Jean Rapp

Z Wikipedii

Jean Rapp (ur. 27 kwietnia 1771 w Colmar w Alzacji - zm. 8 listopada 1821 w Rheinweiler w Badenii) był francuskim generałem epoki napoleońskiej.

Rapp pochodził z biednej protestanckiej rodziny, jego ojciec był zamiataczem w ratuszu w Colmar; w domu mówiło się po niemiecku. Zaczął się kształcić w szkole parafialnej z zamiarem zostania pastorem, ale jego mocny, wybuchowy charakter predestynował go do kariery wojskowej. Zaczynając jako zwykły szeregowy w pułku chasseurs de Cévennes, przeszedł wszystkie szczeble kariery, aż po stopień generała dywizji i adiutanta Napoleona. Reputację budowała mu szaleńcza odwaga oraz rany, jakie odnosił w bitwach. Jako pierwszy uczynił go swym aide de camp Desaix, dzięki któremu otrzymał stopień kapitana i odznaczył się w czasie wyprawy do Egiptu, gdzie pod Sediman zdobył nieprzyjacielską baterię. Za ten wyczyn został dowódcą szwadronu, a wkrótce brygady z rozkazu Napoleona.

Po zakończeniu kampanii egipskiej Rapp pozostał pod rozkazami Desaixa, aż do śmierci tego ostatniego 14 lipca 1800 roku pod Marengo. Wówczas został adiutantem Pierwszego Konsula, utrzymując się na tym stanowisku do roku 1814. Jako adiutantowi Napoleon powierzał mu wiele ważnych, tajnych misji, jak np do Wandei, Szwajcarii and Belgii. W 1803 otrzymał stopień generała brygady, a w grudniu 1805 poprowadził sławetną szarżę szaserów i mameluków Gwardii w bitwie pod Austerlitz, dziesiątkując kawalerię carskiej Gwarii Imperialnej i biorąc do niewoli księcia Repnina. Awansowany do stopnia generała dywizji walczył pod Jeną 14 października 1806. Brał udział w kampanii w Polsce i Prusach i został ranny pod Gołyminem. Był gubernatorem Torunia (28 lutego - 15 maja 1807) i Gdańska (2 czerwca 1807 - 2 grudnia 1813).

Mianowany Hrabią Cesarstwa, na wezwanie Napoleona wrócił 8 marca 1809 roku do linii. W bitwie pod Aspern prowadził do zwycięskiego boju fizylierów Garde impériale; podczas uroczystości w Schönbrunn powstrzymał zamachowca chcącego pchnąć nożem Napoleona; W Rosji, po Borodino, został ranny od trafienia czterema kulami naraz. Powtórnie uratował życie cesarzowi odrzucając atak Kozaków pod Horodnią, ale został ponownie ranny nad Berezyną, wspierając siły Neya w straży tylnej.Powróciwszy do Gdańska, Rapp wytrzymał oblężenie rosyjsko-pruskie do grudnia 1812 roku. Wzięty do niewoli był więziony na Ukrainie do roku 1814, ale już w lipcu wrócił do Francji.

Po upadku cesarza pozostał w służbie czynnej jako dowódca II Korpusu, ale 16 marca 1815 roku odmówił księciu de Berry wykonania rozkazu zatrzymania marszu Napoleona na Paryż i wrócił pod sztandary cesarza na przeciąg stu dni jako dowódca 20-tysięcznego V Korpusu (Armia Renu) operującego na granicy Niemiec. W dziesięć dni po bitwie pod Waterloo (w której jego korpus nie brał udziału), spotkał wojska sprzymierzonych koło Strasburga i pokonał je w bitwie pod La Suffel. Po ostatecznej abdykacji Napoleona składał kilkakrotnie rezygnację, ale nie została ona przyjęta. Rapp został 13 maja deputowanym do parlamentu z departamentu Haut-Rhin, a 2 czerwca parem Francji. W roku 1819 został ministrem skarbu króla Ludwika XVIII.

Jego rodzinne miasto Colmar wzniosło na jego cześć posąg na Polu Marsowym w Paryżu z napisem "Moje słowo honoru jest święte" (franc. Ma parole est sacrée). Serce Rappa złożone zostało w kościele Saint-Matthieu.

[edytuj] Bibliografia

• David G. Chandler: The Illustrated Napoleon. New York: Henry Holt & Co., 1990. ISBN 0-8050-0442-4. 
• Richard Moore: Jean Rapp