Neptunus (planeta)

Neptunus octavus remotissimusque a Sole planeta notus in Systemate Solare est. Quartus maximus planeta diametrum est, et tertius maximus massam; Neptunus 17 massas Telluricas habet et parum massivior quam vicinus geminus Uranus est, qui 14 massas Telluricas habet, sed Neptunus parum minor volumen propter maiorem densitatem. Planeta e Romano maris deo nominatur. symbolus astronomicus est. Symbolus stylizata Poseidonis Tridentis versio est, velut etiam alchemicus symbolus oxydi calcii.

Neptunia atmosphaera hydrogenio et helio, cum methani, quod planetae caelureum aspectum explicat, vestigiis, praecipue componitur. Neptunius caelureus color vividior quam Uranius, qui similem methani quantitatem habet, est, ergo ignotum elementum Neptunium intensum colorem causans praesumitur. Neptunus et fortiores ventos inter omnes Solaris Systematis planetas habet, 2.100 km/h rapidos mensos. Anno 1989 Viatore 2 (Anglice Voyager 2) supervolate, in Meridionale haemisphaerio Magnam Maculam Obscuram comparabilem cum Magna Rubra Macula in Iove habebat. Neptunia temperatura in superioribus nubibus fere -218ºC (-360ºF) est. Nihilominus, Neptunium centrum ferme 7.000ºC (13.000ºK) est, calidius solare superficie. Quod ad summe forma gasia et saxa in centro debetur.

Inventus anni 1846 Septembris 23º die, Neptunus notus est quia primus planeta inventus in mathematicis praedictionibus potius quam regularibus in observationibus fultus sit. Urania in orbita pertubationes astronomos Neptuni exsistentiam deducere permiserunt. Solum visitatus est ab una navicula siderale Viatore 2 (Anglice Voyager 2), qui planetam 25º die Augusti anni 1989 supervolavit. Anno 2003, propositum fuit, NASAe Studia Missionum Visionis ut missio Neptunii Orbitri cum Speculatoriis impleretur, quae Cassinio-Hugeniae plani scientiam sine potentia aut propulsione electricis in fissione fultis facit. Opus iuxta Laboratorium Propulsionis Iactoriae et Californianum Institutum Technologiae fit.

Index

1 Historia
- 1.1 Inventio
2 Nominatio
3 Structura
- 3.1 Massa et compositio
- 3.2 Tempestas et campus magneticus
4 Anuli planetarii
5 Observatio
6 Exploratio
7 Satellites

[recensere] Historia

[recensere] Inventio

Galilaei Galilaei astronomicae picturae eum primum Neptunum die 28 Decembris 1612, et denuo 27 Ianuarii 1613 observavisse ostendunt. Ambabus occasionibus, Galilaeus Neptunum cum stella fixa, eo apparente in coniunctione cum Iove in nocturno, confudit. Quia is haec putabat, ei inventio tribui nequit. In eius primae observationis tempore anno 1612, in caelo stabat quia retrogrado isto eodem die factus erat; quandoquidem annualem retrogradum cyclum inchoabat, Neptuni motio sic lentior erat ut cum Galilaei parvo telescopio detegeretur.

Anno 1821, Alexis Buvardus astronomicos Uraniae orbitae indices edidit. Subsecutae observationes deversiones de indicibus, Buvardum aliquod pertubans corpus hypothetizare facientes, revelaverunt. Anno 1843, Ioannes Couchus Adamus octavi planetae Uraniam motionem causare potentis orbitam calculavit. Suos calculos viro clarissimo Georgio Airyo, Astronomo Regio, qui ex Adamo clarificationem quaesivit. Adamus responsionem adumbrare coepit sed nunquam eam misit.

Urbanus Verrier, mathematicus Neptunum inveniens.

Anno 1846, Urbanus Verrier, solutus ab Adamo, proprios calculos produxit sed difficultates in suorum civium "enthusiamum" hortandum etiam expertus est. Nihilominus, eodem anno, Ioannes Herschelus mathematicae appropinquationi favit et Iacobum Challem ut planetam quaereret suasit.

Post multam procrastinationem, Challis reluctantem inquisitionem mense Iulio 1846 inchoavit. Nihilominus, interea, Urbanus Verrier Iohannem Gottfriedum Galleo ut planetam quaereret convicerat. Quamquam adhuc in Observatorio Berolinense studens, Henricus Arrestus nuper delineatam caeli graphicen, in loci ab Verrieri praedicti regione, comparari cum praesenti caelo posse suggessit ut planetae propria translocatio, aliena a stella fixa, perquireretur. Neptunus illa eodem nocte, 23 Septembris 1846 inventus est, in 1º ubi Verrier eum esse praedixerat, et circa 10deg de Adami praedictione. Challis deinde se bis planetam Augusto observavisse concepit, eum indentificare nequiens propter casualem labori appropinquationem.

In inventionis expergefactione, quoddam nationalisticum certamen inter Gallos et Britannos de homine qui primatum haberet et decus inventionis mereret. Tandem internationalis consensus ambos, Verrier Adamumque, coniuncte decus merere factus est. Nihilominus, problema nunc ab historicis iterum aestimatur, anno 1998 denuo inventis Neptuniis chartis (historicis documentis de Regio Observatorio Greenwichiano), quae apparenter iniurie ab astronomo Olino Eggeno per circiter tria decennia sibi sumptae erant et solum iterum inventae sunt (in eius possessione) statim post eius mortem. Documentis recensis, aliqui historici Adamum aequale decus quam Verrierum non merere nunc sugerunt.

[recensere] Nominatio

Mox post eum inventum, Neptunus simpliciter "Uranum ulterior planeta" aut "Verrieri planeta" relatus est. Prima nomini suggestio de Galilaeo venit. "Iani" nomen proposuit. In Anglia, Challis nomen "Oceani attulit. In Gallia, Arago novum planetam "Verrierum" nominari suggessit, quod magna obstantia extra Galliam acceptum est. Gallica calendaria statim denuo nomen Herscheli Urano et Verrieri novo planetae introduxere.

Interea, separatis et indepenpentibus occasionibus, Adamus nomen Georgii pro Urano mutare suggessit, dum Verrier (per Directorium Longitudinis) Neptunum suggessit novo planetae. Feredicus Georgius Guillermus Struvensis (1793-1864), aut forsit suus filius Ottus Guillermus Struvensis (1819-1905) pro isto nomine Decembris 29º die anni 1846 dixit Academiae Scientarum Hagiopetropolitanae. Propediem Neptunus internationaliter accepta nomenclatura fit. In mythologia Romana, Neptunus maris deus erat, cum Graeco Poseidone identificatus. Mythologico nomini postulatio necessaria ut aliorum planetarum nomenclatura maneret videtur, quorum omnes, excepto Urano, in Antiquitate nominati sunt.

Planetarium nomen stella regalis maris in Sinica, Coreana, in Iaponica et Vietnamica linguis verbatim vertitur (in Sinicis characteribus, in Coreanis).

In India datur nomen planetae Varuna (in Devanagaricis characteribus: वरुण), maris deus in Vedica et mythologia Indica, Graecoromana in mythologia Poseidonem/Neptunum aequivalens.

[recensere] Structura

[recensere] Massa et compositio

Magnitudinis comparatio inter Neptunum et Tellurem

Cum 10,243×10²⁵ kg Neptunus intermedium corpus inter Tellurem et maximos gigantes gasiosos: 17 Telluricas massas habet sed 1/18 massae Iovianae. Hic et Uranus crebro gigantis gasiosi subclassis putantur, quorum terminus "gigas gelidus" est, datis parva magnitudine et praecipuis compositionis dissimilitudinibus Iovi et Saturno. In extrasolarium planetarum quaesitione, Neptuno velut metonymo utuntur: inventa corpora similis massae "Neptuni" crebro refertur, sicut astronomi varios extrasolares "Ioves" referunt.

Neptunia atmosphaera praesertim hydrogenio, cum minore helii proportione, componitur. Vestigialis quantitas methani etiam adest. Prominentis absorptionis taeniae methani in longitudines undae super 600nm in rubra et infrarubra spectri portione eveniunt. Rubrae lucis absorptio atmosphaerico methano Neptuno caeluream varietatem dat.

Longissimus a Sole orbitans, Neptunus multum paucum calorem cum supremas atmosphaerae regiones cum -218ºC (55K) accipit. Altius in gasiosis laminis, nihilominus, temperatura constanter auget. Velut cum Urano, caloris huius fons nescitur, sed discrepantia maior est: Neptunus remotissimus a Sole planeta est, non obstante, interna energia sua satis est ut rapidissimos ventos in Systemate Solare visos conducat. Aliquae possibiles explicationes suggestae sunt, radiogenicum calorem e planetario nucleo, continuam radiationem relicti caloris illapsa materia geniti in spatium per planetarium ortum et gravitatoriarum undarum fractionem super troposphaeram includentes.

Interna structura Neptuni

Interna structura Uraniae similis est. Probabiliter nucleus planetarius est, qui circiter quindeciens Telluricas massas esse creditur, e fuso saxo et metallo saxi, aquae, ammoniaci et methani permixtione circumdatis consistens. Intensae pressiones gelidum huius circumdantis permixtionis elementum velut solida servat, adhuc cum magnis temperaturis prope nucleum. Atmosphaera, forsitan 10% aut 20% viae in centrum lata, praesertim hydrogenium et helium in magnis altitudinibus (80% et 19% respective).Augentes methani, aquae et ammoniaci concentrationes in inferioribus atmosphaerae regionibus inveniuntur. Gradualiter obscurior et formosior hic locus cum percalidis liquidis intestinis miscetur. Neptunio in centro pressio miliones vicium maior quam Tellurica in superficie. Rotationalis velocitatis cum oblatitatis gradu comparatio eum massam minus concentratam in centrum quam Uranum habere indicat.

[recensere] Tempestas et campus magneticus

Macula Obscura Magna (supra), Scuterum (media alba nubes), et Oculus Venefici/Macula Obscura 2 (infra).

Macula Obscura Magna (supra), Scuterum^[1] (media alba nubes), et Oculus Venefici/Macula Obscura 2 (infra).

Inter Neptunum et Uranum dissimilitudo typicum meteorologicae activitatis planum est. Viatore (Anglice Voyager) navicula siderale per Uranum anno 1986 volante, iste planeta visualiter sat suavis, dum Neptunus notabilia meteorologica phaenomena per Viatoris pervolatum anno 1989 exhibet. Neptunia atmosphaera maximas venti velocitates in Systemate Solare habet, quae intestini caloris fluxu impulsae putantur, et tempestas extreme dynamicis procellosis systematibus, cum ventis circa 2100km/h velocibus, fere supersonicas velocitates attingentibus, pingitur. Adhuc typiciores venti in consociata aequatoriale regione velocitates circa 1.200km/h (750 mph) possidere possunt.

Macula Obscura Magna, visa de Viatore 2 (Anglice Voyager 2).

Anno 1989, Macula Obscura Magna, cyclonicum procellosum systema cum magnitudine Eurasiae, NASAe Viatore 2 (Anglice Voyager 2”) navicula siderale inventa est. Procella Ioviana Macula Rubra Magna videtur. Nihilominus, secundo die Novembris anni 1994, Telescopium Siderale Hubbleanum Maculam Obscuram Magnam in planeta non vidit. Attamen, nova procella Maculae Obscurae Magnae similis in planetario Septemtrionale haemisphaerio inventa est. Maculae Obscurae Magnae abitae causa ignoscitur. Possibilis theoria ut de planetario nucleo caloris transferentia atmospharicum aequilibrium interruperit et exsistentia circulationis exemplaria. Scuterum alia procella, albus nubilaris circulus Meridionalior quam Macula Obscura Magna est. Cuius cognomen ei datum est cum primum detegeretur in mensibus ad Viatori obviam anno 1989 ducentibus: rapidior quam Macula Obscura Magna se movet. Subsecutae imagines nubes adhuc rapidiores quam Scuterum se moventes monstravit. Oculus Venefici/ Macula Obscura 2 Meridionalis cyclonica procella est, secunda intensivissima procella per occursum anni 1989. Initio tota obscura erat, sed cum Viator planetam appropinquaret, fulgidum medium increbruit et videtur in fere omnibus maximae resolutionis imaginibus.

Una inter gigantes gasiosos altarum nubium umbras in inferius opacum nubilare tegmen iacientium praesentia est. Quamquam Neptunia atmosphaera valde dynamicior Urania est, ambo planetae ex eisdem gasiis et glaciebus fiunt. Uranus Neptunusque stricte gigantes gasiosi Iovis Saturnique similes non sunt, sed potius gigantes gelidi sunt, se maiorem solidum nucleum etiam e glaciebus factum habere significantes. Neptunus valde frigidus est, cum temperaturis tam parvis quam -224ºC (-372ºF sive 49K) in supremis nubibus anno 1989 relatis.

Neptunus etiam Uranus in magnetosphaera videtur, cum campo magnetico valide 47º prono comparato cum axe rotationale et compensatione saltem 0,55 radiorum (circiter 13.500 chilometrorum) de planetario physico centro. Comparatis duorum planetarum campis magneticis, scientistae extremam orientationem in planetariis intestinis fluxus propriam posse et non Uraniae lateralis orientationis resultationem putant.

[recensere] Anuli planetarii

Neptuni anuli, Viatore 2, Anglice Voyager 2 capti

Caerulescentes colorati anuli circa caelureum planetam detecti sunt, sed valde minus substantiales Saturnianis sunt. Ubi anuli grege ab Eduardo Guinano ducto inventi sunt, ei incompleti posse putati sunt. Quod, attamen, Viatore 2 reprobatum est.

Hi anuli planetarii peculiarem arbustosam structuram habent, cuius causa in praesenti intellegitur sed quae gravitationali interactioni cum lunulis in orbita circa eos deberi potest.

Evidentia ut anuli incompleti essent primum in medio annorum 1980 decennio orta est, ubi stellaris occultatio inventus est ut occasionaliter monstraret additum fulgorem maxime antequam et postquam planeta stellam occultaret. Viatoris 2 imagines anni 1989 quaetionem solvit, ubi anulare systema varios graciles anulos continens inventum est. Extremus anulus, Adamus (Anglice Adams), tres prominentes arcus, hodie nominatos Libertatem, Aequitatem et Fraternitatem (Anglice Liberté, Egalité, et Fraternité), continet. Arcuum exsistentia multo difficilis intellegendo est quia motionis leges ut arcus in uniformem anulum in brevis temporis scalis propagarent praediceret. Gravitationales effectus Galateae, maxime sub anulo satelles, nunc arcus contingere creduntur.

Varii alii anuli Viatoris 2 photomachinis detecti sunt. Praeter strictum Anulum Adamus cum 63 000 km e Neptuni centro, Anulus Verrier (Anglice Leverrier) cum 53 000 km et latissimus, gracillimusque Anulus Galleus (Anglice Galle) cum 42 000 km sunt. Delicatum externum spatium in Anulum Verrierum nominatum est Lassellus (Anglice Lassell); externo in margine Anulo Aragoni (Anglice Arago'), cum 57 000km, finitimum est.

Novae Telluricae baseos observationes anni 2005 nuntiatae Neptunios anulos valde instabiliores quam antea putatum monstrare videntur. Ante omnia. Libertas tam cito quam in saeculo uno abiturus videtur. Novae observationes nostram Neptuniorum anulorum intellectionem iacere in considerabilem confusionem videtur.

[recensere] Observatio

Neptunus oculo nudo nunquam visibilis est, cum inter magnitudines +7,7 et +8,0 nitore, qui Iovianis Galilaeis lunis, planeta nano Ceres et asteroidibus 4 Vesta, 2 Pallade, 7 Iride, 3 Iunone et 6 Heba superari potest. Telescopium aut potens binoculus Neptunum parvum caelureum discum cum Uranii simile aspectu solvent; caelureus color de methano in eius atmosphaera venit. Eius apparenter parva amplitudo visualem eius studium duellum fecit; pleraque telescopica data finitiora erat donec Telescopium Siderale Hubbleanum et magna terrestris baseos telescopia cum optica adaptativa adveniunt.

Cum periodo orbitale (sid erea periodo) 164,88 Iulianorum annorum, Neptunus praesto redibit (semel ex eius inventione), ad eundem locum in caelo ubi inventus est anno 1846. Quod tribus dissimilibus vicibus accidet, una cum quarta in qua valde prope istum locum redibit. 11º Aprilis anni 2009 in prograda motione erit; 17º Iulii anni 2009 in retrograda motione erit; et 7º Februarii anni 2010 in prograda motione. Etiam proximus anni 1846 inventionis loco, Octobre exeunte et Novembre medio ineunte anni 2010, redibit, ubi Neptunus de retrograda ad diractam motionem in exacto Neptuni inventi gradu mutabit et tunc stationarius per eclipticam in 2 arcominutis in isto loco erit (proximus 7º Novembris anni 2010). Ultima occasio erit circiter proximis 165 annis in qua Neptunus in eodem inventionis loco erit.

Quod conceptu retrogradationis explicatur. Velut omnes planetae et asteroides in Systemate Solare ultra Tellurem, Neptunus retrogadationem aliquibus in locis per synodicam periodum fert. Praeter retrogradationis initium, alii eventus in synodica periodo oppositionem astronomicam, in progradam motionem reditum et cum Sole coniunctionem includunt.

In eius orbita circa Solem, Neptunus in originalem inventionis locum redibit Augusto anni 2011.

[recensere] Exploratio

Proxima Viatoris 2 (Anglice Voyager 2) appropinquatio Neptuno 25º Augusti anni 1989 evenit. Cum ultimus maximus planeta quam navicula sideralis visitare posset esset, decretum est fieri satelliti Tritoni propinquus supervolatus, neglectis traiectoriae consequentiis, similis eius qui Viatoris 1 (Anglice Voyager 1) occursui cum Saturno et eius satellite Titane factus est.

Speculatorium siderale etiam Maculam Obscuram Magnam invenit, postea abitam secundum Telescopii Sideralis Hubbleani observationes. Principio ipsa magna nubes esse putata, foramen in visibile nubilare tegmine esse deinde postulata est.

Neptunus vehementissimos ventos inter omnes Systematis Solaris gigantes gasiosos habet. In Systematis Solaris externis regionis, ubi Sol circa miliens debilior quam in Tellure fulget (adhuc valde fulgens cum magnitudine -21), quattuor gigantium ultimus omnes scientistarum exspectationes ad duellum provocavit.

Quisquis remotissimum e Sole minimam energiam ad ventos circumducendos capere exspectare posset. Venti in Iove iam centa chilometrorum pro hora attingunt. Potius quam ventos lentiores videant, scientistae rapidiores ventos (circa 1600 km/h) remotiore in Neptuno invenerunt.

Suggesta apparenti anomaliae causa ut, si energia producatur, turbulentia creetur ventos lentiores faciens (velut Iovianos). In Neptuno, attamen, sic pauca solaris energia est ut, ventis ortis, valde paulum renisus reperant, et summe magnas velocitates servare possint. Verumtamen, Neptunus magis energiam quam e Sole accipit radiat, et intestinus energiae fons his ventis indeterminatus manet.

Imagines Telluri e Viatore 2 (Anglice Voyager2) redditae anno 1989 PBS totius noctis programmatis, nominati Neptuniae Totae Noctis, basin factae sunt.

[recensere] Satellites

Neptunus (supra) et Triton (infra).

Satellites:

Naias
Thalassa
Despoena
Galatea
Larissa
Proteus
Triton
Nereis

Neptuno 13 noti satellites sunt. Facile maximus, et unus sic massivior ut sphaeroidalis sit Triton est, a Guillermo Lassello inventus maxime 17 dies post Neptunum inventum. Omnibus aliis magnis planetariis satellitibus dispar, Triton retrogradam orbitam habet, quod eum captum esse et probabiliter semel Baltei Kuiperi obiectum fuisse indicat. Sic propior Neptuno est ut in orbita synchrona claudatur, et lente internum gyrum trahit et ad postremum destruetur ubi limitem Rocheanum assequatur. Triton frigidissimum obiectum est quod in Systemate Solare mensi sunt cum temperaturis -235ºC (38 K, -392ºF).

Triton, comparatus cum Tellurica Luna
Nomen		Diametros (km)	Massa (kg)	Orbitalis radius (km)	Orbitalis periodus (dies)
Triton	2700 (80% Lunae)	2.15×10²² (30% Lunae)	354,800 (90% Lunae)	-5.877 (20% Lunae)

Neptuni satelles Proteus.

Neptuni secundus notus satelles (secundum distantiae ordinem), irregularis satelles Nereis, eccentrissimarum orbitarum unam cuiusvis satellitis in Systemate Solare.

Ab Iulio ad Septembrem anni 1989, Viator 2^[2] sex novos Neptunios satellites invenit. Quorum, irregulariter formatus Proteus notabilis est quia tantae densitatis corpus in sphaericalem formam propria gravitate non impulsus sit. Quamquam secundus massivissimus Neptunius satelles, solum quadrans unius pro cento Tritoniae massae est. Neptunii interni quattuor satellites, Naias, Thalassa, Despina et Galatea, sic propiores orbitant ut in Neptuniis anulis sint. Proximus remotissimus, Larissa principio inventus est anno 1981 cum stellam occultavisset. Quod anularibus arcibus attributum erat, sed cum Viator 2 anno 1981 observaret, satellite causatum esse inventum est. Quinque irregulares satellites inventi inter annos 2002 et 2003 anno 2004 nuntiati sunt. Quia Neptunus Romanus maris deus, planetarii satellites nominati sunt ex minoribus maris deis.