Jan Koszczyc Witkiewicz

Z Wikipedii

Jan Koszczyc Witkiewicz, ur.16 marca 1882 (?) w Urdominie (obecnie Litwa), polski architekt i konserwator zabytków. Jan Witkiewicz dążył do stworzenia nowoczesnych koncepcji architektonicznych powiązanych z tradycyjnymi motywami architektury polskiej.

Matką jego była Anna z Łopacińskich, spokrewniona z Emilią Plater. Ojciec Jan, był bratem Stanisława Witkiewicza. Ukończył Gimnazjum Realne w Mińsku (obecnie Białoruś). Studia rozpoczął 1899 w Warszawie, później studiował we Lwowie, a w latach 1901-1904 w Monachium. Jako uczeń i student należał do tajnych organizacji za co znalazł się w carskim więzieniu. Porzuciwszy politykę zajął się pracą społeczną i oświatową w Warszawie i powiecie puławskim.

W latach 1904-1905 współpracował w Zakopanem ze stryjem Stanisławem Witkiewiczem (m. in. willa Witkiewiczówka). W 1905 został zaproszony do Nałęczowa przez Stefana Żeromskiego, gdzie zbudował letni dom nazwany Chatą i Ochronkę dla dzieci, zaprojektowane w stylu zakopiańskim. Od 1907 związany był z Towarzystwem Opieki nad Zabytkami Przeszłości.

W 1908 ożenił się z córką Oktawii Żeromskiej - Henryką Rodkiewiczówną, pasierbicą Żeromskiego. W 1915 w czasie I wojny światowej został aresztowany i osadzony w więzieniu na Zamku w Lublinie, a następnie wysłany do więzienia w Moskwie. Zwolniony za kaucją, wyjechał do Mińska, gdzie przez trzy lata prowadził szkołę zawodową dla dzieci wygnańców. W 1918 został zwolniony i powrócił do rodziny do Nałęczowa. Tam zaprojektował i zbudował wiele obiektów: willa Brzozy, Apteka , Szkoła Rzemiosł Budowlanych, Mauzoleum Adama, willa na ulicy Poniatowskiego i pomnik w Parku Zdrojowym.

Szkołę Rzemiosł Budowlanych w 1919 przeniósł do Kazimierza Dolnego prowadząc ją częściowo z własnych funduszy oraz korzystając z pomocy szwajcarskiego Czerwonego Krzyża. Oprócz szkoły, zbudował także w Kazimierzu: Dom Kifnerów, Dom Potworowskich, Łaźnie Miejskie, odbudował i konserwował Kamienicę Celejowską i Kamienicę Przybyłów oraz opracowywał plany zabudowy miasta.

W 1926 przeniósł się do Warszawy, gdzie zaprojektował i budował Szkołę Główną Handlową. Kolejne jego projekty i realizacje to: Sanatorium dla Dzieci w Zakopanem, Sanatorium w Rabsztynie, Szkoła Rodzin Wojskowych w Warszawie, Prewentorium dla Dzieci w Otwocku i wiele innych. W 1930 w konkursie na Świątynię Opatrzności w Warszawie zdobył jedną z trzech równorzędnych pierwszych nagród.

W zakresie działalności konserwatorskich zajmował się, mi in. zabezpieczaniem konstrukcji w kościołach: w Lądzie nad Wartą, w Kościelnej Wsi, w Belsku i Tumie koło Łęczycy oraz odbudową pałacu w Otwocku Wielkim.

II wojnę światową spędził w okolicach Warszawy a po jej zakończeniu mieszkał u córki w Warszawie, gdzie zmarł 26 października 1958.