Hugh Willoughby
Z Wikipedii
Sir Hugh Willoughby (ur. ok. 1516 w pobliżu Nottingham, zm. 1554 na półwyspie Kola) – angielski żołnierz i żeglarz, jeden z pierwszych badaczy Arktyki. Poszukiwacz przejścia północno-wschodniego.
Był synem żołnierza i baroneta; sam również wybrał karierę wojskową, służąc jako oficer na pograniczu Szkocji. W roku 1544 został uszlachcony przez króla Henryka VIII. W roku 1549 poznał znanego podróżnika i odkrywcę Sebastiana Cabota, który zaproponował mu pracę dla Muscovy Company, spółki kupców londyńskich zainteresowanych znalezieniem północnej drogi wodnej do krajów Dalekiego Wschodu.
W 1553 Willoughby został mianowany dowódcą wyprawy mającej na celu odkrycie przejścia północno-wschodniego wokół Norwegii i północnych brzegów Syberii, co ułatwiłoby Anglii handel z krajami Azji wschodniej z pominięciem szlaków opanowanych przez Portugalczyków, Hiszpanów i Ligę Hanzeatycką. W skład flotylli badawczej weszły trzy statki: "Edward Bonaventure" dowodzony przez Stephena Borougha, a prowadzony przez znakomitego nawigatora Richarda Chancellora, "Bona Confidentia" dowodzony przez Corneliusa Durfortha oraz "Bona Esperanza" dowodzony przez samego Willoughby'ego.
Statki opuściły Londyn 10 maja, ale ponad miesiąc zajęło im dopłynięcie do północnego krańca Wysp Brytyjskich. Na północy Norwegii, na wschód od Nordkappu zaskoczył je sztorm, który oddzielił "Edward Bonaventure" od pozostałych dwóch statków[1]. "Bona Esperanza" i "Bona Confidentia" posuwały się początkowo na wschód, ale po zetknięciu z polami lodowymi tuż koło Nowej Ziemi zmuszone zostały do zawrócenia. W drodze powrotnej Willoughby znalazł dogodną zatokę na Półwyspie Kola (w pobliżu dzisiejszego Murmańska), gdzie zamierzał przezimować, by następnego lata kontynuować poszukiwania. Jednak w czasie wyjątkowo mroźnej zimy wszyscy członkowie obu załóg zmarli. Przyczyną śmierci mogły być zimno i szkorbut, ale nie jest wykluczone, że marynarze zaczadzili się tlenkiem węgla podczas ogrzewania ciasnych pomieszczeń na statkach.
Wiosną 1554 rosyjscy rybacy odnaleźli oba statki i zwłoki Willoughby'ego oraz ponad sześćdziesięciu ludzi załogi. Dziennik dowódcy pozwala domniemywać, że zmarł on pod koniec stycznia. Mimo że nie odkrył północnej drogi do Indii, uważany jest za pierwszego zachodniego Europejczyka, który dotarł do Nowej Ziemi.
[edytuj] Bibliografia
- Carl Wildman & Alan Wexler, Encyclopedia of Exploration, New York 2004, ISBN 0-8160-4678-6
