Wikipedysta:Krzysztof Nowosielski/brudnopis

Z Wikipedii

Carl Heinz Ziese (ur. 1848 w Trapiszowie, zm. 15 grudnia 1917 w Elblągu) - inżynier niemiecki, zięć Ferdynanda Gottloba Schichaua, po śmierci teścia został dyrektorem generalnym jego zakładów.
Carl Ziese poślubił córkę F. Schichaua - Martę Elżbietę w 1873.

Spis treści 1 Praca w zakładach Schichaua 1.1 Powstanie Starego Miasta 1.2 II wojna światowa i lata PRL-u 1.3 Stare Miasto dziś 1.4 Najważniejsze zabytki na Starym Mieście 2 Turystyka 2.1 Obecnie istniejące pomniki w Elblągu 2.2 Nieistniejące pomniki w Elblągu 3 Ciekawostki 4 Nagrody i wyroznienia 5 Przypisy 6 Fontanny

[edytuj] Praca w zakładach Schichaua

W 1873 roku Carl Ziese podjął pracę w elbląskiej stoczni Schichaua jako inżynier. W Po śmierci Carla Ziese w grudniu 1917 jego następcą został Carl Fridolf Carlson. [[en:Carl Heinz Ziese]] [[de:Carl Heinz Ziese]] W testamencie zastrzegł, aby po jego śmierci przez 10 lat przedsiębiorstwo nie ulegało żadnemu podziałowi. Jednym ze spadkobierców był jego zięć Carl Heinz Ziese (1848-1917), który od 1873 r. pracował w elbląskiej stoczni jako inżynier, a w 1876 r. poślubił córkę Ferdinanda, Martę Elżbietę. Jako generalny dyrektor zakładów od 1889 r. kierował budową nowej stoczni w Gdańsku. W 1901 r. małżonkowie Ziese spłacili pozostałych spadkobierców i stali się jedynymi właścicielami firmy. Dalsza historia elbląskiego przedsiębiorstwa Schichaua nie jest przedmiotem zainteresowania Akademii Rzygaczy, gdyż nie wiąże się bezpośrednio z Gdańskiem. Zainteresowanych dziejami elbląskiego koncernu odsyłamy do ciekawych

Stare Miasto w Elblągu - najstarsza dzielnica Elbląga, z zachowanym historycznym układem urbanistycznym. W czasie II wojny światowej prawie doszczętnie zniszczona, obecnie sukcesywnie odbudowywana. Skupisko wielu ważnych elbląskich zabytków. Stanowi jeden z najlepiej przebadanych archeologicznie obszarów w Europie.

[edytuj] Powstanie Starego Miasta

Elbląg, założony przez krzyżaków w 1237 roku, na brzegu rzeki Elbląg, rozwijał się od terenów, na których dziś znajduje się Stare Miasto. Charakterystyczny układ ulic, odchodzących prostopadle od rzeki, które przecina główna arteria Starego Miasta - ulica Stary Rynek (w przeszłości miejsce targu) jest charakterystyczny dla miast nadbałtyckich, powstałych w tamtym okresie. Mimo upływu kilku wieków, układ ten wciąż jest zachowany.

[edytuj] II wojna światowa i lata PRL-u

Rozwój miasta został zahamowany, w momencie wybuchu II wojny światowej. W momencie wyzwolenia Elbląga, tutejsze Stare Miasto leżało w gruzach. Uważane przed wojną za tak samo piękne jak Stare Miasta w Gdańsku czy Toruniu, zostało w czasie działań wojennych zniszczone w 65%. We wczesnych latach PRL-u, w związku z akcją odbudowywania Warszawy (hasło przewodnie: Cały naród buduje swoją stolicę), elbląskie Stare Miasto zostało wyburzone prawie doszczętnie, a cegły z zabytkowych obiektów posłużyły do odbudowy stolicy.

Po akcji odbudowy Warszawy, w czasie której wyburzono Stare Miasto w Elblągu, miejscowe władze planowały wybudować, na powstałym wolnym miejscu, blokowisko. Plan ten nie został wcielony w życie, a w

[edytuj] Stare Miasto dziś

Zrekonstruowane kamieniczki, stojące obok wielu zabytkowych obiektów, stanowią dziś centrum kulturalne i rozrywkowe Elbląga.

Przed rekonstrukcją kolejnej kamienicy, teren pod zabudowę jest gruntownie badany przez archeologów. Stąd uważa się Elbląg za najlepiej przebadany archeologicznie teren w Europie. Wydobywane przedmioty są ozdobą kolekcji miejskiego muzeum, a wiele z nich to unikaty na skalę światową.

[edytuj] Najważniejsze zabytki na Starym Mieście

• Katedra św. Mikołaja
• Brama Targowa
• Galeria El
• Muzeum elbląskie
• Biblioteka elbląska
• Ścieżka kościelna

[[Kategoria:Elbląg]] [[Kategoria:Zabytki Elbląga]] [[Kategoria:Osiedla Elbląga]]

Współrzędne: 49°10'46" N 20°05'18" E49.1794444 20.0883333 (Krzysztof Nowosielski/brudnopis)

Góra Chrobrego
Rysy - wierzchołek graniczny
Państwo	Polska
Pasmo	Tatry, Karpaty
Wysokość	2503 m n.p.m.
Wybitność	{{{Wybitność}}} m
Data zdobycia	30 lipca 1840
Pierwsze wejście	Eduard Blásy, Ján Ruman Driečny starszy

Góra Chrobrego - najlepszy punkt widokowy w mieście, widać stąd cały Elbląg i okolice, a w nocy - błyski latarni w Krynicy Morskiej. Najlepsze miejsce w mieście dla narciarzy, pod warunkiem że spadnie dużo śniegu i zostanie uruchomiony wyciąg orczykowy. Według legendy na Górze Chrobrego odbywały się sabaty czarownic. My żadnej nie spotkaliśmy.

Rysy (słow. Rysy, niem. Meeraugspitze, węg. Tengerszemcsúcs) - najwyższy szczyt Tatr polskich i równocześnie najwyższy szczyt Polski o wysokości 2499 m n.p.m.. Najwyższy wierzchołek masywu Rysów (tzw. środkowy 2503 m n.p.m.) leży po słowackiej stronie podobnie jak najniższy wierzchołek południowo-wschodni (2473 m). Na granicy polsko-słowackiej znajduje się też szczyt Niżnich Rysów.

Rysy należą do Korony Gór Polskich.

[edytuj] Turystyka

Na szczyt prowadzi szlak turystyczny od polskiej strony (trudniejszy) oraz od strony słowackiej.

• szlaki piesze:
  • od Schroniska w Morskim Oku wschodnim (bliżej) lub zachodnim (ciekawiej) brzegiem Morskiego Oka na próg Czarnego Stawu i przez Bulę pod Rysami na wierzchołek Rysów - średni czas wejścia 4 godziny.

[[Kategoria:Szczyty polskich Tatr]] [[Kategoria:Szczyty słowackich Tatr]]

---

Pomnik Jana Pawła II w Elblągu

Pomnik przy katedrze w Elblągu odsłonięty został 6 VI 2001, w rocznicę wizyty Ojca Świętego. Jest on autorstwa Wawrzyńca Sampa Pomnik Jana Pawła II autorstwa Wawrzyńca Sampa stoi przed elbląską katedrą św. Mikołaja. Rzeźba z brązu ma 2,70 metra wysokości i waży półtorej tony Pomnik zawiera elementy lokalne - po bokach figury artysta umieścił herb miasta i herb diecezji. Na postumencie wyryte są słowa, które Ojciec Święty wypowiedział do elblążan w czasie spotkania na elbląskim lotnisku: "Trzeba, byście na solidnym fundamencie wiary i życia religijnego budowali przyszłość tej ziemi i Kościoła elbląskiego".

Na cokole pomnika można też przeczytać zdanie przypominające o tym, że elblążanie wspólnie z Papieżem uczestniczyli w nabożeństwie czerwcowym: "Cześć i uwielbienie Najświętszemu Sercu Jezusowemu, w którym ojcowska miłość objawiła się w sposób najdoskonalszy". Pomnik jest darem diecezji i kapłanów. Przy katedrze, od strony południowej

autor Wawrzyniec Samp (Gdańsk) wykonawca (odlewnik) Stopmet - Dobra Nadzieja inicjator data odsł. 6 czerwca 2001 wysokość 2,7 m materiał brąz, granit

Pomnik K. Jagiellończyka 12 marca 1988 r. staraniem dyrekcji i przy finansowym wsparciu elbląskiego oddziału Pracowni Sztuk Plastycznych wzniesiono koło gmachu szkoły pomnik wielkiego monarchy, patrona liceum Kazimierza Jagiellończyka. Jego autorami są artyści: Waldemar Cichoń i Florian Redkowski.

Pomniki w Elblągu

[edytuj] Obecnie istniejące pomniki w Elblągu

• 2001 - Pomnik Jana Pawła II przy Katedrze św. Mikołaja
• Pomnik Tezeusza w
• Pomnik Achillesa przed Ratuszem Miejskim w Elblągu
• Pomnik Ofiar Grudnia 1970 przy ulicy 1-go Maja
• Pomnik Odrodzenia na Placu Konstytucji
• Pomnik Kazimierza Jagiellończyka przed IV Liceum Ogólnokształcącym (ul. Królewiecka)
• Pomnik-czołg przy ulicy Grota-Roweckiego

Czołg - przyciąga kolorystyką, którą zawdzięcza uczniom jednej z elbląskich szkół. Miał być symbolem zwycięstwa Armii Czerwonej nad Niemcami (to rosyjski czołg), teraz raczej jest symbolem "nigdy więcej wojny", do czego przekonują m. in. namalowane przez uczniów serca.

• Pomnik Polskiego Państwa Poddziemnego przed gmachem Szkoły Muzycznej (ul. Grota-Roweckiego)
• Pomnik w Parku Traguutta

W Parku znajduje się kamień z płaskorzeźbą Romualda Traugutta, który do 1945 r. upamiętniał żołnierzy poległych w I wojnie światowej.

• krzyż w Parku traugutaa

Kilka lat temu na szczycie wzgórza umieszczono okazały krzyż, upamiętniający wizytę Jana Pawła II w Elblągu

• Żaba (obecnie Pigalak) wcześniej Park Traugutta

[edytuj] Nieistniejące pomniki w Elblągu

• Pomnik Ferdinanda Schihaua
• Pomnik cesarza Wilhelma I
• Pomnik Bismarcka

Sławomir W. Malinowski (ur. 8 czerwca 1957) - polski dziennikarz.

Pierwsze lata swojego zycia spedzil w Warszawie, pozniej przeprowadzil sie wraz z rodzicami do Trojmiasta, dopoki nie osiedli na stale w Elblagu. W tym miescie Slawomir Malinowski ukonczyl Technikum Mechaniczne. W czasie nauki w szkole sredniej nawiazal wspolprace z pismami ogolnopolskimi, w ktorych publikowal swoje artykuly (m.in. Swiat Mlodych, w ktorym byl autorem cyklu W kregu polskiej nauki oraz Na przelaj i cykl UFO raz jeszcze). Za te i inne publikacje otrzymal Drugą Nagrodę Klubu Dziennikarzy Naukowych Stowarzyszenia Dziennikarzy RP.

Po ukonczeniu szkoly sredniej zdecydowal sie zdawac na Wydział Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego, ktora to szkole ukonczyl z dyplomem magistra dziennikarstwa.

Naturalna droga dla jego kariery zawodowej bylo oczywiscie dziennikarstwo. Po ukonczeniu studiow wspolpracowal z wieloma czasopismami. W tygodniku Czas, opublikowal cykl artykułów popularno-naukowych Bezdroża Wielkiej Ciszy. Artykuły te były cytowane w The Voice of America (Głos Ameryki). W Polityce specjalizował się w tematyce popularno-naukowej: eksploracji przestrzeni kosmicznej i onkologii. W opublikowanym we „Wprost” w 1999 roku artykule „Egzamin z onkologii” obnażył słabości kształcenia polskich studentów medycyny w zakresie rozpoznawania wczesnych objawów i leczenia nowotworów, czym wywołał burzę, w pozytywnym tego słowa znaczeniu, w środowisku akademickim. Tekst wpłynął na przyspieszenie prac związanych z uwzględnieniem tej specjalizacji w programach nauczania wielu polskich uczelni medycznych, w których dotychczas albo go w ogóle nie było lub też istniał w stopniu dalekim od dostatecznego

W latach --- prowadził głowne wydanie Dziennika Telewizyjnego w TVP1.

[edytuj] Ciekawostki

• Fascynuje się starożytnym Egiptem. Po swoich wyprawach do Afryki został uznany przez prof. Karola Myśliwca za specjalistę w dziedzinie archeologii.^[1]
• Zbiera autografy astronautów.

W kwietniu 1981 roku rozpoczął pracę w Rozgłośni Regionalnej Polskiego Radia w Gdańsku, gdzie współtworzył jedne z najbardziej lubianych i słuchanych audycji, ot np. „Morskie opowieści”. Prowadził także, już w Warszawie, tak znane audycje jak: „Lato z Radiem”, „Zapraszamy do Trójki”, „Poranne Sygnały”, „Muzyka Nocą”. Po czterech latach radiowej przygody przeszedł do gdańskiego ośrodka TVP, gdzie pracował na stanowisku starszego redaktora. Tu także współtworzył (z Bohdanem Sienkiewiczem i Michałem Dąbrowskim) najchętniej oglądane programy: „Latającego Holendra” i „Dookoła Świata”. Jego głos w filmach podróżniczych z tamtego okresu pojawia się na antenie do dzisiaj.

W 1987 roku stawił czoła nowemu wyzwaniu – pracy w Gdańskim Wydawnictwie Prasowym. Dwa lata później Telewizja Polska zaproponowała mu pracę w stolicy, w Dyrekcji Programów Informacyjnych przy Placu Powstańców Warszawy. Propozycję oczywiście przyjął. Został prezenterem dzienników ogólnopolskich, reporterem oraz autorem programów informacyjnych TVP. Rozpoczął prowadzenie głównych wydań dziennika w okresie Okrągłego Stołu i tworzenia rządu Tadeusza Mazowieckiego. Przygotowywał także wiele programów popularno-naukowych, które realizował przy ścisłej współpracy z NASA (Amerykańską Agencją Aeronautyki i Badania Przestrzeni Kosmicznej). W 1991 roku poszedł na bezpłatny urlop. Do pracy przy Placu Powstańców Warszawy już nie wrócił.

Po odejściu z telewizji założył własną firmę; Agencję Wydawniczo-Reklamową „Leader” (od listopada 2002 roku „Leader Film” - www.leaderfilm.webpark.pl). Zajął się produkcją filmów reklamowych, oświatowych, popularno-naukowych. Stale realizuje filmy dla TVP.

W latach dziewięćdziesiątych napisał dwie książki: „Wolne miasto Elbląg” (o tematyce społeczno-politycznej) oraz „Republika koleżków” (zbiór reportaży, który podczas wyborów samorządowych w 1994 roku doprowadził do zmiany władz w elbląskim ratuszu).

W roku 1994 został przewodniczącym Rady Miejskiej w Elblągu. Niewątpliwym sukcesem elbląskiego samorządu było zlikwidowanie olbrzymiego, wielomiliardowego długu miasta, rozpoczęcie wielu inwestycji w tym między innymi: kontynuacja budowy drugiej nitki ulicy Płk. Dąbka, przebudowa ulicy I-go Maja i innych. Przed zakończeniem kadencji otrzymał medal 750-lecia Nadania Praw Miejskich Elblągowi.

Już jako niezależny producent stworzył pierwsze w Polsce filmy o profilaktyce nowotworowej i tematyce tanatologicznej. Za realizację filmu oświatowego „Wyjście z cienia” otrzymał medal 40-lecia gdańskiej Akademii Medycznej. Były też inne odznaczenia: Brązowy Krzyż Zasługi, honorowa odznaka „Przyjaciół harcerstwa”, Srebrny Medal za Zasługi dla Pożarnictwa.

Sławomir Malinowski od kilku lat współpracuje z Centrum Archeologii Śródziemnomorskiej Polskiej Akademii Nauk. W efekcie spełnił swe marzenie: zrealizowanie filmu o pracy polskich archeologów w Egipcie. Na przełomie lat 2001-2002 wybrał się z ekipą filmową do Sakkary, gdzie nakręcił film o odkryciu niezwykłego grobowca wezyra Merem-nebefa sprzed ponad 4 tys. lat - „Zapomniana nekropola” (www.egiptfaraonow.webpark.pl). W roku 2003 ponownie wybrał się do Egiptu, skąd przywiózł materiały na kolejne filmy. Niebawem zostaną ukończone prace nad jednym z nich, obrazem „W cieniu Nefertuma”.

Publikował i publikuje w tak renomowanych pismach jak: „Polityka”, „Wprost”, „Wiedza i Życie”, „National Geographic”, „Gazeta Wyborcza”, „Tydzień Polski” (wydawany w Wielkiej Brytanii). Obecnie, kolejną kadencję z ramienia Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji, jest członkiem Rady Nadzorczej Radia Olsztyn S.A. Wykłada także dziennikarstwo na Uniwersytecie Warmińsko-Mazurskim, gdzie równocześnie się doktoryzuje.

[edytuj] Nagrody i wyroznienia

• 2005 - nagroda Międzynarodowego Festiwalu Odkrywców i Podróżników World Mediatravel 2005

Przypisy

[edytuj] Fontanny

http://www.portel.pl/artykul.php3?id_akt=27121 - pl. Slowianski

ą ć ę ł ń ó ś ź ż [[ ]] | Ć Ł Ś Ó Ź Ż