Karlik większy

Z Wikipedii

Karlik większy
Systematyka
Domena	eukarioty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ssaki
Podgromada	ssaki żyworodne
Szczep	łożyskowce
Rząd	nietoperze
Rodzina	mroczkowate
Gatunek	karlik większy
Nazwa systematyczna
Pipistrellus nathusii
Keyserling & Blasius, 1839
Status ochronny
Kategoria zagrożenia (CzKGZ) EX EW CR EN VU NT LC Kategoria: niższego ryzyka
Systematyka w Wikispecies

Karlik większy (Pipistrellus nathusii) – gatunek ssaka z rzędu nietoperzy.

Spis treści 1 Wygląd 2 Rozmieszczenie 3 Biotop 4 Wędrówki 5 Rozród 6 Pożywienie 7 Długość życia 8 Bibliografia

[edytuj] Wygląd

Jest nieco większy od karlika malutkiego, z szerszymi skrzydłami. Jego błony lotne, ucho i pyszczek są ciemne. Futro na grzbiecie: ciemnobrązowe z jaśniejszymi końcówkami, na brzuchu jaśniejsze niż na grzbiecie. Ma małe uszy i zaokrąglony, dość gruby, wygięty do przodu koziołek nie sięgający połowy długości ucha. Ostroga sięga do połowy odległości między piętą a ogonem. Poza nią wystaje płatek skórny wzmocniony poprzeczną chrząstką. Koniec ogona wystaje z błony ogonowej na ok. 1 mm (połowa ostatniego kręgu). Przedramię długości 31,5-37 mm, piąty palec dłoni (wraz z kośćmi śródręcza i nadgarstkiem) długości powyżej 42 mm.

[edytuj] Rozmieszczenie

Występuje w całej Europie z wyjątkiem Półwyspu Iberyjskiego, na północ sięgając Wysp Brytyjskich i południowej części Skandynawii. W Polsce rozmieszczony jest bardzo nieregularnie. Rozmnaża się powszechnie na Pomorzu Gdańskim, jak również w północno-wschodniej części kraju (łącznie z Mazurami i północnym Podlasiem), gdzie miejscami należy do najliczniejszych i najpospolitszych gatunków nietoperzy. Z innych rejonów doniesienia o rozrodzie są nieliczne lub brak ich w ogóle. W okresie wędrówek i godów może pojawiać się jednak w dużej liczbie np. w dolinach rzecznych na południu kraju. Przykładowo w Parku Szczytnickim późnym latem należy do najliczniejszych nietoperzy, zasiedlających skrzynki lęgowe i dziuple drzew.

[edytuj] Biotop

Gatunek związany jest z terenami leśnymi, obfitującymi w wody powierzchniowe. Kolonie rozrodcze spotykano w budynkach, skrzynkach lęgowych dla ptaków i nietoperzy, jak również w dziuplach. Często osobniki tego gatunku tworzą kolonie mieszane z karlikiem malutkim, rzadziej z mroczkiem posrebrzanym, wykorzystuje również wspólne schronienia z mroczkiem późnym. Zimowymi kryjówkami są m.in. dziuple drzew, nadziemne części budynków, w ostatnich latach również fortyfikacje.

[edytuj] Wędrówki

Gatunek odbywający długodystansowe, sezonowe wędrówki. Zimę spędza głównie w zachodniej i południowej Europie, tylko sporadycznie na terenie Polski. U karlika większego stwierdzono najdłuższy wśród europejskich gatunków przelot - 1903 km. Szlaki migracji tego gatunku biegną wzdłuż wybrzeży morskich (np. przez Mierzeję Wiślaną) i dolin rzecznych, karliki większe mogą jednak przelatywać również nad otwartym morzem.

[edytuj] Rozród

Gody odbywają się późnym latem i jesienią. Wówczas samce zajmują terytoria godowe. W centrum każdego z nich znajduje się kryjówka godowa, np. skrzynka lęgowa, dziupla lub szczelina w murze. Samiec siada w jej otworze i emituje słyszalne dla człowieka głosy socjalne, pełniące analogiczną funkcję, jak śpiew u ptaków wróblowych - metodą tą określa więc granice terytorium i wabi samice. Te ostatnie gromadzą się w kryjówce godowej wokół właściciela terytorium, tworząc jego harem. Wiosną samice gromadzą się w koloniach rozrodczych (liczących do ponad 700 osobników w jednym budynku), rodząc w czerwcu jedno lub dwoje młodych. Uzykują one zdolność lotu po około czterech tygodniach.

[edytuj] Pożywienie

Odżywia się głównie muchówkami z rodziny ochotkowatych. W przeciwieństwie do nocka rudego, odżywiającego się bardzo zbliżonym spektrum ofiar, karlik większy chwyta ofiary wyłącznie w locie, nie zbiera ich zaś z powierzchni wody; dlatego w pokarmie tego ostatniego brak jest poczwarek ochotkowatych, a jedynie ich postaci dorosłe (imagines).

[edytuj] Długość życia

Maksymalny wiek obserwowany w warunkach naturalnych wynosi 11 lat.

[edytuj] Bibliografia