Saturnus (planeta)

E Vicipaedia

Saturnus (-i, m.) est sextus planeta de Sole, gigas gasiosus (et cognitus planeta Iovianus, e planeta Iove et amplitudinem secundus in Systemate Solare post Iovem. E Romano deo Saturno nominatus est, Graeco Croni (titanei patris Dios) et Babylonii Ninurtae pare. Saturni symbolus ? repraesentat (Unicode: Formula:Unicode).

Planeta Saturnus praecipue hydrogenio, cum parva helii et vestigialium elementorum portione componitur. Intestina e saxoso gelidoque nucleo tenue metallici hydrogenii lamina et gasiosa externa altera circumdato consistunt. Externa atmosphaera generatim in apparentia infacetus est, quamquam longiquae durationis lineamenta apparere possunt. Venti velocitates in Saturno attingere 1800 km/h possunt, significative celeriores quam in Iove. Saturnus planetarium campum magneticum habet qui vim inter Telluricum et potentiorem circum Iovem campum intermedius est.

Saturnus prominens anulorum systema habet, praecipue e gelidis particulis cum parva ruinarum et pulveris quantitate consistens. Saltem sexaginta-duo satellites sunt, cum Titane maximo. Titan est maior quam planeta Mercurio et unus satelles in Systemate Solare sigificativam atmosphaeram possidens.

[recensere] Physica characteristica

Saturnus est oblatus sphaeroides; id est, planus in polis et concavus ad lineam aequatorialem. Suum aequatoriale et polare diametra fere 10% (120.536km vs. 108.728) differunt. Magnae amplitudinis sed valde minoris massae quam Iovianae parvae densitati, rapidae rotationi et fluido statu coniunctarum est resultatio. Alii gasiosi planetae etiam oblati sunt, sed cum minore latitudine. Saturnus est singulare planeta in Systemate Solare qui minus densus quam aqua est. Etsi Saturni nucleus considerabiliter quam aqua densior est, planetaria est media specifica densitas 0,69g/cm³ propter gasiosam atmosphaeram. Saturnus solum 95 Telluricae massae est collatus Iovi qui 317 Telluricae massae est (fere 15% major).

[recensere] Compositio

Externa Saturni atmosphaera e fere 93.2% molecularis hydrogenii et 6.7% helii consistit. Ammonii, acetyleni, ethani, phosphini, et methani vestigiales quantitates etiam detectae sunt. Superas nubes in Saturno ammonii crystallis componitur, dum inferioris plani nubes hydrosulfuro ammonii (NH₄SH) aut aqua componi videntur. Comparata cum elementorum in Sole abundantia, Saturni atmosphaera significative helio deficit.

Helio graviorum elementorum quantitas accurate nescitur, sed portiones totum adaequare primordialibus de Systematis Solaris formatione abundantiis supponuntur. Totalis istorum elementorum massa undeviginti esse aestimatur, triginta-unae Telluricae massae cum significante fractione in Saturni nucleare regione sita.

[recensere] Intestina structura

Saturni intestina Iovis similia sunt, parvum saxosum nucleum in centro, tenuiorem liquidam metallici hydrogenii laminam supra, et molecularis hydrogenii externam laminam habentia. Variarum glacierum vestigia et adsunt. Nuclearis regio fere novem esse aestimatur, viginti-duo Telluricae massae.

Saturnus formissima intestina, 12 000 K (11.700 ºC) in nucleo attingentia, habet et plus energiam spatio irradiat quam de Sole recipit. Pleraeque subsicivae energiae mechanemate Kelviniano-Helmholtziano (lenta gravitationale compressione) generantur, sed quod solum sufficere nequit ut Saturni calor productus explanetur. Additionale propositum mechanema propter quod Saturnus huius caloris aliquod gignere possit helii guttarum "pluvia" in profunda Saturni intestina est, nam helii guttae calorem liberant gratia frictionis dum cadentes per tenuius hydrogenium descendunt.

[recensere] Nubilares laminae

Saturni atmosphaera cirrosam formam Iovis similem exhibet (reapse, nomenclatura eadem est), sed Saturni cirri valde ambiguiores et etiam valde ampliores prope aequatorem sunt. Saturni venti inter Systematis Solaris celerrimi sunt. Viatoris (Anglice: Voyager) data culminantes Orientales ventos 500m/s (1116 milia passuum pro hora) indicant. Saturninarum tenuiorum nubium formae observatae sunt usque ad Viatoris supervolatus. Ex illo tempore, nihilominus, Telluricae baseos telescopia melior facta est quadamtenus ubi regulare observationes fieri possunt.

Saturni plerumque cirrica atmosphaera interdum longae durationis ovala et alia lineamenta Iovianarum communia exhibet. Anno 1990, Telescopium Siderale Hubbleanum enormem albam nubem prope Saturni aequatorem quae non aderat per Viatoris congressus observavit, et anno 1994, alia procella observata est. Anni 1990, procella Magnae Maculae Albae, unum sed brevis durationis Saturninum phaenomenon cum ferme triginta annorum periodicitate, exemplum est. Priores Magnae Maculae Albae annis 1876, 1903, 1933, et 1960 observata sunt, anni 1933 procella clarrima ente. Si periodicitas servatur, alia procella eveniet fere anno 2020.

Recentibus in imaginibus de Cassinio-Hugenia navicula siderale, Saturni Boreale haemisphaerium fulgide caeruleum apparet, Urani similis velut superiore in imagine videri potest. Caeruleus color de Tellure usitate observari nequit, quia Saturni anuli usitate Boreali haemisphaerio obstant. Color verisimilioriter Rayleighiana sparsione causatur.

Boreale polare hexagonale nubilare lineamentum, discViatore 1 (Anglice Voyager 1) inventum et anno 2006 Cassinio-Hugenia (Anglice Cassini-Huygens) firmata.

Astronomi infrarubra photographatione usi Saturno temperatum polarem vorticem esse et Saturnum huius indoles in Systemate Solare notum unum planetam esse monstraverunt.

Persistens hexagonalis undularis forma circum Borealem polarem vorticem in atmosphaera in fere 78ºN in Viatoris imaginibus primum nota est. Borealis poli dispar, Meridionalis polaris regionis HST photographatio "jactuosi rivi" praesentiam indicat, sed non fortem polarem vorticem nec ullam "hexagonalem permanentem undam." Verumtamen, NASA Novembre anni 2006 Cassinio-Hugeniam naviculam sideralem "typhonoidem" procellam in Meridionale polo nexam cum clare definito oculo typhonale observare retulit. Haec observatio particulariter nota est, quia oculi typhonalis nubes visae non sunt in ullo planeta, excepta Tellure (inclusa in oculo typhonale in Iovis Magna Macula Rubra observando defectione naviculae Galilaei (Anglice: Galileo)). Recta Borealis polaris hexagoni latera ambo 13 800 chiliometrorum longitudinem sunt. Tota structura cum periodo 10 horarum 39 minutarum et 24 secundarum rotat, eadem etiam planetariis radioemissionibus periodo, quae Saturninorum intestinorum rotationalis periodi aequalis esse supponitur. Hexagonale lineamentum in longitudine velut aliae nubes in visibile atmosphaera non se movet.

Lineamenti origo est multae speculationis materia. Plerique astronomi quaedam permanentis undae formae in atmosphaera favere videntur; sed hexagonum insolita quaedam aurora potest. Extremissima speculatio Saturni radioemissiones ex hexagono (quod videre possumus rectam rotationalem periodum habens) emanantes potius quam e planetariis intestina (quod videre nequimus) habet. Polygonales formae in fluidorum revolutoriis cistis in laboratorio refectae sunt.

[recensere] Magnetosphaera

Saturnus intrinsiccum magneticum campum cum simplice, symmetrica forma, magnetico dipolo, habet. Debilior circum Iovem campo est (quamquam fortior Tellurico magnetico campo), Saturno minorem magnetosphaeram dans. Satelles Titan externa in Saturninae magnestosphaerae parte orbitat et plasma ex in Titanis externa atmosphaera iontificatis particulis contribuit.

[recensere] Rotationalis mos

Hexagonalis nubilaris lineamenti animatio.

Quandoquidem Saturnus super suum axem cum uniforme ratione non rotat, multiplices rotationales periodi ei assignatae sunt (sicut in Iovis casu): "Systema I" periodum 10 horarum, 14 minutarum et nullius secundae (844,3º/d) habet et Aequatoriali Zonae, de Boreale Meridionalis Aequatorialis Baltei margine ad Meridionale Borealis Aequatorialis Baltei margine patenti, coit. Omnibus relictis Saturniis latitudinibus assignata est rotationalis periodus 10 horarum, 39 minutarum et 24 secundarum (810,8º/d), quae "Systema II" est. "Systema III," in radioemissionibus de planeta, periodum 10 horarum, 39 minutarum et 22,4 secundarum (810,8º/d) habet; quia Systematis II valde proximus, generatim id supersessit.

Per in Saturnum appropinquationem anno 2004, Cassinio-Hugenia navicula sideralis Saturniam radiorotationalem periodum parum crevisse ad fere 10 horas, 45 minutas et 45 secundas invenit. Mutationis causa nescitur; nihilominus, haec radiofontis motui in dissimilem latitudinem in Saturno, cum dissimile rotationale periodo, potius quam reali mutationi in Saturnia rotatione, deberi putantur.

Martio anni 2007, inventio ut radioemissionum rotatio planetariam rotationem reapse non describeret, sed potius plasmatici disci convectione, a rotatione independente, producatur, nuntiata est. Discordia in mensis rotationalibus periodis geiserica activitate in Saturnio satellite Encelado causari posse relata est. Aquarius vapor Saturniam in orbitam hac activitate emissus oneratur, et Saturnium campum magneticum superonerat, parum eius rotationem lentiorem comparatam cum ipsius planetae rotatione faciens. Si vera, haec in praesenti notam methodum realis rotationalis rationis Saturnio nucleo determinandae non esse significant.

[recensere] Planetarii anuli

Saturni anuli, secundum Cassinio-Hugeniae photographiam anno 2007

Saturnus probabiliter ob planetariorum anulorum systema optime notus est, quod eum visualiter insignissimam rem in Systemate Solare facit.

[recensere] Historia

Anuli primum Galilaeo Galilaei anno 1610 cum telescopio observati sunt, sed velut talem identificari nequiebat. Duci Tusciae scripsit: "Planeta Saturnus solus non est, sed tribus componitur, qui fere se unus alio tangunt et nunquam se movent nec mutat respectu uni alteri. In linea zodiaco parallela coordinantur, et in medio unus (Saturnus ipse) ferme ter lateralium [anularium marginum] magnitudo est." Etiam Saturnum velut "aures" habentem descripsit. Anno 1612, anulorum planum directe ad Tellurem vergebant et anuli abire videbantur, et tunc anno 1613, denuo apparuerunt, longius Galilaeum confundentes.

Anno 1655, Christianus Hugenius fuit primus homo Saturnum anulo circumdari suggerens. Telescopio valde meliore quam Galilaeo disponibili usus, Hugenius Saturnum observavit et scripsit: "Is [Saturnus] tenue, plano anulo nihil tangente et ad eclipticam prono circumdatur."

Anno 1675, Ioannes Dominicus Cassinus Saturni anulum reapse multiplicibus minoribus anulis cum hiatibus inter eos componi determinavit; Horum hiatuum latissimus serius nominatus est Divisio Cassinia.

Anno 1859, Iacobus Clerk Maxwell ut anuli solidi nequirent aut instabiles fierent et seorsum rumperentur demonstravit. Anulos numerosis parvis particulis, omnibus liberis Saturnum orbitantibus, componendos esse proposuit. Maxwelliana theoria correcta anno 1895 per spectroscopica anulorum studia a Iacobus Keeler Lickani Observatorii effecta firmata est.

[recensere] Physica characteristica

Saturni anuli tremendam scaenam secantes transiunt quae luminose lunato Titane et globum circumdante caligine gubernatur rupta parvo satellite Encelado, cuius cryovulcani vix visibiles sunt Meridionale in polo. Septemtrio supra est. Anno 2006 Cassinio-Hugeniae photographia.

Anuli videri possunt cum satis modesti telescopii aut bonorum binoculorum usu. De 6.630km ad 120.700km supra Saturni aequatorem patent, cum media fere chiliometri tenuitate et silicoso saxo, oxydo ferri, et glaciei particulis, quarum magnitudo de pulverea particula ad parvum autocinetum variat, componuntur. Duae praecipuae theoriae Saturniorum anulorum originem respicientes sunt. Altera theoria, initio ab Eduardo Rocheo nono saeculo proposita, ut anuli semel Saturnius satelles essent cuius orbita satis prope ut vi aestuosa laniaretur prolapsa sit est (vide limitem Rocheanum). Huius theoriae variatio ut satelles post magni cometae aut asteroidis impactum dissolutus sit est. Secunda theoria ut anuli nunquam satellites partem essent, sed in vicem originalis nebularis materiae e qua Saturnus formatus sit redundantia sint est. Quae theoria ample accepta hodie non est, quia Saturni anuli instabiles per milionum annorum periodos et itaque relative recentis originis putantur.

Quamvis maximus hiatus in anulis, velut Divisio Cassiniana videri possunt de Tellure, Viator (Anglice: Voyager) anulos intricatam milium tenuum hiatuum et helicum structuram habere invenerunt. Quae structura e Saturniorum satellitum gravitationale attractione in aliquot dissimilibus modis oriri putatur. Aliqui hiatus deminutarum lunularum velut Panis transitu vacuantur, quorum multo plures inveni iam possunt, et aliquae helices parvorum pastoralium satellitum sicut Promethei et Pandorae gravitationalibus effectibus maneri videntur. Alii hiatus e resonantiis inter orbitales particularum periodos in hiatu et massiviorum longiorum lunarum istius; Mimas Divisionem Cassinianam hoc modo sustinet. Adhuc plus in anulis structura re vera e spiralibus undis satellitum periodicis gravitationalibus perturbationibus elevatis consistit.

Data e Cassiniano siderale speculatorio anulos Saturni suam propriam atmosphaeram, planetae ipsius istius liberam, possidere indicant. Atmosphaera molecularis oxygenii gasio (O₂), [[|perviolaceus|perviolacea]] e Sole luce aquariam glaciem in anulis dissolvente, producto componitur. Chemicae reactiones inter aquariae moleculae fragmenta et plurimam perviolaceam stimulationem inter alia O₂ creant ejiciuntque. Iuxta huius atmosphaerae exemplaria, H₂ quoque adest. O₂ et H₂ atmosphaera sic parca est ut si super anulos quoquomodo tota atmosphaera condensaret, crassitudinem unius atomi ordinis esset.

Anuli etiam similiter parcam hydroxydi (OH) atmosphaeram habent. Velut O₂, haec atmosphaera aquariarum molecularum dissolutione producitur, quamquam hoc casu dissolutio energeticis ionibus aquarias moleculas Saturnio satellite Encelado eiectas coniicientibus fit. Haec atmosphaera quamquam summe parca sit, de Tellure Hubbleano Siderale Telescopio detectus est.

Saturnus complexas in suo nitore regulas ostendit. Variabilitatis plurimum mutanti anulorum aspectu debetur, et haec duo cyclos quaque orbita experitur. Nihilominus, imposita super hanc est variabilitas propter planetariae orbitae eccentricitatem quae planetam nitidiores oppositiones in Septemtrionale hemisphaerio quam in Meridionale exhibere causat.

Anno 1980, Viator I (Anglice: Voyager I) supervolatus fecit ubi anulus F tribus strictis anulis componi exhibitus est qui in complexa structura intexi videbantur; externi duo anuli e tuberibus, plicaturis et massis intectus illusionem, cum minime nitido tertio anulo inter eos dantibus, consistere hodie sciuntur.

[recensere] Anulorum radii

Radii in anulo B, photographato Viatore 2 (Anglice, Voyager 2) anno 1981

Usque ad annum 1980, Saturni anulorum structura exclusive propter gravitationalium virum actionem explanabatur. Viator (Anglice Voyager) navicula sideralis radialia lineamenta in anulo B invenit, nominata "radios", qui explanari hoc modo nequiebant, quia persistentia et rotatio circum anulos consentanei orbitali mechanicae non erant. Radii obscuri contra illustratum anulorum latum apparent, et collustrati cum contra haud illustratum latus videntur. Qui cum electromagneticis interactionibus conecti supponuntur, quia fere synchrone cum Saturni magnetosphaera rotant. Nihilominus, exactum mechanema radios gignens etiam nescitur.

Post vicessimum quintum annum, Cassiniana denuo radios observavit. Qui annitemporale phaenomenon esse videntur, medio Saturnio hieme et media Saturnia aestate abeuntes et denuo apparentes, Saturno aequinoctio appropinquante. Radii non videbantur, Cassiniana Saturnum principiis anni 2004 venta. Aliqui scientistae anulos non videndos esse usque ad annum 2007 speculati sunt, in exemplaribus radiorum formationem describere conatis fulcientes. Verumtamen, Cassinianae photographationis grex radios in anulorum imaginibus quaerentes manet, et anuli in imaginibus 5 Septembris 2005 captis denuo apparent.

[recensere] Naturales satellites

Saturnus magnum satellitum numerum habet. Exacta quantitas est incerta, quia orbitantia glacialia fragmina in Saturniis anulis omnia technice satellites sunt, et difficile est inter magnam anularem particulam et deminutam lunam discernere. De anno 2007, 59 individualium satellitum summa inventa erat, cum plurimis tribus incompertis lunis quae parvi pulverei cumuli in anulis poterant. 48 satellites nominati erant, quorum aliqui deminutissimi sunt: e 59, 33 minorem diametrum quam 10 km habent, et alii 13 minorem quam 50 km. Solum quorum septem satis massivi sunt ut sphaeroides propter suam propriam gravitationem collapsi sint. Qui ultimi cum Tellurica luna comparantur in inferiore tabella. Saturni notatu dignus satelles Titan est unus satelles in Systemate Solare densam atmosphaeram habens.

Traditionaliter, plerique Saturni satellites e veris Graecae mythologiae Titanibus nominantur. Quod coepit quia Johannes Herschelus—Guillermi Herscheli filius, Mimantis et Enceladi inventoris—hoc facere in sua editione anni 1847, cuius nomen est Resultatio Astronomicarum Observationum factarum in Prumuntorio Bonae Spei, suggessit quia ei Croni (Graeci Saturni) erant soror et fratres.

[recensere] Saturni exploratio

[recensere] Praecursoris 11 supervolatus

Saturnus primum Praecursore 11 (Anglice: Pioneer 11) Septembre anni 1979 visitatus est. Inter 20 000km planetariarum nubium summorum volavit. Parvae resolutionis imagines planetae et paucae satellitum acquisitae sunt; imaginum resolutio satis bonae non fuerunt ut superficialia lineamenta discernerentur. Sideralis navicula etiam anulis studuit; inter inventiones fuerunt tenuis anulus F et factum ut obscuri hiatus in anulis nitidis adversus Solem visis essent, aut cum aliis verbis, ut non essent materiae vacui. Praecursor undecim etiam Titanis temperaturam mensus est.

[recensere] Viatoris supervolatus

Novembre anni 1980, Viator 1 (Anglice: Voyager) speculatorium Saturnium systema visitavit. Primas magnae resolutionis imagines planetae, anulorum et satellitum remisit. Superficialia variorum satellitum lineamenta primum visa sunt. Viator 1 proximum Titani supervolatum effecit, tantopere nostram de satellitis atmosphaera notitiam augens. Nihilominus, Titanis atmosphaera impenetrabilis in visibilibus undae longitudinibus esse etiam probata est, ergo superficialia singula non visi sunt. Supervolatus naviculae sideralis traiectoriam, Systemate Solare eiecta, etiam mutavit.

Fere post annum, Augusto anni 1981, Viator 2 (Anglice: Voyager 2) de Saturni systemate studium continuavit. Plurimae scrutationis imagines de Saturni satellitibus acquisitae sunt, non minus quam de mutationum indiciis in atmosphaera anulisque. Infortunate, per supervolatus, speculatorii versatilis photomachinae pulpitum per dierum parem haesit et aliquae destinatae photographiae amissae sunt. Saturni gravitate usi sunt ut naviculae traiectoria versus Uranum dirigeretur.

Speculatoria varios novos satellites prope aut inter planetae anulos orbitantia invenerunt firmaveruntque. Etiam parvos Maxwellianum et Keelerianum hiatus invenerunt.

[recensere] Cassinianum orbitrum

Saturnus Solem eclipsat, visus de Cassiniana.

Magnae typhonoidis procellae in Saturni Meridionali polo pictura

Iuliis Kalendis anni 2004, Cassiniano-Hugenia sideralis navicula in Saturni Orbitam Insertionis decursionem effecit et orbitam circum Saturnum intravit. Ante in Saturni Orbitam Insertionem, Cassiniana iam ample systemate studuit. Iunio anni 2004, proximum supervolatum Phoebae gesserat, magnae resolutionis imagines dataque remittens.

Orbitrum duos supervolatus Titani complevit ante speculatorium Hugenium liberatum 25 Decembris 2004. Hugenium in superficiem Titanis pridie nonas Ianuarias anni 2005 descendit, datorum diluvium per atmosphaericum descensum et post descensum mittens. Per annum 2005, Cassinianum multiplices Titanis et gelidorum satellitum supervolatus gessit.

Decimo die Martii anni 2006, NASA Cassinianum speculatorium liquidae aquae immissariorum in geyseris in Saturni satellite Encelado erumpentium evidentiam invenire retulit. Mense Iulio, Cassinianus hydrocarbonii lacuum prope Titanis Septemtrionalem polum primum argumentum vidit, Ianuario anni 2007 firmatum. Martio anni 2007, additiciae imagines prope Titanis Septentrionalem polum hydrocarbonii "maria" invenerunt, amplissimum quorum fere maris Caspii magnitudinem habet. Vicensimo die Septembris, Cassiniani speculatorii photographia antehac haud inventum planetarium anulum revelavit, extra nitentiores praecipuos Saturni anulos et intra G et E anulos. De omni anno, speculatorium quattuor novos satellites invenit firmavitque. Sua primaria missio anno 2008 desinet cum navicula septuaginta quattuor orbitas circum planetam complevisse exspectabitur; speculatorium, nihilominus, saltem missionis extensionem habere exspectatur.

Cassiniani supervolatus Saturnii maximi satellitis, Titanis, vasti maris et litoris cum numerosis insularibus circulis, et montibus radioelectricas imagines cepit. Cassiniani proximus Titanis supervolatus 28 Martii 2007 propositus est.

[recensere] Melior visio Saturni

Saturnus e praehistoricis temporibus cognoscitur. Quinque planetarum nudo oculo faciliter visibilium remotissimus est, alii quattuor Mercurius, Venus, Mars et Iuppiter sunt, (Uranus solum in obscurrimis caelis nudo oculo visibilis est), et ultimus planeta cognitus antiquis astronomis erat quoad Uranus inventus est anno 1781. Saturnus nudo oculo in nocturno caelo nitens, flavescens stella e more inter magnitudinem +1 et 0 varians apparet et circa 29½ annos in faciendo completo eclipticae contra ambitales zodiaci constellationes circuitu tardat. Opticum auxilium (magni binoculi aut telescopium) saltem 20X magnificans poscitur ut clare Saturni anuli plerisque hominibus solventur.

Quamquam plurimi temporis observationi remuneratus scopus est, in caelo visibilis est, Saturnus et sui anuli meliores videntur cum planeta in aut prope oppositionem, (planetae conformatio cum in 180º elongatione est et sic Soli oppositus in caelo apparet), est. In Januariorum iduum anni 2005 oppositione, Saturnus nitentissimus usque ad annum 2031 apparuit, maxime propter secundam anulorum comparatorum cum Tellure orientationem.

[recensere] Saturnus in mythologia gentium

Saturnus cum nudo oculo videri possit et tamquam planeta ab aliis stellis facile distinguatur, iam antiquitus multorum attraxit hominum animadversiones mythologicas. Apud Graecos Cronus vocatus nec non apud Romanos inter [Saturnus (deus)|deos]] habebatur.

Indica astrologia novem cognoscit planetas secundum scripta Navagrahae. Saturnus Sani aut Shani appellatur, qui inter omnes planetas iudicis partes agit et omnes secundum mala aut bona eorum propria effecta magnalia determinat.

Sinici et Iaponici planetam Saturnum "stellam terream" esse ducunt. Quod doctrina Quinque Elementorum nititur, qua Orientales more suo naturalia elementa classificant.

Hebraice Saturnus 'Shabbathai' nominatur. Cuius angelus est Cassiel. Cuius animus aut beneficus spiritus est Agiel (layga); spiritus (obscurior aspectus), Zazel (Izaz).

Ottomani Turci et Malayi Saturnum "Zuhal" dicunt, quod nomen a vocabulo Arabico voce زحل zaḥul derivatum est.

Saturnus a Graecis etiam Φαίνων Phainōn ("nitens") appellari soluit.

Conradinus Ferrari d'Orchieppo iam anno 1965 suspicatus est, eam, quae Magos ad Bethlehem puerumque Iesum perduxit, stellam fuisse rarissimam coniunctionem triplicem planetarum Saturni et Iovis in signo Piscium. Constat enim ambas planetas anno 7 ante Christum natum ter convenisse, diebus 27 Maii, 6 Octobris, et 1 Decembris. Hic annus optime congruit cum tempore nativitatis Christi quod chronographia ecclesiastica nobis tradidit. Non absurdum videtur astronomos Babylonicos hunc planetarum Saturni et Iovis conventum interpretavisse ut signum novae aetatis salvatorisque adventi.

Dicitur nonnullis sermonibus, non solum Latino, septimus hebdomadis dies Saturni: sicut Anglice Saturday, Batave Zaterdag, Cambrice Dydd Sadwrn.

[recensere] Nexus externi

• Introductio ad Saturnum a "NASA's Solar System Exploration"
• Res de Saturno, a NASA factae
• Cassini-Huygens missio ad Saturnum, a NASA promulgata
• Nuntii investigationum de Saturno
• Scientia generalis de Saturno
• Studia de anulis Saturni
• "Astronomy Cast": Saturnus