Antarctisch Verdrag
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Het Antarctisch Verdrag regelt de internationale relaties ten aanzien van Antarctica, het enige onbewoonde continent. Het verdrag werd ondertekend door 12 landen, inclusief de Verenigde Staten en de Sovjet-Unie, die besloten om Antarctica als wetenschappelijk reservaat met rust te laten en geen militaire activiteit op dit continent te organiseren. Dit was de eerste overeenkomst aangaande wapencontrole in de Koude Oorlog. Een in 1998 aan het Verdrag toegevoegd Milieuprotocol maakt het bovendien tot minimaal het jaar 2048 onmogelijk om delfstoffen op het continent te exploiteren.
[bewerk] Het Antarctisch Verdragsstelsel
Het hoofdverdrag werd geopend voor ondertekening op 1 december 1959, en werd officieel bekrachtigd op 23 juni 1961. De originele ondertekenaars waren de 12 landen actief in Antarctica tijdens het Internationaal Geofysisch Jaar van 1957-58. Deze landen waren Argentinië, België, Chili, Frankrijk, Japan, Nieuw-Zeeland, Oostenrijk, Noorwegen, de USSR, het Verenigd Koninkrijk, de Verenigde Staten en Zuid-Afrika.
Enkele landen hebben later ondertekend. Deze landen zijn: Brazilië, Bulgarije, China, Ecuador, Finland, Duitsland, India, Italië, Zuid-Korea, Nederland, Peru, Polen, Spanje, Zweden, Uruguay.
[bewerk] Zie ook
[bewerk] Externe link
- (en) United Nations - Office for Disarmament Affairs (UNODA): Antarctic Treaty (volledige tekst)
 |
Meer bronnen die bij dit onderwerp horen, kan men vinden op de pagina The Antarctic Treaty op de Engelstalige versie van Wikisource |
