Man (eiland)
vanuit Wikipedia, die vrye ensiklopedie.
|
|||
| Nasionale leuse: Quocunque Ieceris Stabit | |||
 |
|||
 Die ligging van Man in die gebied van die Britse Eilande |
|||
| Amptelike tale | Manx, Engels | ||
| Hoofstad | Douglas | ||
| Grootste stad | Douglas | ||
| Lord of Mann | Elisabeth II | ||
| Luitenant-generaal | Sir Paul Haddacks | ||
| First Deemster | Michael Kerruish | ||
| President van die Tynwald | Noel Cringle | ||
| Hoofminister | Tony Brown | ||
| Oppervlakte - Totaal |
572 vk km |
||
| Bevolking - Totaal (skatting) - Bevolkingsdigtheid |
80 058 131,2/vk km |
||
| Geldeenheid | Pond sterling (£) (GBP) | ||
| BBP (KKP) Skatting (2003) Per capita |
VSA-$ 2,113 miljard VSA-$ 28 500 |
||
| Tydsone | UTC, Britse Somertyd: UTC +1 | ||
| Volkslied | Arrane Ashoonagh dy Vannin | ||
Die eiland Man (Manx-Gaelies: Ellan Vannin; Mann is 'n alternatiewe Engelse spelling) is 'n selfregerende Britse kroonbesitting (Engels: Crown dependency) in die Ierse See, digby die geografiese sentrum van die Britse Eilande. Naas die hoofeiland Man sluit die kroonbesitting ook die kleiner, net tydelik bewoonde eilande Calf of Man, Chicken Rock en St. Patrick's Isle in.
Die Britse koningin Elisabeth II fungeer as die staatshoof van die eiland en dra die historiese titel Lord of Mann. Sy word deur die destydse luitenant-generaal van Man verteenwoordig. Die regering van die Verenigde Koninkryk neem die eiland se buitelandse belange waar en is ook verantwoordelik vir sy verdediging.
Die amptelike tale van Man is Manx, 'n Goideliese Keltiese taal, en Engels. Net soos die Kanaaleilande Jersey en Guernsey maak Man nie deel uit van die Verenigde Koninkryk of die Europese Unie nie.
Inhoud |
[wysig] Etimologie
Die oorsprong van Man se naam is onduidelik. Die eiland staan in die plaaslike Kelties-Gaeliese taal, Manx, bekend as Ellan Vannin, waarby die woord ellan "eiland" beteken. Die oudste historiese naam is Manu of Mana,[1] waarvan die genitief Manann en uiteindelik die naam Mannin (soos in Ellan Mannin - "Eiland Man") afgelei is.
Gedurende die ampstermyn van Julius Caesar as proconsul en die besoek, wat hy in die jare 55 en 54 v.C. aan Brittanje afgelê het, het hy in sy Commentarii de Bello Gallico na 'n eiland met die naam Mona verwys, wat halfpad in die see tussen Brittanje en Ierland lê.[2] Alhoewel die ligging, soos deur Caesar beskryf, net op Man van toepassing kan wees, bly hierdie verwysing omstrede, aangesien die Romeine destyds ook na die Walliese eiland van Anglesey (Wallies: Môn) as Mona verwys het.
Daar is geen bewyse dat die Romeine ooit 'n nedersetting op die eiland gestig het nie. Nogtans is daar twee ander Romeinse verwysings na die eiland deur Plinius (Monapia, 77 n.C.) en Orosius (Mevania, 416).
Ander historiese benamings van Man is Mön (in die Yslandse saga's) en die plaaslike Keltiese naam Maun (10de eeu).[3]
[wysig] Geografie en klimaat
Die eiland Man maak deel uit van die Britse Eilande, 'n eilandgroep noord-wes van die Europese vasteland. Man lê in die Ierse See, op gelyke afstand van Engeland, Skotland en Noord-Ierland.
Met 'n lengte van sowat 48 kilometer en 'n wydte van tussen 13 en 24 kilometer beslaan die eiland 'n totale oppervlakte van 572 vierkante kilometer (221 vierkante myl). Sy kuslyn het 'n totale lengte van 160 kilometer.
Ongeag sy klein oppervlakte behels die eiland 'n aantal verskillende landskapsvorme. Die heuwels in die noorde en suide van Man word deur 'n sentrale vallei, wat tussen Douglas en Peel geleë is, van mekaar geskei. Die uiterste noorde word deur sy buitengewoon lae landskap gekenmerk, wat hoofsaaklik gedurende die Ystydperk uit afsettings van Wes-Skotland se gletsers gevorm is. Meer onlangse afsettings van ronde klippies het die strande van die eiland se mees noordelike punt, Point of Ayre, gevorm. Sulby is met 17 kilometer die langste rivier op die eiland. Sowat twee derdes van die eiland is landbougebiede, veral die vrugbare vlaktes in die noorde en suide. Langs die suidweskus van Man en oorkant die see-engte van Calf Sound (Manx: Yn Cholloo) lê die eiland Calf of Man, 'n voëlreservaat, met 'n oppervlakte van 2,6 vierkante kilometer en 'n maksimale hoogte van 120 meter bo seevlak.
Net een van die eiland se bergspitse verrys tot 'n hoogte van meer as tweeduisend voet bo seevlak: Snaefell (621 meter of 2 036 voet). Volgens 'n ou gesegde kan 'n mens vanuit hierdie bergspits 'n uitsig oor ses koninkryke geniet: Mann, Skotland, Engeland, Ierland, Wallis en die Hemel.
Man se gematigde klimaat word deur koel somers en milde winters gekenmerk. Danksy die ligging wes van Groot-Brittanje en 'n relatief groot afstand van Ierland bring die oorheersende suidwestelike winde 'n bogemiddelde jaarlikse reënval na die eiland. Die bergspits Snaefell het met sowat 1 900 millimeter die hoogste jaarlikste neerslae. In laer geleë gebiede word jaarliks 'n gemiddelde reënval van sowat 800 millimeter aangeteken.
Temperature is in die algemeen koel. Die hoogste temperatuur, wat ooit op die eiland aangeteken is, was 28,9 °C in Ronaldsway, 'n streek in die suide. Bewolkte toestande met 'n relatief klein aantal sonskynure is 'n tipiese verskynsel van die plaaslike weer.
[wysig] Geskiedenis
[wysig] Vroeë geskiedenis
Die eerste menslike nedersettings op die eiland het reeds sowat 10 000 jaar gelede ontstaan. Navorsers neem aan dat die eerste Keltiese stamme op die eiland van Britoniese afkoms was, maar dat Man se vroeg-Middeleeuse bevolking veral Ierse setlaars of veroweraars was wat hulle omtrent 700 n.C. op die eiland gevestig het. Veranderings in die taal wat vir Ogham-inskrifte gebruik is, verwys na hierdie etniese invloede, en ook die plaaslike Keltiese taal is nou verwant aan dié van Ierland en Skotland.
[wysig] Die Wiking-tydperk
.png/250px-Flag_of_the_Tynwald_(Parliament_of_the_Isle_Of_Man).png)
Gedurende die Wiking-tydperk het die suidelike Britse eilande as Súðreyjar ("Suidelike Eilande") bekend gestaan (in tenstelling met die noordelike eilandgroepe van Orkney en Shetland of Norðreyjar), en sedert die laat 8de eeu het Wikingskepe hier aangedoen. Vanweë sy strategiese ligging halfpad tussen die Keltiese Ierland en die Angel-Saksise Engeland was die eiland Man 'n geskikte basis vir rooftogte in die gebied.
Volgens 'n skeepsgraf wat naby Balladoole ontdek is dateer argeoloë en geskiedkundiges die vestiging van die eerste Wiking-setlaars op die laat 9de eeu.[4] Die feit dat die eiland eers eenhonderd jaar ná sy ontdekking deur Wiking-seevaarders gekoloniseer is word deur navorsers met die algemene wettelose toestand op Man verklaar - net soos die Orkney- en ander eilande was Man aanvanklik veral 'n basis vir Wiking-seerowers wat liewer die plaaslike bevolkings beroof het as om hulle self as boere in die gebied te vestig.[5]
Volgens die Nordiese Heimskringla-Saga het die Noorse koning Harald I in die laaste jare van die 9de eeu 'n besoek aan Man afgelê; ná die verdrywing van wettelose Wikings het die Skandinawiese immigrasie in hierdie periode 'n aanvang geneem.
[wysig] Verwysings
- ^ Kinvig, R.H.: The Isle of Man. A Social, Cultural and Political History. 3de uitgawe. Liverpool: Liverpool University Press 1975, bl. 18
- ^ Kinvig, R.H.: The Isle of Man. A Social, Cultural and Political History. Liverpool: Liverpool University Press 1975, bl. 18-19
- ^ Stephens, Meic: Linguistic minorities in Western Europe. Llandysul: Gomer Press 1976
- ^ Konstam, Angus: Die Wikinger. Geschichte, Eroberungen, Kultur. Wene: tosa/Carl Ueberreuther 2007, bl. 142
- ^ Konstam (2007), bl. 142
 |
Keltiese gebiede in Europa |  |
|---|---|---|
