brulion
Z Wikipedii
brulion - czasopismo literackie i kulturalne, ukazujące się w latach 1986-1999. Jego redaktorem naczelnym przez cały czas ukazywania się był Robert Tekieli.
Początkowo poświęcony zagadnieniom literackim i promowaniu nowego pokolenia pisarzy i poetów (zwanego potem często "formacją brulionu"). Z czasem zaczął się zwracać w stronę zjawisk społecznych, kulturowych i politycznych początku lat 90., zwłaszcza tzw. kultury alternatywnej (feminizm, multimedia, techno, cyberpunk itp.)
Po zmianie światopoglądu Roberta Tekielego (redaktor naczelny) anarchistyczny ton pisma zmienił się na bardziej konserwatywny, związany z katolicyzmem. Doprowadziło to do stopniowego spadku zainteresowania u pozostałych członków redakcji i końca ukazywania się brulionu.
Spis treści |
[edytuj] Formacja brulionu
Czasopismo stało się miejscem publikacji nowych autorów, nieraz bardzo różnych od siebie nawzajem. To, co mieli ze sobą wspólnego, to nowa sytuacja społeczna, w której tradycja modelu podziemnego społeczeństwa, zapoczątkowana w latach 80. przez ruch Solidarności, wyczerpywała się i stopniowo zamieniała w rzeczywistość wczesnego kapitalizmu.
Charakterystyczne dla światopoglądów i twórczości całego kręgu twórców brulionu są następujące cechy:
- odejście od herbertowskiej liryki czynu i etyki "społeczeństwa alternatywnego" na rzecz osobistych doświadczeń egzystencjalnych; tworzywem literackim stała się między innymi biografia artysty oraz jego ciało
- zmiana tradycyjnych źródeł inspiracji z literatury rosyjskiej i francuskiej na krąg postmodernizmu, Beat Generation oraz "szkoły nowojorskiej" (Frank O'Hara, John Ashbery)
- zakorzenienie w kulturze masowej nie tylko tematyczne, ale i poprzez mechanizm promocji/autopromocji na rynku sztuki, przy jednoczesnym nawiązywaniu także do literatury wysokiej
- nieufność do słowa oraz (nieraz ironiczne i skomplikowane) współistnienie dzieła literackiego z innymi wypowiedziami autorów
[edytuj] Najbardziej znani autorzy związani z brulionem
- Marcin Baran
- Miłosz Biedrzycki
- Marzena Broda
- Paweł Filas
- Natasza Goerke
- Manuela Gretkowska
- Krzysztof Jaworski
- Krzysztof Koehler
- Cezary Michalski
- Jacek Podsiadło
- Marcin Sendecki
- Marcin Świetlicki
- Olga Tokarczuk
- Grzegorz Wróblewski
[edytuj] Dlaczego nie "bruLion"?
Obecnie (2005) większość źródeł omawiających historię brulionu stosuje pisownię "bruLion", z wielką literą "L" w środku wyrazu.
Jedynym z "okołobrulionowych" przedsięwzięć, gdzie w nazwie pojawiało się wielkie "L", był satyryczno-oniryczny program pt. "Dzyndzylyndzy", emitowany w TVP w latach 90. XX wieku i noszący podtytuł "bruLion tiwi" (nawiązanie do słowa "lion" - ang. "lew"). Charakterystyczna pisownia wpadła w oko dziennikarzom najpierw "Gazety Wyborczej", a następnie innych mediów oraz autorom opracowań i zaczęła być – mylnie – stosowana również do tytułu czasopisma. Omawia tę sprawę Robert Tekieli w wywiadzie udzielonym Marcinowi Wieczorkowi. [1] (s. 83)
Pisownia ta, choć ugruntowana przez obyczaj, nie jest uzasadniona. W samym czasopiśmie oraz we wszystkich materiałach publikowanych przez "środowisko brulionu" konsekwentnie stosowany był zapis jak w niniejszym haśle.
[edytuj] Bibliografia
- Jarosław Klejnocki, Jerzy Sosnowski - "Chwilowe zawieszenie broni, O twórczości tzw. pokolenia bruLionu (1986-1996)", 1996, ISBN 83-86056-32-0
- Marcin Wieczorek - "bruLion. Instrukcja obsługi", Korporacja Ha!art, Kraków 2005. strona książki
- Paweł Dunin-Wąsowicz - "Oko smoka. Literatura tzw. pokolenia brulionu wobec rzeczywistości III RP", Lampa i Iskra Boża, Warszawa 2000.
