Canon de 105 mle 1913
Z Wikipedii
| Canon de 105 mle 1913 | |
 |
|
| Francuska armata 105 mm wz. 1913, wyprodukowana w 1918, w Fińskim Muzeum | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | Francja |
| Producent | Schneider |
| Rodzaj | Armata polowa |
| Historia | |
| Prototypy | 1913 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Kaliber | 105 mm |
| Długość lufy | 2987 mm |
| Donośność | 12 000 m |
| Prędkość pocz. pocisku | 550 m/s |
| Masa | 2 300 kg (bojowa) 2 650 kg (marszowa) |
| Kąt ostrzału | -5° to 37° (w pionie) 6° (w poziomie) |
Canon de 105 mle 1913 – armata francuska zaprojektowana w 1913 i szeroko używana podczas I wojny światowej. Duża ilość tych dział służyła w armii francuskiej aż do 1940. Były one też eksportowane do wielu krajów, w polskiej armii używana jako armata 105 mm wz. 13 Schneider.
Na początku XX wieku francuski koncern Schneider rozpoczął współpracę z rosyjską fabryką zbrojeniową Putiłowa, tworząc projekty nowoczesnych dział dla rosyjskiej armii które miały być produkowane w Rosji. Jednym z ciekawszych projektów który powstał wyniku tej współpracy była armata 107 mm wz. 1910. Działo to wyglądało niezwykle obiecująco, i Schneider zdołał nakłonić francuską armię do zakupu prawie identycznej wersji tego działa która miała być produkowana we Francji. W tej nowej wersji dokonano nieznacznych tylko modyfikacji (zmieniając kaliber na standardowy 105 mm). Nowa armata otrzymała oznaczenie Canon de 105 modèle 1913 Schneider choć popularnie znana była jako L 13 S. Początkowo armia francuska nie była zainteresowana nowym działem polowym uważając, że ich znakomita "siedemdziesiątka-piątka" wystarczy do wszystkich zadań ale kiedy pierwsze bitwy I wojny światowej obnażyły wady lżejszej armaty, L 13 S weszła do produkcji na bardzo dużą skalę.
Armata była eksportowana do Belgii, Jugosławii i Polski ale przede wszystkim do Włoch gdzie jako Cannone da 105/28 służyła do 1943.
Zdobyczne francuskie armaty tego typu służyły w Wehrmachcie jako 10,5 cm K 331(f), a belgijskie jako 10,5 cm K 331(b).
Część zdobycznych armat z Jugosławii i Włoch zostało zamontowanych na podstawach obrotowych i włączonych do systemu obrony Wału Atlantyckiego pod oznaczeniem 10,5 cm K338(j) i 10,5 cm K338(i). Polskie armaty tego typu służące w armii niemieckiej były znane jako 10,5 cm K13(p), a wersja wz. 29 jako 10,5 cm K29(p)
