Jacky Ickx
Z Wikipedii
| Jacky Ickx | |
.jpg/260px-Jacky_Ickx_(cropped).jpg) |
|
| Imię i nazwisko | Jacques Bernard Ickx |
| Kraj | .svg/20px-Flag_of_Belgium_(civil).svg.png){kind=small} Belgia |
| Urodzony | 1 stycznia 1945 |
| Sukcesy | |
|
1967 Formuła 2 (mistrz) |
|
Jacques Bernard "Jacky" Ickx (ur. 1 stycznia 1945 roku w Brukseli) - belgijski kierowca wyścigowy.
Pierwotnie ścigał się na motocyklach, przechodząc stopniowo do Formuły 3 (w barwach stajni Kena Tyrrella).
W 1966 zadebiutował w Formule 1 w samochodzie F2 podczas Grand Prix Niemiec. W 1968 roku został kierowcą teamu Ferrari i odniósł swoje pierwsze zwycięstwo w rozgrywanym w ulewnym deszczu Grand Prix Francji. Kolejny sezon spędził w zespole Jacka Brabhama, zdobywając wice mistrzostwo świata. Powtórzył ten sukces w 1970 roku.
W 1974 roku odszedł z Ferrari do Lotusa, ostatecznie karierę F1 zakończył w 1979 roku. Łącznie wystartował w 114 wyścigach Grand Prix. Odniósł 8 zwycięstw, 13 razy wywalczył pole position.
Sześć razy zwyciężał w słynnym 24-godzinnym wyścigu w Le Mans. W 1985 roku definitywnie zakończył karierę sportową.
W 1984 roku podjął kontrowersyjną decyzję o przerwaniu wyścigu o Grand Prix Monako, dzięki czemu Alain Prost uratował zwycięstwo przed znacznie szybszym Ayrtonem Senną. Wyścig rozgrywano w ulewnych opadach deszczu, a Ickx pełnił funkcję Głównego Sędziego zawodów.
Jego córka, Vanina, również startuje w wyścigach samochodowych (obecnie w DTM).
1967: Jacky Ickx • 1968: Jean-Pierre Beltoise • 1969: Johnny Servoz-Gavin • 1970: Clay Regazzoni • 1971: Ronnie Peterson • 1972: Mike Hailwood • 1973: Jean-Pierre Jarier • 1974: Patrick Depailler • 1975: Jacques Laffite • 1976: Jean-Pierre Jabouille • 1977: René Arnoux • 1978: Bruno Giacomelli • 1979: Marc Surer • 1980: Brian Henton • 1981: Geoff Lees • 1982: Corrado Fabi • 1983: Jonathan Palmer • 1984: Mike Thackwell
