Tupolev Tu-144
vanuit Wikipedia, die vrye ensiklopedie.
| Tupolev Tu-144 | ||
|---|---|---|
 |
||
| Tipe | Passasiersvliegtuig | |
| Bemanning | 3 vlieëniers | |
| Eerste vlug | 31 Desember 1968 | |
| Vervaardiger | Tupolev | |
| Afmetings | ||
| Lengte | 65,5 m | |
| Vlerkspan | 28,8 m | |
| Hoogte | 12,5 m | |
| Vlerkoppervlak | 438 m² | |
| Massa en kapasiteit | ||
| Leë gewig | 85 000 kg | |
| Maksimale opstyggewig | 207 000 kg | |
| Passasiers | 120 passasiers | |
| Bagasies | - | |
| Kragbron | ||
| Enjins | 4 Kuznetsov NK-144-enjins | |
| Werkverrigting | 196 kN totaal | |
| Snelheid | ||
| Kruissnelheid | 2 120 km/h | |
| Maksimale snelheid | Mach 2,35 (omtrent 2 500 km/h) | |
| Afstand | 6 500 km | |
| Vlieghoogte | Maksimaal 18 000 m | |
| Snelheid tydens opstyging | - | |
Die Tupolev Tu-144 was die eerste supersoniese passasiersvliegtuig ter wêreld, wat deur die Sowjetse vliegtuig-konstrukteur Aleksej Andrejewitsj Tupolev ontwikkel is.
[wysig] Geskiedenis
Die Tupolev Tu-144 is in opdrag van die Ministerraad van die Unie van Sosialistiese Sowjet-Republieke (USSR) en die Minister van Lugvaartnywerheid vanaf die jaar 1963 ontwikkel. Die konstrukteur Tupolev is destyds verplig om binne vier en 'n half jaar die eerste vyf vlieënde modelle van die straler klaar te kry.
Die eerste vliegtuie is in 1965 gebou. Drie prototipes (waarvan twee net vir statiese toetse bestem was) is vervaardig, en die eerste toetsvlug vind op 31 Desember 1968 naby Moskou plaas - nog enkele maande voordat die Frans-Britse Concorde vir die eerste keer opstyg. Sedert 1969 is 'n bykomende toetsvliegtuig en 15 kommersiële stralers gebou, voordat die projek in 1984 gestaak is. Die laaste kommersiële vliegtuig het selfs onvoltooi gebly.
Op 26 Mei 1970 bereik die Tu-144 as die eerste passasiersvliegtuig ter wêreld 'n snelheid van twee keer die spoed van klank. Die laaste volledige eksemplaar is in 1981 voltooi, maar eers op 4 Oktober 1984 in diens geneem. Hierdie model dien later as toetsvliegtuig vir die Sowjetse ruimtependeltuig Boeran.
Die Tu-144 kom ten opsigte van sy tegniese spesifikasies duidelik ooreen met die Concorde, veral wat die vlerke en die enjins betref, wat net soos by die Concorde agteraan geplaas is. Die Tu-144 het ook oor 'n buigbare neus beskik, wat die sig van die vlieëniers tydens die landing verbeter het. Hierdie ooreenkomste moet moontlik toegeskryf word aan die tegniese en aërodinamiese vereistes van 'n supersoniese vliegtuig, maar het tog aanleiding tot gerugte gegee dat die Sowjetse konstrukteurs die Concorde meer of min gekopiëer het. Aangesien die Tu-144 vroeër in bedryf gestel is as die Concorde, is ook die omgekeerde denkbaar. Daar is egter ook opvallende verskille tussen die twee vliegtuie. Die Tu-144 het byvoorbeeld in teenstelling met die Concorde nie oor turbo-stralerenjins beskik nie.
Op 3 Julie 1973 ondervind die Tupolev-projek 'n ernstige teenslag, toe die eerste kommersiële Tu-144 tydens 'n lugskou op die Paryse lughawe Le Bourget neergestort het. Die vyf bemanningslede en een joernalis aan boord, asook agt mense op die grond het hulle lewens verloor. Die vliegtuig het net voor die ramp al laer begin daal, en as die bemanning geprobeer het om die Tu-144 weer te laat opstyg, is die struktuur van die masjien oorbelas en dit het uiteindelik uitmekaar gebreek. Dit is nie duidelik waarom die vliegtuig so vinnig gedaal het nie, aangesien dit nie geskik is vir hierdie soort duikvlug nie.
Die eerste kommersiële vragdiens tussen Moskou en Alma-Ata word in Desember 1975 ingestel. Die eerste geskeduleerde passasiersvlugte op dieselfde roete begin in Desember 1977. As gevolg van 'n tweede ongeluk in Mei 1978, waarby 'n Tu-144 weens 'n lek in die brandstoftenks 'n noodlanding op 'n veld moes uitvoer, is die kommersiële bedryf na slegs 102 geskeduleerde vlugte (waarvan 55 met passasiers aan boord) gestaak en nooit weer opgeneem nie. Die Tu-144-projek is in 1984 vir goed gestaak.
