkanie), nazywany Włóczęgą Bożym, przemierzający w ZSRR wbrew szykanom i panującemu tam terrorowi tysiące kilometrów, docierając z posługą kapłańską do odległych zakątków rozległego imperium.
Urodził się w 1910 na peryferiach Lwowa, na Zamarstynowie w rodzinie robotniczej. Oboje rodzice należeli do III zakonu św. Franciszka i wychowali czwórkę swoich dzieci w klimacie głębokiej pobożności, wzajemnej miłości i solidaryzmu. Uczęszczał do Państwowego Gimnazjum im. Stanisława Żółkiewskiego we Lwowie, po czym wstąpił do zakonu. Nowicjat odbył w klasztorze kapucynów w Sędziszowie Małopolskim, a studia teologiczne w seminarium zakonnym przy ul. Loretańskiej w Krakowie. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1933. Ukończył także w 1936 studia z zakresu filologii polskiej na UJ.
Był redaktorem czasopisma zakonnego "Wzlot Seraficki" (1936), w latach 1937-1939 uczył języka polskiego w niższym seminarium zakonnym (tzw. Kolegium serafickim) w Rozwadowie, był duszpasterzem akademickim Akademii Rolniczej w Dublanach, prefektem szkół w Ostrogu, a po zajęciu wschodnich ziem polskich przez ZSRR pełnił obowiązki duszpasterskie w różnych parafiach na terenie Wołynia i Polesia, m.in. w Dermance, Karasinie i Ludwipolu.
Po wkroczeniu wojsk sowieckich na Wołyń w 1944 i ponownym włączeniu go do ZSRR pozostał wśród tamtejszych katolików, poddanych straszliwym eksterminacjom. W okresie krwawych konfliktów ukraińsko-polskich, podżeganych przez okupantów, kilkakrotnie cudem uszedł z życiem, wielokrotnie też z niebywałym heroizmem ratował życie innym, niósł ratunek i posługę duchową oczekującym. Pracując w parafii Równe dojeżdżał do licznych, odległych niejednokrotnie parafii pozbawionych księży (Dubno, Korzec, Krzemieniec, Ostróg, Sarny, Zdołbunów). Już wtedy konspiracyjnie odwiedzał wspólnoty katolickie oddalone o kilkaset kilometrów od Wołynia - na Litwie i Łotwie.
W 1958 władze sowieckie postanowiły pozbawić o. Serafina możliwości legalnego sprawowania kultu i prowadzenia działalności duszpasterskiej w Równem i okolicy, w oparciu o spreparowane zarzuty - pijaństwo i rozwiązłość. Został podstępnie wymeldowany, otrzymał zakaz sprawowania czynności duszpasterskich. Nie posiadając zameldowania, konspiracyjnie docierał coraz dalej: na Białoruś, Litwę, na Zaporoże, Krym, do Kijowa czy odległej Estonii. Ustawicznie śledzony i nękany przez organy bezpieki, postanowił dotrzeć do odległego Kazachstanu. Objął tam opieką duszpasterską rozległy teren celinogradzki. W Kazachstanie żyło wówczas około 60 - 100 tysięcy Polaków, którzy przeżyli straszliwą gehennę przymusowych deportacji. Aby zmylić czujność władz pracował zawodowo, otwierając warsztat introligatorski. W 1966 został aresztowany w czasie jednej z "wypraw apostolskich" i pod zarzutem włóczęgostwa skazany na pięcioletnie zesłanie do sowchozu w Arykty. Miejsce zesłania stało się dla niego nowym wyzwaniem duszpasterskim, z którego chętnie korzystali także przedstawiciele innych wyznań, a także niewierzący.
Wcześniej uwolniony, z końcem 1966 został ponownie zatrzymany i skazany na 11 lat pobytu w zakładzie dla nieuleczalnie chorych w Małej Timofijewce, skąd w roku następnym zbiegł, by nadal jako duszpasterz niezmordowanie pracować w Kazachstanie.
Chory na gruźlicę i nękany postępującą głuchotą, coraz dotkliwiej przeszkadzającą mu w wypełnianiu duszpasterskich obowiązków, poddał się leczeniu szpitalnemu w Polsce. Leczenie szpitalne, dolegliwości pooperacyjne, wreszcie przerywany krwotokami okres rekonwalescencji wyczerpanego chorobą i trybem życia zakonnika trwały do 1977. Gdy tylko czuł się lepiej, wracał do Kazachstanu, zaś od 1974 przybył na dłuższy czas na Ukrainę, wiążąc się głównie ze Lwowem i okolicami.
17 września 1977 wracał z Równego do Lwowa i z powodu awarii autobusu, mimo dotkliwego zimna i deszczu, musiał przebyć kilkukilometrową podróż pieszo. Próbował zatrzymać się i odpocząć w domu znajomych katechetek, ale został ostrzeżony, że dopiero co milicja - poszukując go - dokonała tam właśnie rewizji. Zanim znaleziono mu jakiś kąt u zupełnie obcych ludzi, stał przemoknięty na ulicy. Był u kresu sił. Tejże nocy zmarł. Pochowany został na cmentarzu Janowskim nieopodal grobu świętego ks. arcybiskupa Józefa Bilczewskiego. Obecnie w Kongregacji do Spraw Kanonizacyjnych trwa postępowanie w procesie beatyfikacyjnym Serafina Kaszuby
