تراژدی
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
تراژدی یکی از هنر‌های نمایشی است که تاریخچهٔ آن از یونان باستان ریشه می‌گیرد. تراژدی برخلاف کمدی کشمکش‌های فوق‌العاده‌ی انسان‌های عالی‌مقام و درباریان و ناتوانی انسان در مقابل تقدیر را به تصویر می‌کشد و معمولاً با مرگ یک یا چند نفر همراه است. هدف تراژدی ایجاد هراس و حس ترحم در بینندگان است.
از تراژدی نویسان بزرگ می‌توان ائوریپیدس، سوفوکل، آشیلوس، ویلیام شکسپیر، پییر کورنی و ژان راسین را نام برد.
[ویرایش] قوانین تراژدی کلاسیک
- تراژدی کلاسیک از ۵ پرده تشکیل می‌شود. پردهٔ اول شخصیت‌های داستان را معرفی می‌کند و وضعیت آن‌ها را به نمایش می‌گذارد. بروز عامل اختلال‌زا در پردهٔ دوم صورت می‌گیرد. در پردهٔ سوم شخصیت‌های داستان به دنبال راه حل مشکل می‌گردند، در حالی که این کار هنوز امکان‌پذیر است. پردهٔ چهارم بروز عامل اختلال‌زای دیگری و یا پیچیدگی مشکل اول را به نمایش می‌گذارد و هر امیدی را از قهرمانان داستان می‌گیرد. در پردهٔ آخر داستان با مرگ یک یا چند نفر خاتمه می‌یابد.
- قوانین وحدت کنشی باید رعایت شوند:
- داستان باید در کمتر از ۲۴ ساعت انجام گیرد.
- داستان باید فقط در یک جا انجام گیرد و دکور صحنهٔ نمایش تغییر نیابد، مثلاً همهٔ پرده‌ها در قصر پادشاه انجام شوند.
- تمامی اتفاقاتی که در داستان می‌افتد و شخصیت‌هایی که به بینندگان معرفی می‌شوند، باید در پیش‌آمد و حل مشکل اصلی داستان ضروری باشند، به طوری که اگر آن‌ها را از داستان حذف کنیم تراژدی معنای خود را از دست بدهد.
- داستان نباید به صورتی باشد که باعث ایجاد شوک در بینندگان شود. به همین دلیل نمایش خشونت یا رابطهٔ فیزیکی در صحنه مجاز نیست. صحنه‌های جنگ و ... باید در خارج از صحنه و میان پرده‌ها انجام گیرند و توسط شخصیت‌های داستان روایت شوند.
- داستان باید در بیننده حس ترحم و همدلی بیافریند.
[ویرایش] منابع
- ویکی‌پدیای فرانسوی
- Dictionnaire des genres et notions littéraires, Encyclopædia Universalis, Albin Michel
