Ślimak żółtawy
Z Wikipedii
| Ślimak żółtawy | |
 |
|
| Systematyka | |
| Domena | eukarioty |
| Królestwo | zwierzęta |
| Typ | mięczaki |
| Gromada | ślimaki |
| Rząd | trzonkooczne |
| Rodzina | ślimakowate |
| Rodzaj | Helix |
| Gatunek | ślimak żółtawy |
| Nazwa systematyczna | |
| Helix lutescens | |
| Rossmässler, 1837 | |
Ślimak żółtawy (Helix lutescens) - gatunek ślimaka z rodziny ślimakowatych.
Występuje na dwóch obszarach rozdzielonych łańcuchem Karpat. Południowo-zachodni zasięg obejmuje Spisz, Kras Słowacki, Wielką Równinę Węgierską i Siedmiogród. Na północny wschód od gór występuje w Mołdawii, Besarabii, na Podolu i wyżynach południowopolskich. W Polsce spotykany tylko w południowo-wschodniej części kraju.
Zamieszkuje tereny o charakterze stepowym, suche zarośla i słoneczne zbocza. Często spotykany w ogrodach i nasłonecznionych miejscach ruderalnych. Ślimak ten licznie występuje w okolicy Zamościa. Wg tradycji sprowadzili go tu zakonnicy franciszkanie chcący urozmaicić swój jadłospis. Po kasacie zakonu zdziczały i stały się liczne. Wprowadzenie skupu winniczków, w ostatnich latach poważnie uszczupliło ich populację.
W naturalnym środowisku gatunek ten aktywny jest wiosną i latem, późną jesienią zakopuje się w ziemi lub butwiejących roślinach na głębokość około 6 cm i hibernuje. Otwór muszli ślimak zamyka wieczkiem wapiennym. Wieczko może być nieco grubsze niż skorupka a w miejscu styku ze ścianką otworu jest wyraźnie zgrubiałe. "Zimowe wieczka" ślimaków lądowych, w odróżnieniu od "całorocznych wieczek" ślimaków wodnych takich jak np. żyworodka nie mają warstwy konchiolinowej a od środka mają kształt plaskiej czarki. Na wiosnę ślimak wapń z wieczka resorbuje i się uwalnia. Niekiedy i latem można spotkać skorupki z wieczkiem - ich mieszkaniec nie przeżył zimy. Ślimak żółtawy jest gatunkiem zagrożonym gdyż jest mylony ze znacznie większym ślimakiem winniczkiem. Od 1995 roku podlega w Polsce ochronie gatunkowej.
Zobacz też : lista gatunków zwierząt objętych ścisłą ochroną
