Alfred Hitchcock

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Alfred Hitchcock
Volledige naam	Alfred Joseph Hitchcock
Geboren	13 augustus 1899
Overleden	29 april 1980
Geboorteland	Verenigd Koninkrijk
Genre	Thriller
IMDb-profiel
Filmportaal

Alfred Joseph Hitchcock (Leytonstone (Londen), 13 augustus 1899 – Bel-Air, 29 april 1980) was een Brits filmregisseur.

Inhoud 1 Biografie 1.1 Vroege jeugd 1.2 Begin van zijn carrière 1.3 De eerste stappen als regisseur 1.4 Engelands meest succesvolle regisseur 1.5 De jaren '40 1.6 Hitchcock als superster 1.7 De nadagen van zijn carrière 2 Kenmerken van zijn werk 2.1 Inhoudelijke kenmerken 2.2 Visuele kenmerken 2.3 Manier van werken 2.4 Technische experimenten 3 Filmografie 3.1 Stomme films 3.2 Overige films 3.3 Afleveringen van tv-series geregisseerd door Hitchcock zelf 4 Externe links

[bewerk] Biografie

[bewerk] Vroege jeugd

Alfred Hitchcock werd op 13 augustus 1899 geboren in Londen. Zijn jeugd verliep allesbehalve soepel: toen hij acht jaar oud was overleed zijn vader waarna de jonge Alfred werd opgevoed door zijn psychisch labiele moeder. Zijn moeder was door allerhande psychische problemen niet in staat om haar kind goed op te voeden en wanneer het weer eens uit de hand liep schakelde ze de politie in om de jonge Alfred mee te nemen naar het politiebureau. Zijn moeder was namelijk bevriend met een politieagent en wanneer ze weer eens een avondje voor zich alleen wilde, vroeg ze de agent om haar zoon zonder pardon een nachtje in de cel te laten overnachten.

Toen Hitchcock 12 jaar was bleek zijn verwarde moeder niet meer in staat om haar zoon goed op te voeden en hij werd naar een katholieke jongenskostschool gestuurd. Daar werd Alfred onderworpen aan een extreem orthodox-katholieke opvoeding, iets waar hij later niets dan nare herinneringen aan zou overhouden.

Zeer interessant is dat zijn jeugd zich toen al kenmerkte door zaken die later in zijn films terugkwamen. Angst voor de politie, katholieke symboliek en de kerk als locatie voor kwaadaardige gebeurtenissen zijn steeds terugkerende kenmerken binnen de films van Hitchcock. Ook duikt het personage van de krankzinnige moeder steeds in zijn films op.

[bewerk] Begin van zijn carrière

Rond zijn 18e levensjaar raakte Alfred geïnteresseerd in fotografie. Hij wilde eigenlijk fotograaf worden maar kon geen werk vinden. Op goed geluk besloot hij in 1920 naar Duitsland te vertrekken, een land waar de foto- en filmindustrie bloeide als nergens anders.

In Duitsland kon hij werk vinden als fotograaf van tussentitels voor stomme films. Hierbij tekende Alfred op een zwart papier de tussentitels die gebeurtenissen vertelden als ondersteuning voor de beelden. Hij fotografeerde deze titels en drukte ze af op celluloid.

In Duitsland raakte Alfred Hitchcock zeer sterk beïnvloed door het Expressionisme, een filmstroming waarbij de emoties van de personages werden uitgebeeld door middel van de vormgeving (decors, kostuums, make-up, licht, kleur, locaties etc.). Kenmerkend voor het Duitse expressionisme is dat de films vaak spannend en griezelig waren en gingen over misdadigers, spoken, monsters, religie en moordenaars. Ook raakte Alfred Hitchcock onder de indruk van de Duitse regisseur Fritz Lang, naar Hitchocks eigen zeggen de enige regisseur die hem ooit heeft beïnvloed. In de films van Lang zijn de misdrijven van de, vaak kwaadaardige personages, niet zozeer belangrijk. Veel belangrijker bij Lang is de psychologische motivering van de personages om zoiets doen, de achtergrond van het misdrijf.

Psychologische motieven, vormgeving en techniek zouden als een rode draad door het oeuvre van Hitchcock lopen.

[bewerk] De eerste stappen als regisseur

Nadat Hitchcock eerst als assistent-regisseur had meegewerkt aan een aantal Duitse producties keerde hij weer terug naar Engeland. In Engeland werd hij in 1925 eigenlijk per ongeluk regisseur. De regisseur van The Pleasure Garden werd plotseling ziek en er was niemand in de buurt, behalve Alfred, die de opnames kon overnemen. The Pleasure Garden was een romantische komedie, een film die in niks leek op Hitchcocks latere werk. The Lodger (1926) was daarentegen wel een film die al volledig voldeed aan het Hitchcock-principe: een man wordt ten onrechte veroordeeld en moet vluchten voor zijn leven. Hitchcock zelf zou later zeggen dat The Lodger zijn belangrijkste film was. Tijdens het maken van deze film besefte Hitchcock waar zijn talenten lagen: het maken van thrillers. Na The Lodger zou Hitchcock zich bijna helemaal gaan specialiseren in het maken van thrillers, slechts enkele malen zou hij een genre-uitstapje maken, vaak met dramatische gevolgen (beruchte flops als Waltzes from Vienna, Lifeboat, Stage Fright).

Hitchcock was ervan overtuigd dat zijn volgende film altijd beter moest zijn dan zijn meest recente, en daarom hield hij zich zijn gehele leven bezig met perfectioneren van de door hem zelf opgestelde regels om een spannende film te maken. Hierom kan hij als geestelijk vader van het thrillergenre worden gezien: tegenwoordig is er nauwelijk een spannende film te bedenken die niet door Hitchcock is beïnvloed.

[bewerk] Engelands meest succesvolle regisseur

Vanaf eind jaren 20 begon Hitchcock in sneltreintempo thrillers te maken. Hoogtepunten uit deze periode waren Blackmail (1928), de eerste Britse geluidsfilm, The '39 steps, een spionagefilm waarbij een man door heel Engeland achtervolgd wordt, The Man who knew too much (1935) over een echtpaar op zoek naar een ontvoerd kind, The Lady Vanishes (1938) over een vrouw die verdwijnt tijdens een treinreis, en Foreign correspondent (1940), een spionagefilm over een spion die moet samenwerken met het verzet in het door de nazi's bezette Nederland. Deze film schreef geschiedenis als eerste film over de Tweede Wereldoorlog.

Al deze films maakte Hitchcock tot de meest succesvolle Britse regisseur en de aanbiedingen uit Hollywood bleven zich aandienen. Hitchcock vertrok uiteindelijk in 1940 naar de Verenigde Staten om zich daar als regisseur te vestigen.

[bewerk] De jaren '40

Hitchcock eerste verfilming was meteen een schot in de roos. De thriller Rebecca (1940) won een Oscar voor beste speelfilm en was een waanzinnig commercieel succes. De film gaat over een jonge vrouw (een zogenaamde 'paid chaperonne' van een oudere rijke vrouw) die in Monte Carlo de oudere Maxim De Winter ontmoet. Kort daarna trouwen ze en verhuizen ze naar zijn gigantische landgoed dat de naam Manderley draagt. Max' overleden echtgenoot Rebecca zou in het verleden zelfmoord gepleegd te hebben, maar was het wel zelfmoord? De film wordt nu gezien als een hoogtepunt uit het oeuvre van Hitchcock.

Andere klassiekers waren Shadow of a doubt, over een seriemoordenaar die steun zoekt bij een nietsvermoedend gezin, en Suspicion over een vrouw die haar echtgenoot verdenkt van moord. De meest bijzondere van deze films was Spellbound, een psychologische film waarvoor Hitchcock inspiratie zocht in het werk van Sigmund Freud. Beroemd uit Spellbound was de droomscène die is ontworpen door Salvador Dali.

Ondanks het succes van deze films was Hitchcock toch niet helemaal tevreden over zijn werk. In Hollywood was het namelijk zo dat de studio alle macht had, de regisseur had alleen de artistieke leiding over de filmopnames, zowel de pre- als postproductie waren het domein van respectievelijk de scenarioschrijver en de editor. De productiemaatschappij had op haar beurt weer supervisie over alle drie de aspecten van het filmmaken. Hierdoor kwam het dat de artistieke inbreng van de regisseur minimaal was. Hitchcock had vanwege zijn enorme reputatie wel wat meer macht, maar nog steeds gebeurde het dat de gehele film, buiten zijn medeweten om, werd hergemonteerd. Hitchcock wilde 100% artistieke vrijheid.

[bewerk] Hitchcock als superster

Dit was dan ook de reden dat Hitchcock in 1948 een eigen productiemaatschappij oprichtte. Door zelf zijn eigen producent te zijn had Hitchcock volledige controle over scenario en montage. De grote geldschieter van Hitchcock was Universial Pictures, een maatschappij die vanaf 1948 alle films van Hitchcock zou gaan distribueren.

Door zelf heer en meester te zijn werd Hitchcock een van de weinige film-auteurs in Hollywood. In een snel tempo maakte hij talloze unieke en succesvolle films. Meesterwerken als Strangers on a train (1951), Rear window (1954), Dial M. for murder (1954), To catch a thief (1955), The wrong man (1957) werden stuk voor stuk door critici geprezen en waren eigenlijk meteen al klassiekers. Veel van deze films worden vandaag de dag nog regelmatig op tv uitgezonden.

Het hoogtepunt uit de carrière van Hitchcock lag in de periode 1958-1960. In die jaren maakte Hitchcock achtereenvolgens de romantische thriller Vertigo, een mijlpaal in de filmgeschiedenis en een van de beste films ooit gemaakt, de actie- en spionagefilm North by northwest, een van de meest succesvolle en invloedrijke films allertijden, en tot slot Psycho, algemeen beschouwd als Hitchcocks beste film en volgens velen de meest invloedrijke film uit de geschiedenis. Tegelijkertijd had Hitchcock ook op het kleine scherm grote successen met de naar hem genoemde thrillerserie waarin steeds griezelige verhalen van 30 minuten verteld werden. Alfred Hitchcock presents... trok iedere avond alleen al in Amerika tientallen miljoenen kijkers.

Het enorme succes van dit alles had ook te maken met Hitchcocks eigen persoonlijkheid. Als excentrieke persoon hield hij ervan om zichzelf als bijzondere verschijning in de media te plaatsen. Altijd gestoken in een begrafenispak en met een slissend, lispelend en overdreven accent vertelde hij in tv-programma's vol droge humor over zijn volgende film. Daarnaast had hij ook altijd een cameorolletje aan het begin van iedere film, zodat de kijker zijn films meteen konden herkennen. Door al deze activiteiten groeide Alfred Hitchcock uit tot een mediapersoonlijkheid wiens reputatie zich kon meten met die van menige filmster.

[bewerk] De nadagen van zijn carrière

In 1963 schreef Alfred Hitchcock opnieuw filmgeschiedenis met een buitengewoon vreemde film: The birds, een vreemde productie over een driehoeksrelatie die plotseling omslaat in een rampenfilm wanneer duizenden vogels een klein dorpje terroriseren. The birds was een succes en was opnieuw een duidelijk voorbeeld van Hitchcocks om van een heel simpel verhaaltje een spannende film te maken.

Hierna ging het verrassend snel bergafwaarts met de meester. Marnie (1964) werd door critici gekraakt en werd een flop. Pas tientallen jaren later kreeg de film veel herwaardering. Hierna sloeg Hitchcock een nieuwe maar weinig succesvolle weg in, met twee politieke thrillers: Torn curtain (1966), over een atoomgeleerde die naar de Sovjet-Unie overloopt, en Topaz (1968) over een samenzweringscomplot op Cuba.

Door gebrek aan succes besloot Hitchcock in 1972 naar Engeland terug te keren om daar de film Frenzy te maken. Deze stijlvol gefilmde en zwart humoristische thriller over een stropdassenmoordenaar, wordt gezien als het laatste meesterwerk van Hitchcock. Zijn carrière werd 1976 afgesloten met de vrij onbekende zwarte komedie Family Plot.

In 1980 overleed Hitchcock op 80-jarige leeftijd aan nierfalen.

[bewerk] Kenmerken van zijn werk

[bewerk] Inhoudelijke kenmerken

• In Hitchcocks films spelen vaak onschuldige personen een rol. Vaak zijn dit mensen met een doodgewoon beroep, iemand met wie de kijker zich makkelijk kan identificeren. De personen raken verwikkeld in omstandigheden waar ze geen invloed op hebben. Vaak is dit een misdrijf. In de meeste gevallen wordt de persoon ten onrechte ergens van beschuldigd en moet hij vluchten. Ook komt vaak voor dat de persoon in het verleden iets fout heeft gedaan waardoor hij achtervolgd wordt of dat hij door zijn gehele omgeving als een buitenstaander wordt gezien of wordt geminacht.

• De kijker weet vaak meer dan de personages. Dit is misschien wel Hitchcocks belangrijkste truc om de spanning op te bouwen. Hitchcock omschreef hetzelf met het volgende voorbeeld:

Je ziet drie mannen aan een tafel zitten, op het laatste moment gaat er een bom af en de drie mannen zijn dood. De mannen schrokken en de kijker ook, niet meer dan dat. Maar nu doen we heteens heel anders: de kijker ziet door middel van een paar close-ups de bom onder de tafel hangen en weet nu meer dan de drie mannen. De bom heeft een tijdonsteking met klok waardoor er ook nog tijdsspanning ontstaat. De kijker wil tegen de mannen roepen tegen "kom op sta op, sta op" maar ze blijven gewoon zitten. Enkele tientallen seconden voor het ontploffen van de bom besluiten de mannen het gebouw te verlaten en de kijker slaakt een zucht van opluchting, maar op het laatste moment komt een van de mannen erachter dat hij zijn koffer in de kamer heeft laten staan en hij wil nog terug gaan. Op het laatste moment zegt een van de mannen tegen hem "ach laat dat koffertje maar zitten" en hij wordt zo van een wisse dood gespaard.

Suspense was volgens Hitchcock spanning waarbij de kijker meer wist dan de personages zelf. In iedere film van Hitchcock zitten talloze van dit soort momenten.

• Freudiaanse motieven. Hitchcock was een groot bewonderaar van de Oostenrijkse psychiater Sigmund Freud. Hitchcock bestudeerde alles van Freud en sprak ook in het dagelijks leven vaak over het werk van Freud. Het is daarom ook niet verwonderlijk dat Hitchcock Freudiaanse motieven in zijn werk stopte. Dit wil zeggen dat de handelingen van de personages worden veroorzaakt door een psychische afwijking die ooit door Freud is geanalyseerd. Freudiaanse onderwerpen zoals jeugdtrauma's, het Oedipuscomplex, schizofrenie, castratie-angst, etc., komen veelvuldig in Hitchcocks films voor. Het bekendste voorbeeld is Spellbound, een film die begint met een citaat van Freud en zelfs aan hem is opgedragen, maar ook andere films zoals Psycho, Vertigo, North by Northwest en Marnie zijn doorspekt met Freudiaanse motieven.

• De MacGuffin. Hitchcock gebruikt vaak een zogehete MacGuffin, dit is een verhaallijn die niets met de eigenlijke film te maken heeft, maar die alleen maar dient om de kijker het verhaal binnen te lokken. Dankzij de MacGuffin is de kijker al vanaf de eerste seconde geboeid door de film, terwijl het eigenlijke verhaal pas na een kwartier moet beginnen. Een duidelijk voorbeeld hiervan is de envelop met geld die Janet Leigh steelt in de film Psycho. Het echte verhaal draait om de krankzinnige Norman Bates die vrouwen vermoordt, terwijl de subplot rondom het geld slechts een lokaas is om de kijker meteen in het personage van Janet Leigh te krijgen. Een ander voorbeeld van de MacGuffin-techniek is de romance tussen Tippi Hedren en Rod Taylor in The Birds die alleen maar nodig is om de kijker bij de vogelaanvallen op een dorpje (het echte verhaal) te betrekken.

• Zwarte humor: Hitchcock gebruikte in iedere film humor waarbij grapjes over leed en over de dood werden gemaakt. Volgens Hitchcock was dit belangrijk om de spanning te relativeren. Een film met alleen maar spanning was te veel van het goede voor de kijker en daarom moesten er rustige momenten in zitten waarbij de kijker kon lachen. Humor tijdens spannende momenten was voor Hitchcock absoluut taboe.

• Seksuele symboliek: in vrijwel iedere film van Hitchcock zaten verwijzingen naar seks en de schoonheid van vrouwen. Hitchcock leefde in een tijd waarin studio's streng toezicht hielden op het in beeld brengen van bloot of andere erotisch getinte onderwerpen. Daarom moest Hitchcock voorwerpen of gebeurtenissen filmen die verwezen naar seks. Beroemd is de scène op het einde van "North by Northwest" waarin de verliefde Gary Grant en Eva Marie Saint gaan slapen in een treinwagon, de scène, en dus ook de film, eindigt met een shot van een langwerpige trein die een tunnel in rijdt, een duidelijke metafoor voor een erotische penetratie.

• Sterke, sluwe, knappe en verleidelijke vrouwen. In de meeste films van Hitchcock zijn de vrouwen slimmer dan de mannen. Ze verleiden de mannen en manipuleren ze. De vrouwen weten vaak meer dan de man en gebruiken hem om bepaalde dingen voor mekaar te krijgen. De vrouwen zijn vaak ijskoud en laten hun emoties niet zien. Pas op het einde weet de man hen te breken en komen de emoties naar boven. In de films van Hitchcock zijn de vrouwen perfect gekleed en altijd hoogblond.

• Voyeurisme. In veel films van Hitchcock komt het thema voor van iemand die iemand anders begluurt. De film Rear Window is helemaal gebouwd rondom dit thema.

• Dubbelgangermotief. In veel films komt het thema voor van twee personen die samen één zijn, of een persoon die juist twee is. De bekendste voorbeelden hiervan zijn Psycho en Vertigo.

• De krankzinnige moeder: de moeder in de films van Hitchcock is vaak een gekke, nare vrouw, vol haat en altijd zeer dominant.

• Politie als slechteriken: in veel films van Hitchcock wordt de politie geasoccieerd met angst en dreiging. Een persoon is vaak ten onrechte veroordeeld en op de vlucht voor de agenten. Ook de agent uit het begin van "Psycho" is angstaanjagende figuur.

• Katholicisme: het katholieke geloof komt vaak, op een negatieve manier, in de films van Hitchcock voor: kerken, begraafplaatsen en kloosters zijn vaak de locaties voor nare en duistere figuren. Priesters, nonnen en andere geestelijken zijn vaak corrupte figuren. Ook de zonde en gevolgen daarvan komen steeds terug. Een voorbeeld daarvan: in "Psycho" steelt een vrouw geld van haar baas en wordt op haar vlucht vermoord; was ze niet gevlucht dan was ze niet vermoord. Een ander voorbeeld: in "Strangers on a Train" gaat een vrouw vreemd en wordt vervolgens tijdens het vreemdgaan vermoord. Ook zie je steeds dat een misdadiger een misdrijf wil plegen en vervolgens zelf door zijn onhandigheid het slachtoffer wordt. Zonde wordt altijd bestraft, lijkt Hitchcock te willen zeggen. Dit is een duidelijk gevolg van zijn katholieke opvoeding.

• Naast de eerder genoemde zwarte humor, speelt satire ook een relativerende rol in zijn films. In veel van zijn films wordt, vaak op een komische wijze, naar de Amerikaanse maatschappij en haar inwoners gekeken. Hitchcock was zelf een Engelsman en bekeek daardoor de Amerikaanse maatschappij als buitenstaander. Veel films zijn zowel een lofzang als een aanklacht tegen Amerika. Hitchcock deed er in zijn Amerikaanse films juist alles aan om de films zo Amerikaans mogelijk uit te laten zien.

• Het gebruik van grote hoogtes waar vaak ontknopingen plaatsvinden. Beroemde voorbeelden zijn het gevecht op de Mount Rushmore en het Vrijheidsbeeld in respectievelijk North by Northwest en Saboteur. Ook bekend is het einde op de kerktoren in Vertigo of de achtervolging over het dak van het British museum in Blackmail.

[bewerk] Visuele kenmerken

• Vaak lange glijdende en sierlijke camerabewegingen.
• Vaak muziek gecomponeerd door Bernard Hermann. Deze muziek kenmerkt zich door veel strijkinstrumenten.
• Altijd een cameo-optreden aan het begin van zijn eigen film. Vanaf The Lodger heeft elke Hitchcock-film een klein optreden (cameo) van de regisseur zelf. Bij The Lodger begon dit uit pure noodzaak, bij gebrek aan figuranten. Daarna werd het steeds meer bijgeloof van Hitchcock zelf. Hij probeerde zijn cameo altijd aan het begin van de film te plaatsen (alhoewel dit niet altijd het geval was), zodat hij publiek niet te veel gefixeerd zou zijn om hem te spotten. Het is voor de liefhebbers van zijn films een sport geworden om te proberen hem in zijn cameo's te herkennen. Hitchcock is dikwijls te zien in een drukke menigte: hij komt uit een lift gestapt waar de hoofrolspeler instapt (Spellbound) of een bus rijdt net voor zijn neus weg als hij wil instappen (North By Northwest).

[bewerk] Manier van werken

Kenmerkend voor de manier van werken van Hitchcock is bijvoorbeeld dat hij er niet van hield om opnames op locatie te maken. Hij liet zo veel mogelijk sets in de studio bouwen. In sommige van zijn films is duidelijk te zien dat een decor niet echt is. Een extreem voorbeeld daarvan is de haven achter de straat (plus een deel van de straat) in Marnie (1964), waaraan zeer duidelijk te zien is dat dit een geschilderd decor is. Hitchcock vond echter dat het "net kon" en weigerde de scènes waarin dit decor voorkomt op locatie over te doen. Wel gebruikte hij graag zeer grote decors voor de slotscènes van zijn films (het Vrijheidsbeeld, Mount Rushmore, de Royal Albert Hall, etc.). Toch zijn ook die gedeelten grotendeels in de studio opgenomen, en zijn er op locatie slechts een paar overzichtshots opgenomen.

Eén van de grootste sets die voor Hitchcock gebouwd werd is die voor de film Rear Window (1954). De hele binnenplaats die het decor voor deze film vormt, werd in een studio gebouwd.

[bewerk] Technische experimenten

Ook is bekend dat Hitchcock graag experimenteerde met bijzondere technieken.

Voorbeelden hiervan zijn:

• De film Suspicion (1941) bevat een aardige belichtingstruc. De film gaat over een vrouw die haar vriend ervan verdenkt een seriemoordenaar te zijn. Op het moment dat de vriend erachter komt dat zijn geliefde argwaan heeft besluit de vriend haar een glas melk te brengen. Er komt een shot waarin de vriend met het glas melk de trap op loopt richting de camera. De film was opgenomen in zwartwit en dus bedacht Hitchcock een truc om de aandacht van de kijker vast te houden. Het glas melk was een wit geschilderd leeg glas met een lampje erin. Hierdoor viel het glas extra op waardoor de aandacht op het glas wordt gevestigd. Hierdoor ontstaat in het hoofd van de kijker meteen de illusie dat het glas vergiftigd is.

• Lifeboat (1944) is een film die zich volledig in een reddingsloep afspeelt. Hitchcock liet in een studio een zwembad bouwen met achtergrondprojectie. Hij liet hier een groep acteurs in een reddingsvlot ronddobberen. Rondom de sloep dreven vlotten waarop camera's stonden. Om te voorkomen dat de film eentonig zou worden koos Hitchcock voor een combinatie tussen extreme close-ups en lange bewegende shots. Hierdoor ontstond een zekere dynamiek.

• Spellbound 1945) bevat zelfs meerdere experimenten. De film bevat een droomscène waarvoor Hitchcock de decors liet bouwen door Salvador Dali. Ook bevat de film een aantal flashbacks waarbij Hitchcock een speciale lens over de camera zette waardoor het perpectief veranderde. Daarnaast bevat de film twee vreemde subjectieve shots, gefilmd door de ogen van een persoon. In het eerste shot zie je hoe de persoon een glas melk drinkt, voor dit shot moest een gigantische houten hand met eveneens enorm glas melk voor de camera worden gezet. Voor het tweede shot, het eindshot van de film waarin een persoon zelfmoord pleegt, werd een enorme houten hand met een pistool gebouwd. Het pistool richt recht op de kijker wanneer er een knal volgt. Het beeldscherm kleurt hierna volledig rood. Doordat de kijker de hele tijd naar een zwartwit beeld zat te kijken geeft de rode kleur ineens een vervreemdend effect.

• De film Rope (1948) moest de indruk wekken dat de complete speelfilm in slechts één enkele opname in éénmaal gedraaid werd, alsof men naar een continu toneelstuk keek, dus zonder lassen of tijdsoverbruggingen in de montage. In het oorspronkelijke toneelstuk, waarop de film gebaseerd is, vormde het "live" verstrijken van de tijd en het ondergaan van de zon een belangrijk bestandsdeel. Hitchcock wilde dit mooie effect niet verloren laten gaan, maar is het niet ironisch dat juist een virtuoos in het knippen en plakken van verschillende hoeken om tot een gecompliceerde totaalervaring op film te komen, de indruk van een gefilmd toneelstuk wou creëren? Tot overmaat van ramp was dit streven toentertijd technisch niet eens mogelijk, omdat men op filmrollen niet langer dan tien minuten kon filmen. Hitch moest alles dus in takes van tien minuten draaien, erop lettend dat de beeldovergangen zo vloeiend mogelijk waren. Bijvoorbeeld: als de zwarte jas van de acteur die dicht op de cameralens afliep het beeld volledig verduisterde, was daar het ideale moment om te snijden. Overigens was "Rope" ook nog eens Hitchcocks allereerste film in kleur, wat alles nog lastiger maakte, omdat de speciale kleurencamera's uit die tijd enorm groot en loodzwaar waren en onvoorstelbaar veel meer licht nodig hadden dan zwart-witfilm. Achteraf noemde Hitchcock deze uitdagende werkwijze: interessant, maar volstrekt onlogisch en nutteloos!

• De film Dial M for Murder (1954) werd oorspronkelijk volledig in 3D opgenomen. Dit hield in dat alles shots met twee camera's tegelijkertijd werden opgenomen en dat de filmnegatieven samen op een dezelfde strook celluloid werden afgedrukt. Bezoekers moesten een brilletje dragen om het stereo-effect te kunnen zien. Hitchcock was zeer ontevreden en wilde de uitbreng van de 3D-film tegengaan. Hij kreeg deels zijn zin: in veel landen is alleen de "genormaliseerde" versie uitgebracht.

• De film "Rear Window" (1954) speelde zich volledig in één kamer af en werd ook volledig in die ene kamer opgenomen. De camera verlaat nooit de kamer en de toeschouwer krijgt nooit meer te zien dan wat James Stewart ziet wanneer hij zijn overbuurman met een verrekijker bespioneert.

• Voor de film "Vertigo" (1958) vond hij een compleet nieuwe cameratechniek uit: om de illusie van hoogtevrees te wekken liet Hitchcock de camera op hoge snelheid achteruit rijden en tegelijkertijd met diezelfde snelheid inzoomen. Het gevolg hiervan is dat het beeld hetzelfde blijft maar dat het perspectief verandert. Deze zogeheten dolly-zoom, wordt ook wel een Vertigo-shot genoemd. De techniek is ontelbare malen in andere films nagedaan.

• In de film Vertigo zit ook een droomscene waarin Hitchcock een vreemde combinatie tussen live-action en tekenfilm liet zien. Ook bevat de film een shot waarin de camera 360 graden rond de kussende Kim novak en James Stewart draait. Dit is het eerste shot uit de filmgeschiedenis waarin de camera 360 graden in de rondte draait.

• Psycho was de eerste film waarin Hitchcock volledig on-screen liet zien hoe een vrouw werd vermoord. Voor deze scène die slechts 30 seconden duurt gebruikte Hitchcock 20 verschillende camerastandpunten en ruim 30 cuts. Het is daarmee nog steeds een van de meest dynamische gemonteerde scènes aller tijden. Opmerkelijk is dat nergens tijdens de scène is te zien dat het mes daadwerkelijk het lichaam raakt. Ook zijn nergens shots van geslachtsdelen of totaalshots van de naakte vrouw te zien. Het enige wat je ziet zijn steeds terugkerende shots van de moordenaar die steekt, afgewisseld met tegenshots van het gepijnigde gezicht van de (naakte) vrouw. De shots worden weer afgewisseld met bloed dat langs muren en door het afvoerputje druipt. Door de montage en door de muziek weet Hitchcock echter de indruk te wekken dat het mes het lichaam echt binnendringt. De filmcensuur wilde de scène echter uit de film knippen, als verdediging voerde Hitchcock aan dat nergens te zien is dat een vrouw daadwerkelijk vermoord wordt, volgens hem was hem was het gewoon de illusie van de montage. Hitchcock won het van de censuur en de scène mocht blijven.

• De film "The Birds" was de eerste film waarbij op grote schaal montagetrucs werden gebruikt. Veel vogels waren eerst gefilmd en daarna in echte filmbeelden gemonteerd. Om het gekrijs van de vogels te simuleren werden voor het eerst in de filmgeschiedenis synthezisers gebruikt.

[bewerk] Filmografie

[bewerk] Stomme films

• Number 13 (1922) - Nooit afgemaakt
• Always Tell Your Wife (1923); Hitchcock was co-regisseur, maar stond niet op de titelrol.
• The Pleasure Garden (1925)
• The Mountain Eagle (1926); hiervan zijn geen kopieën meer bekend.
• The Lodger: A Story of the London Fog (1927)
• Downhill (1927)
• Easy Virtue (1927), gebaseerd op een toneelstuk van Noel Coward
• The Ring (1927), vaak genoemd als Hitchcocks beste stomme film
• The Farmer's Wife (1928)
• Champagne (1928)
• The Manxman (1928)

[bewerk] Overige films

• Blackmail (1929)
• Juno and the Peacock (1930)
• Murder! (1930)
• Elstree Calling (1930), samen met Adrian Brunel, Andre Charlot, Jack Hulbert en Paul Murray
• The Skin Game (1931)
• Number Seventeen (1932)
• Rich and Strange (1932)
• Waltzes from Vienna (1933)
• The Man Who Knew Too Much (1934)
• The 39 Steps (1935)
• Secret Agent (1936)
• Sabotage (1936)
• Young and Innocent (1938)
• The Lady Vanishes (1938)
• Jamaica Inn (1939), met Charles Laughton
• Rebecca (1940), hiermee won Hitchcock de Academy Award for Best Picture
• Foreign Correspondent (1940)
• Mr. & Mrs. Smith (1941), geschreven door Norman Krasna
• Suspicion (1941)
• Saboteur (1942)
• Shadow of a Doubt (1943)
• Lifeboat (1944), hierin speelde Tallulah Bankhead haar bekendste rol
• Aventure Malgache (1944), Franstalige korte film gemaakt voor het British Ministry of Information
• Bon Yoyage (1944), korte Franstalige propagandafilm
• Spellbound (1945)
• Notorious (1946)
• The Paradine Case (1947)
• Rope (1948)
• Under Capricorn (1949)
• Stage Fright (1950)
• Strangers on a Train (1951)
• I Confess (1953)
• Dial M for Murder (1954)
• Rear Window (1954)
• To Catch a Thief (1955)
• The Trouble With Harry (1955)
• The Man Who Knew Too Much (1956), remake van de gelijknamige film uit 1934
• The Wrong Man (1956)
• Vertigo (1958)
• North By Northwest (1959)
• Psycho (1960)
• The Birds (1963)
• Marnie (1964)
• Torn Curtain (1966)
• Topaz (1969)
• Frenzy (1972)
• Family Plot (1976)

[bewerk] Afleveringen van tv-series geregisseerd door Hitchcock zelf

Startime:

• Incident at a Corner (1960)

Suspicion:

• Four O'Clock (1957)

The Alfred Hitchcock Hour:

• I Saw The Whole Thing (1962)

Alfred Hitchcock Presents:

• Revenge (1955)
• Breakdown (1955)
• The Case of Mr. Pelham (1955)
• Back for Christmas (1956)
• Wet Saturday (1956)
• Mr. Blanchard's Secret (1956)
• One More Mile to Go (1957)
• The Perfect Crime (1957)
• Lamb to Slaughter (1958)
• A Dip In the Pool (1958)
• Poison (1958)
• Banquo's Chair (1958)
• Arthur (1959)
• The Chrystal Trench (1959)
• mr. Bixby and the Colonel's Coat (1960)
• The Horse Player (1961)
• Bang! You're Dead (1961)

[bewerk] Externe links

• Nominatie als meest invloedrijke Europeaan - Engelstalige biografie
• overzicht cameo's