Louis Althusser
Z Wikipedii
Louis Althusser (ur. 19 października 1918, Birmandreis, Algieria - zm. 23 października 1990, Paryż, Francja) - francuski filozof marksistowski, jeden z głównych przedstawicieli marksizmu strukturalistycznego.
Absolwent, a następnie profesor filozofii w elitarnej École Normale Supérieure w Paryżu. Przez wiele dziesięcioleci działacz Francuskiej Partii Komunistycznej (PCF), z którą zerwał pod koniec życia. Był przewodnikiem ideowym młodzieży maoistowskiej i wychowawcą licznego grona uczonych. W ostatnim okresie życia stał się bezwzględnym krytykiem materializmu dialektycznego. W 1980 roku Althusser udusił swoją żonę, po czym na trzy lata został umieszczony w klinice psychiatrycznej. Swój czyn częściowo wyjaśnił w autobiografii L'Avenir dure longtemps (Przyszłość trwa długo).
Wzorem dla niego byli: Karol Marks, Antonio Gramsci, Zygmunt Freud i Jacques Lacan. Sam Althusser zainspirował i ukierunkował takich myślicieli, jak Michel Foucault, Alain Badiou, Étienne Balibar, Judith Butler, Anthony Giddens.
[edytuj] Najważniejsze teksty
- Montesqieu, la politique et l'histoire (1959);
- Pour Marx (1965);
- Lire le Capital (z Étienne Balibarem; I wydanie 1965; II, skrócone, wydanie 1969; wyd. polskie: Czytanie "Kapitału", tłum. W. Dłuski, PIW 1975);
- Lenine et la philosophie (1968);
- Marx et Lenine devant Hegel (1972);
- Response a John Lewis (1973; wyd. polskie: W odpowiedzi Johnowi Lewisowi, tłum. A. Staroń, ZSP 1988);
- Elements d'autocritique (1974);
- Philosophie et la philosophie spontanee des savants (1974);
- Positions (1976).
