Bolesław Kieniewicz

Z Wikipedii

Ten artykuł wymaga dopracowania zgodnie z zaleceniami edycyjnymi.
Należy w nim poprawić: czas teraźniejszy.
Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość.

Bolesław Kieniewicz (21 listopada 1907 Dworzec pow. Piński – 3 maja 1969 Warszawa) oficer Armii Czerwonej i LWP, generał dywizji.

Po ukończeniu szkoły podstawowej (7-klasowej) od września 1921 roku goniec w Oddziale Zaopatrzenia Wojskowo-Gospodarczego Frontu Kaukaskiego w trakcie wojny domowej, następnie robotnik budowlany w Saratowsku.

W maju 1926 wstąpił do Armii Czerwonej i został skierowany do Oficerskiej Szkoły Piechoty im. Lenina w Uljanowsku, którą ukończył we wrześniu 1929 roku.

Po ukończeniu szkoły oficerskiej pełnił kolejno funkcje w Armii Czerwonej: dowódcy plutonu piechoty w 242 pułku piechoty 81 Dywizji Piechoty w Kozielsku (listopad 1929 – styczeń 1931); dowódcy kompanii piechoty 241 pułku piechoty 81 Dywizji Piechoty w Kałudze (styczeń 1931 – kwiecień 1932); komendant pułkowej szkoły podoficerskiej w 241 pułku piechoty (kwiecień 1932 – kwiecień 1934); dowódca batalionu w kolejno 241, 242 i 5 pułku piechoty (maj 1934 – grudzień 1939).

Następnie jako dowódca batalionu 49 pułku piechoty 50 Dywizji Piechoty (grudzień 1939 – kwiecień 1940) wziął udział w wojnie zimowej, a po jej zakończeniu został szefem sztabu 49 pułku piechoty, a następnie szefem sztabu 57 pułku piechoty zmotoryzowanej 57 Dywizji Pancernej (1940 – wrzesień 1941).

Po ataku Niemiec na ZSRR walczył na Froncie Zachodnim, najpierw jako szef sztabu 57 pułku piechoty zmotoryzowanej, a następnie pełnił funkcje: zastępcy dowódcy 30 gwardyjskiego pułku piechoty 7 Gwardyjskiej Dywizji Piechoty (wrzesień – listopad 1941); dowódca 14 gwardyjskiego pułku piechoty 7 Gwardyjskiej Dywizji Piechoty (listopad 1941 – listopad 1942), dowódca 397 Dywizji Piechoty 1 Armii Uderzeniowej (listopad 1942 – styczeń 1943). W styczniu 1943 roku zostaje ranny.

Po wyleczeniu w maju 1943 roku zostaje skierowany w stopniu pułkownika do Wojska Polskiego, gdzie zostaje zastępcą dowódcy 1 dywizji piechoty d/s liniowych (brał udział w bitwie pod Lenino). Funkcję tę pełni do grudnia 1943 roku. Następnie w okresie od grudnia 1943 do 1 kwietnia 1944 roku pełni funkcję szefa sztabu 1 Korpusu LWP, a po jego przekształceniu w 1 Armie WP jest jej szefem sztabu (1 kwietnia – 3 maja 1944). W dniu 27 maja 1944 roku mianowany na stanowisko dowódcy 4 dywizji piechoty w Ludowym Wojsku Polskim, którą dowodzi do zakończenia II wojny światowej. W dniu 12 listopada 1944 roku mianowany generałem brygady.

Po wojnie w maju 1945 roku zostaje dowódcą Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego, który powstał z przekształcenia 4 Dywizji Piechoty. Funkcję tę pełni do 30 listopada 1946. 25 maja 1945 mianowany generałem dywizji. Od marca 1946 członek Państwowej Komisji Bezpieczeństwa.

Na początku 1947 roku wraca do ZSRR, gdzie od marca 1947 roku jest uczestnikiem kursu wyższych dowódców w Akademii Sztabu Generalnego im. Woroszyłowa w Moskwie, który kończy w marcu 1948 roku. Następnie pełni funkcje w Armii Radzieckiej: zastępcy dowódcy Korpusu Piechoty (marzec 1948 – wrzesień 1949); zastępca dowódcy Armii Zmechanizowanej (wrzesień 1949 – lutego 1950).

W lutym 1950 roku ponownie skierowany do Wojska Polskiego, gdzie 7 maja zostaje dowódcą Okręgu Wojskowego nr V w Krakowie. Funkcję tę pełni do lutego 1954.

W 1954 roku wyjechał do ZSRR i wrócił do Armii Radzieckiej.

Zmarł w Warszawie 3 maja 1969 roku i został pochowany na Powązkach.

Odznaczony, m.in.: