Jan Czarnocki
Z Wikipedii
Jan Czarnocki (ur. 24 maja 1889 w Kielcach, zm. 16 grudnia 1951) – polski geolog, dyrektor Państwowego Instytutu Geologicznego.
Spis treści |
[edytuj] Życiorys
[edytuj] Wykształcenie
Syn mierniczego przysięgłego Jarosława i Jadwigi Korejwo. Początkowo uczył się w szkole rosyjskiej, którą po strajku szkolnym w 1905 opuścił z wilczym biletem. Po 1905 kształcił się w polskiej Szkole Handlowej w Kielcach. Już jako uczeń kolekcjonował okazy geologiczne i przyrodnicze podczas wędrówek z kolegą szkolnym, Janem Samsonowiczem, po Górach Świętokrzyskich. Ostatecznie wybrał geologię. Pierwsze, jeszcze uczniowskie opracowanie Paleontologiczny rys iłołupków górnodewońskich okolic Kielc, znajduje się w Pamiętniku Szkoły Handlowej Dla siebie i szkoły z 1909.
W latach 1910-1913 studiował geologię na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, u profesorów Józefa Siemiradzkiego, A. M. Łomnickiego i Rudolfa Zubera. W 1913 studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, m.in. u profesorów Eugeniusza Romera i Mariana Raciborskiego. Wybuch wojny w 1914 i śmierć ojca przeszkodziły mu w powrocie do Lwowa i w formalnym zakończeniu studiów.
Podczas studiów Czarnocki kontynuował wraz z Janem Samsonowiczem badania geologiczne Gór Świętokrzyskich. Wyniki opublikowane zostały w 1915, w Wydawnictwach Towarzystwa Naukowego Warszawskiego.
[edytuj] Praca zawodowa
W latach 1916-1919 Czarnocki był zatrudniony jako asystent u prof. Jana Lewińskiego w Zakładzie Geologii Uniwersytetu Warszawskiego. Równocześnie, w 1917, pracował w Muzeum Przemysłu i Rolnictwa jako Kierownik Pracowni Geologicznej. Umieścił tam też swoje zbiory geologiczne z Gór Świętokrzyskich. W 1919 wraz ze zbiorami i biblioteką Pracowni wszedł w skład nowo tworzonego Państwowego Instytutu Geologicznego. Jego zbiory zapoczątkowały utworzenie Muzeum Geologicznego Instytutu.
W Państwowym Instytucie Geologicznym Czarnocki pracował jako geolog terenowy i kustosz Muzeum, a od 1937 jako Kierownik Grupy Świętokrzyskiej. Badał zwłaszcza paleozoik świętokrzyski i miocen Przedgórza Karpat, gromadząc m.in. bogate kolekcje skamieniałości: kambryjskich trylobitów, dewońskich głowonogów (klimenii) i mioceńskich mięczaków. Opracowywał mapy geologiczne, w tym: środkowej części Gór Świętokrzyskich w skali 1: 100 000 (1919) oraz arkusza Kielc Mapy geologicznej Polski w skali 1: 100 000 (1938).
W 1938 nastąpiła zmiana dyrekcji w PIG i reorganizacja Instytutu. Na dyrektora PIG zostaje powołany Karol Bohdanowicz, a na jego zastępcę Jan Czarnocki. Wprowadzono wówczas w dużym zakresie badania geofizyczne i prace wiertnicze do badań północno-wschodniej i północno-zachodniej Polski, a także Gór Świętokrzyskich. Wybuch wojny w 1939 przerwał te działania.
[edytuj] Upamiętnienie
W Kielcach jego imieniem nazwano rezerwat przyrody Ślichowice oraz jedno z osiedli.
[edytuj] Publikacje
Wydał ponad sto publikacji poświęconych głównie Górom Świętokrzyskim.
[edytuj] Źródło
- Orłowski B. (red.), 1984, Słownik polskich pionierów techniki, Katowice, Wydawnictwo „Śląsk”.
