Od Waregów do Greków

Z Wikipedii

Ten artykuł wymaga dopracowania zgodnie z zaleceniami edycyjnymi. Należy w nim poprawić: styl na encyklopedyczny. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdziesz na stronie dyskusji tego artykułu. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość.

Od Waregów do Greków szlak handlowy łączący w średniowieczu, Skandynawię z Konstantynopolem a szerzej z rejonem śródziemnomorskim za pośrednictwem sieci rzek ruskich. Służył zarówno wyprawom handlowym, jak i łupieżczym.

Spis treści 1 Powstanie szlaku 2 Rozwój szlaku 3 Trasa 4 Przypisy 5 Bibliografia

[edytuj] Powstanie szlaku

Handel Grecji z północno-wschodnią Europą, był do IX przede wszystkim handlem lądowym (patrz: Szlak bursztynowy). Pływano jedynie na północne brzegi Morza Czarnego, dalej się nie zapuszczając i korzystając z pośrednictwa miejscowych ludów takich jak Chazarowie, którzy podobnie jak Słowianie, nie potrafili korzystać z dróg rzecznych. Znaleziska archeologiczne, dowodzą, że handel chazarski docierał do Skandynawii dostarczając tam m.in. bizantyjskie monety, był to handel niezbyt intensywny, jednak prawdopodobnie to właśnie on pobudził mieszkańców Skandynawii do poszukiwania tańszej drogi wodnej do greckich bogactw. Pierwsze udokumentowane przebycie tej drogi nastąpiło przypuszczalnie w roku 838. Dokonali tego wysłannicy Chacanusa Rhosów, którzy przybyli do cesarza Bizancjum w celu nawiązania przyjaźni^[1].

[edytuj] Rozwój szlaku

Od tego czasu kupcy ruscy zaczynają się pojawiać w Konstantynopolu i Chazarskim Itilcie. Wkrótce w 860 roku, następuje też pierwszy ruski atak na Konstantynopol. Jednak prawdziwy rozwój szlaku następuje w momencie przejęcia kontroli nad całym terytorium od Zatoki Fińskiej po ujście Dniepru przez Rusów, co nastąpiło prawdopodobnie w ostatnich dziesięcioleciach IX wieku za rządów Olega. Handlowano na nim przede wszystkim futrami, miodem i niewolnikami.

[edytuj] Trasa

Infiltrację ziem wschodniej słowiańszczyzny Waregowie rozpoczęli od Zatoki Fińskiej i rzeki Newy, którą dotarli do jeziora Ładoga, a następnie Wołchowem dopłynęli do jeziora Ilmień. Następnie dotarli do Dźwiny i Dniepru, nim zaś do Morza Czarnego. Na wschodzie pływali Oką i Wołgą do Morza Kaspijskiego (tzw. szlak saraceński)^[2], gdzie handlowali z Arabami i napadali na nich.

[edytuj] Przypisy

1. ↑ Posłowie ci powracali przez państwo Franków skąd mamy jedyną informację o ich podróży pod rokiem 839 w kronice Annales Bertiniani
2. ↑ Richard Pipes, Rosja carów, Warszawa, 2006, s. 29

[edytuj] Bibliografia

• Dzieje Rosji, Feliks Koneczny, Antyk, Komorów 2003, ISBN 83-87809-81-0
• Najstarsza Kronika Kijowska. Powieść Minionych Lat, Nestor, Ossolineum 2005, ISBN 83-04-04750-0
• Od Rusi do Rosji, Lew Gumilow, PIW, Warszawa 2004, ISBN 83-89700-04-2
• Pan Nowogród Wielki, Stefan Bratkowski, Krajowa Agencja Wydawnicza, Warszawa 1999, ISBN 83-88072-23-4
• Ruś Wikingów, Władysław Duczko, Wydawnictwo TRIO, warszawa 2006, ISBN 978-83-7436-098-2

To jest tylko zalążek artykułu historycznego. Jeśli możesz, rozbuduj go.

To jest tylko zalążek artykułu związanego z ekonomią. Jeśli potrafisz, rozbuduj go.